Uvidjevši da za eliminaciju otpora u Jugoslaviji nije dovoljno poraziti samo partizane već i njihovog lidera Josipa Broza Tita, njemačke obavještajne službe se već od druge polovine 1942. godien počinju ozbiljnije baviti vođom partizanskog pokreta u Jugoslaviji. Već tokom Bitke na Sutjesci Njemačka vrhovna komanda prvi put za primarni cilj stavlja ne samo uništenje opkoljenih partizanskih snaga, nego i “otkrivanje i uništenje Tita lično i njegovu štab…”. Za taj zadatak određena je četa Lau divizije Brandenburg, ali su oni zbog neprovjerenih informacija poslani na pogrešno mjesto u pogrešno vrijeme te su “udarili” u prazno. Na osnovu dešifrovanih podataka partizanskog Vrhovnog štaba divizija Brandenburg je saznala za zasjedanje vrhovnog partizanskog tijela (AVNOJ-a) u Jajcu te je 12. novembra 1943. godine preko svog komandanta predložila da upotrebom padobranaca i uz podršku motorizovanih sredstava uništi Tita i njegov štab, ali njemački komandant za Balkan nije imao tražene snage za operaciju a i samu je smatrao previše neozbiljnom. Vjerujući da partizanske snage bez Tita ne bi bile snažan protivnik, u Banja Luku je prebačena nova specijalna jedinica divizije Brandenburg. Nejamčki komandosi su neuspješno tragali za Titom sve do 15. februara 1944. godine kada je njihova misija opozvana.
Nakon toga Hitler je lično naredio da se Tito pod svaku cijenu zarobi ili ubije a tu zadaću je povjerio komandantu njemačkih snaga za Jugoistok generalu Maximilianu von Weichasu. Sa druge strane planirana je i operacije “bez mnogo buke”, zbog čega je u Zagreb doputovao SS oficir Otto Skorzeny, poznat po akciji kada su njemački komandosi spasili Musolinija. Prema njegovoj biografiji Hitler mu je lično naredio lov na Tita. Skorzeny je sa dvojicom svojih komandosa doputovao iz Zagreba za Beograd, bez da su vidjeli i jednog partizana, što je tamnošnjeg komandanta iznenadilo. Ispitujući jednog partizanskog dezertera saznao je da se Tito nalazi u pećini u Drvaru sa oko 6 000 partizna, ali da mu pojačanja mogu stići sa svih strana. Tu ga je štitilo 350 odanih i fanatičnih boraca Vrhovnog štaba. Skorzeny je procijenio da je Titu moguće prići samo ako uputi manju grupu njemačkih komandosa preobučenih u partizanske uniforme, ali je tu opciju general Rendulitz odbacio.
Zaključivši da iskrcavanje saveznika na Balkanu nije moguće prije proljeća 1944. godine, von Weichs u zimu 1943/44 naređuje izgradju odbrambenog pojasa na obali uz istodobno izvođenje ratnih operacija protiv partizanskih snaga na Balkanu. Kapitulacijom Italije u septembru 1943. godine Nijemci su zauzeli ključne tačke na Jadranu, ali su otoci Vis, Lastovo i zaleđe ostali u partizanskim rukama. Ograničeni uspjesi u nizu akcija omogućili su partizanima da i dalje ometaju njemačku logistiku uz dolinu Save i prema jadranskoj obali. Istovremeno je Crvena armija jurišala na istoku te početkom maja 1944. godine izbila na granicu Rumunije, a prijetila je i mogućnost iskrcavanja saveznika na obale Francuske. Zbog svega navedenog von Weich se početkom maja 1944. godine, odlučio za operaciju kojom bi iznenada prodro u središte partizanske teritorije u Bosni, te bi “…stvorio pometnju u rukovodstvu Titove organizacije, uhvatio Tita i razbio partizanske snage na tom području…”. Zbog toga je 6. maja 1944. godine, štab 2. oklopne armije sa generalom Lotharom von Rendulitzem na čelu izdao direktivu za pripremu operacije. Na savjetovanju štaba održanog 17. maja u Vrnjačkoj Banji odlučeno je da operacija nosi kodni naziv “Rösselsprung” (Konjićev skok, odnosno potez u šahu kojim se mogla preskočiti protivnička figura) i da za njezino neposredno planiranje i izvođenje štab zaduži 15. planinski korpus koji se nalazio u Kninu. Već 19. maja štab 15. planinskog korpusa dostavio je plan operacije koji je uz manje izmjene prihvaćen 21. maja. Za izvođenje operacije pripremljeno je oko 20 000 ljudi.
