Rođen je kao Salih Vilajetović, poznatiji kao Hadži Lojo, 1834. godine u Sarajevu. Otac Abdulah ga je učio o islamskoj vjeronauci. Iako nije bio školovan mnogi ga opisuju kao izuzetno pametnog čovjeka. Fizički je bio izrazito razvijen, pa se prema jednoj legendi pohrvao i sa medvjedom, a sa bratom je sam iskopao bunar dubok 18 metara. Poznat je i po tome što je 1871. godine učestvovao u pobuni protiv izgradnje pravoslavne crkve u Sarajevu.
Kada je odlukom Berlinskog kongresa 1878. godine, Bosna došla pod vlast Austrougarske, mobilisao je narod da pruži otpor okupacionim trupama. Ipak, zbog teške rane, koju je prouzrokovao nespretnim rukovanjem oružjem, nije bio u mogućnosti da i sam učestvuje u borbi. U noći 16. na 17. avgust 1878. godine, prije samog ulaska austrougarske vojske u Sarajevo, njegovi suborci su ga sklonili u goraždanski kraj. Austrougarske trupe su za njim raspisale potjernicu, a nagrada je bila 500 forinti onom ko ga dovede ili otkrije njegovo sklonište. Izvjesni Mićo Konjić ga je prijavio, a u tabor austrougarske vojske doveo ga je natporučnik Mihajlo Stipetić, 2. oktobra 1878. godine. Nakon napuštanja Sarajeva smješten je u selo Miošići kod Prače, u kuću izvjesnog Save Čvore. Lokalno pravoslavno stanovništvo ga je htjelo ubiti, ali to nije dopustio gazda kuće. Prema jednoj anegdoti, jedan srpski seljak se popeo na krov kuće u kojoj se nalazio Hadži Lojo, te ga pokušao ubiti, međutim zbog izrazito strašnog Hadži Lojinog pogleda, on to nije učinio. Nakon Miošića Lojo se sakrio u selo Živojeviće kod Čajnića. Tu je kasnije uhvaćen i odveden u Sarajevo. Za njegovo hvatanje saznala je čitava Monarhija. Gotovo sve austrougarske novine su objavile poseban članak koji je govorio o tome kako je uhvaćen vođa otpora austrougarskoj vojsci. Nakon što je doveden u Sarajevo 6. oktobra smješten je u vojnu bolnicu koja se nalazila na Čengić vili. Obzirom da mu je nogu već zahvatila gangrena, morala je biti odrezan. Ipak, prije nego što je ozdravio Lojo je uspio pobjeći iz bolnice te se sakriti u šumu kod Švrakina Sela. Prijavila ga je neka žena, te je ponovo uhvaćena 17. juna 1879. godine, nakon čega je stavljen u vojni zatvor. Nakon toga podignuta je optužnica koja ga je teretila da je učestovao u otporu protiv okupacije, kao jedan od glavnih vođa oružanog otpora protiv austrougarske vojske. Proces je najavljen nakon što potpuno ozdravi.
Suđenje je počelo 27. septembra 1879. godine. Kategorično je osuđen na smrtnu kaznu, ali je nakon intervencije gotovo kompletnog naroda u Bosni car morao popustiti, te mu je kazna preinačena u svega 5 godina zatvora. Robijao je u Češkoj, u gradu Terezinu. Pred istjecanje kazne rečeno mu je da se ne može vratiti u Bosnu, te da ima mogućnost da izabere zemlju u kojoj želi da živi. Odlučio se za Saudijsku Arabiju. Zajedno sa svojom ženom, dva sina i kćerkom, preko Trsta je prebačen u Aleksandriju (Egipat) a potom u Džedu i Meku, gdje su ga stanovnici dočekali kao heroja i pred njega izašli sa velikim ovacijama. Vlasti su mu omogućile da postane imam jedne džamije u gradu Taifu, nedaleko od Meke. Poslije se iz Taifa preselio u Meku gdje je umro 1887. godine.