U Drvaru je 25. maj 1944. godine svanuo kao miran i sunčan dan. Obzirom da je bio Titov rođendan grad je bio skromno ukrašen, a za taj dan su različite političke i kulturne grupe planirale prigodan sadržaj. U 6 sati i 35 minuta iznenada su oko tvornice celuloze eksplodirale prve avionske bombe iz njemačkih aviona He – 46 i Hs – 126. Samo pet minuta kasnije uslijedio je drugi napad na centar Drvara, u kojem su glavnu riječ imali poznati jurišni bombarderi “Štuke”, koji su izbacivali avio bombe težine od 250 i 500 kilograma. Treći avionski napad je uslijedio u 6 sati i 50 minuta i konačni četvrti u 6 sati i 55 minuta sa talijanskim avionima CR – 42. Tokom cijelog napada bila je aktivna i partizanska protuzračna odbrana ali nije oboren niti jedan avion. U 7 sati iznad Drvara su nadletjeli prvi transportni Ju – 52 avioni iz kojih je iskočilo 314 padobranaca – 500. SS padobransko – lovačkog bataljona. Samo deset miuta ranije sletjele su i prve od ukupno 45 jedrilica DFS – 230, koje su nosile još 340 padobranaca. Time su se u prvom valu prizemljila ukupno 654 padobranca. Braniteljima je uspjelo da pogode jednu jedrilicu, koja se zbog pogotka otkačila i sletjela izvan Drvara, dvije su srušene, dok su tri oštećene pri prizemljenju.
Istovremeno sa zračnim napadima pokrenut je i njemački ratni stroj od 20 000 ljudi, čiji je cilj bio uništenje “Titove države”, odnosno teritorije oko Drvara koje su kontrolisale snage Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije (partizani). Bitke su vođene na devet glavnih pravaca kojim su se probijale njemačke jedinice. Od Srba je nadirala borbena grupa “Willam” sa zadatkom da se spoji sa 500. SS padobransko – lovačkim bataljonom u Drvaru. Prema primarnom planu Drvar je trebao pasti do večeri 25. maja. Komanda mjesta Drvar, u iščekivanju Titovog rođendana, naredila je omladincima koji se budu uputili na proslavu rođendana, da ne gaze po žitnim poljima. Takva naredba je u jednu ruku bila pogubna jer su žitna pola ujutro 25. maja bila prekrivena nejmačkim padobrancima koji su u takvim okolnostima bili slabije vidljivi za partizanske snage. Partizani su bili u potpunosti iznenađeni ovakvim njemačkim napadom, pa je nastao totalni haos. Padobranci su se nakon prizemljenja organizovali u steljačke jedinice i uputili prema planiranim odredištima. Putem su otvarali paljbu na sve što se kretalo, ne birajući da li su u pitanju civili ili partizani, ubacivali ručne granate u kuće, te napadali tačke otpora manjih grupa koje su se donekle i uspjele organizovati. Padobranci koji su se spustili bliže rijeke Unac, nakratko su potisnuti prema prvim kućama u Drvaru. Manje grupe partizana, Inženjerijske brigade i konjaničkog eskadrona pružile su kratak otpor a zatim se povukle iz grada, organizujući odbranu na padinama Kamenice. Jedna posada Tenkovskog voda, koja se nalazila na Trninića brijegu, uspjela je pokrenuti tanketu i krenuti prema Drvaru pucajući na Nijemce iz mitraljeza, ali je ubrzo uništena. Grupa omladinaca, seoskih straža i nekoliko oficira iz Oficirske škole u Šipovljanima, naoružani sa 25 pušaka, krenuli su u zaštitu bolnice koja se nalazila u Danićima, odbivši napad padobranaca. Na Zrolodu im je uspjelo zarobiti jedrilicu sa jednim mitraljezom i četiri sanduka municije. Druga grupa oficira uspjela se iz Šipovljana probiti prema željezničkoj prugi i pojačati odbranu Pratećeg bataljona na položajima ispod pećine te zaustaviti padobrance koji time nisu uspjeli preći rijeku Unac.
Nakon što su zauzeli Drvar, Nijemci su shvatili da je još jedini organizovani partizanski otpor preostao na drugoj stranic Unca, na položajima iza Mandića mosta, i da se Tito zapravo nalazi na toj strani. Doznali su i da se Titov štab nalazi u pećini ispod Gradine. Oko 9 sati uzduž glavne drvarske ceste krenuo je streljački stroj prema Uncu i položajima Pratećeg bataljona pojačanog oficirima. Na partizanske snage je tada otvorena minobacačka i topovska vatra ali na pedesetak metara od Unca uslijed snažnog partizanskog otpora zaustavljen je napad padobranaca. Partizani su osujetili i nekoliko narednih napada padobranaca, nakon čega su se Nijemci povukli do prvih kuća u Drvaru, poslije čega je nastalo zatišje. Na osnovu njemačke dokumentacije uviđamo da je komandant 500. SS padobransko – lovačkog bataljona Kurt Rybka imao na raspolaganju 171 padobranca iz drugog vala koje je mogao spustiti na kosinu iznad pećine i tako zatvoriti odstupnicu Titu, ali to zbog nepoznatog razloga nije učinio. Do 10 sati Drvar je bio potpuno u rukama padobranaca. Uništen je ili zarobljen najveći dio komunikacijskih uređaja, a u njemačke ruke pale su veoma važne radijske šifre, zbog čega su onemogućene partizanske radioveze. Jedan broj civila i partizana je ubijen, dio zarobljen, dok se veći dio izvukao izvan grada. Prema kasnijem izvještaju, partizani su u samom Drvaru imali više od stotinu poginulih boraca, a ubijeno je ili zarobljeno i nekoliko savezničkih vojnih misija. Padobranci su do tada imali 60 ljudi izbačenih iz stroja. Dio zarobljenih civila bio je prisiljen kopati rovove, utvrđivati položaje padobrancima i skupljati municiju. Groblje na Šobića glavi određeno je za centralnu otpornu tačku i Štab 500. SS padobransko – lovačkog bataljona iz razloga što je bilo dobro zaštićeno sa obe strane. Mjesta u Drvaru koja su zauzeta dodatno su utvrđena i pripremljena za odbranu. Padobranski štab je tada dobio informaciju da proboj grupe “Willam” ne ide prema planu i da je zaustavljen uslijed snažnog partizanskog otpora, a dojavljeno je da nastupaju i snažna partizanska pojačanja iz Srba. Tada je naređeno spuštanje i drugog vala padobrana od 171 pripadnika ispred Šobića glavice, dok su avioni Ju – 52 izbacivali dodatnu municiju i sanitetski materijal.
Tita je desant zatekao u kolibi u pećini. U prvi mah je ostao u njoj i posmatrao zračne napade i borbu, da bi oko 10 sati, kada je njemački napad prestao, napustio kolibu. Obzirom da su Nijemci pod paljbom držali put i mjesto gdje se nalazila koliba, povlačenje tim putem je bilo previše rizično. Tada je nekoliko partizana probilo pod u kolibi kroz koji je, u procijep dubine oko 15 metara, spušteno pleteno uže načinjeno od padobranskog konopa. Najprije se tim putem spustilo nekoliko boraca a za njima i Tito. Prilikom spuštanja jedan od boraca je smrtno pogođen snajperom. Nakon što se spustio na tlo pretrčao je do jedne stijene u zaklon. Odatle je naredio Pratećem bataljonu da ostane na položajima, dok je on sa pratnjom krenuo prema vrhu Gradine, na koju je izašao oko 12 sati. Neko vrijeme je odatle posmatrao borbe, da bi se zatim povukao prema Podovima, čime se uspješno izvukao iz pećine. To je zapravo kratko svjedočenje koje je dostupno u “službenoj literaturi”. Ipak, Titova uloga u prvih nekoliko sati poslije desanta nikada nije posve razjašnjena niti je razjašnjen razlog zbog čega se nije ranije spustio.
Štab 1. proleterskog korpusa, koji se nalazio nedaleko od Drvara, vrlo je brzo saznao za desant te je 6. diviziji odmah naredio da pošalje jednu brigadu. Prema Drvaru je krenula 3. lička brigada sa četiri bataljona. Iz 9. divizije je poslan jedan bataljon 1. dalmatinske brigade, dok su iz 1. ličkog korpusa poslana dva bataljona 1. ličke proleterske brigade. Blizu 1 000 partizana trčećim korakom se kretalo prema Drvaru. Prvi bataljon 3. ličke brigade sa oko 130 partizana je stigao na padine Kamenice u 11 sati i 30 minuta i odmah napao njemačke položaje na željezničkoj stanici kod Stavikuća. U bliskoj borbi Nijemci su imali 7 poginulih i desetak ranjenih nakon čega su se povukli do obližnjeg groblja. U međuvremenu, u 11 sati i 50 minuta prizemljilo se pojačanje od 171 padobranca, koji su odmah poslani u napad na pridošle partizane kod Kamenice. Ipak, naizmjenični napadi nisu dali nikakve rezultate te su Nijemci prešli u odbranu, dok su partizanske položaje počeli bombardovati njemački avioni. Oko 13 sati stigao je i 3. bataljon 6. ličke divizije, te se uputio u Drvarsku dolinu u napad na njemački lijevi bok. Prva četa je nastupala preko Zorića mosta i ojačala odbranu Pratećeg bataljona, 2. je nastupala Bestaskom cestom a 3. preko Spasovine. Nijemci su dodatno pojačali odbranu te su prve borbe počeke oko 14 sati. Nakon grčevitih borbi i upotrebe minobacača 2. četa je u 16 sati i 40 minuta potisnula Nijemce na Bastaskoj cesti, gdje je bila komanda padobranaca. Nakon pokušaja povratka komande, Nijemci su se povukli prema Šobića glavici. Istovremeno je i Oficirski bataljon potisnuo Nijemce sa druge strane Unce te je oko 16 sati i 45 minuta prešao Dodigov most. U isto vrijeme stigao je i bataljon 1. proleterske brigade i 2. bataljon 3. ličke brigade. Dok je bataljon proleterske brigade ostao u rezervi, bataljon ličke brigade je poslan u napad na lijevi njemački bok, te je oko 17 sati potisnula grupu “Drobilica”, sa Trninića brijega prema Kninskoj kapiji. Nijemci su bili prinuđeni da se oko 18 sati povuku i sa željezničke pruge. 4. bataljon 3. ličke brigade sa 130 boraca, koji je stigao ostavljen je u rezervi u slučaju da Nijemci izvedu novi desant jedrilicama. Do večernjih sati većina padobranaca je potisnuta sa Šobića glavice. Odstupnicu su im čuvale njemačke jedinice na cesti prema Drvaru i prema Prnjavoru, ali su se i one do 21 sat i 30 minuta povukle. Groblje na Šobića glavici pretvoreno je u utvrđenu tačku, koja je utvrđena pomoću zarobljenih civila. Potisnuti Nijemci su tu dočekali večer, opkoljeni sa svih strana partizanskim jedinicama. Tačno u 23 sata, uz podršku minobacača, otpočeo je žestok napad na njemačke položaje. Napad partizna dočekan je uz veliki broj svijetlećih raketa. Zahvaljujući dobro utvrđenom položaju i velikom broju automatskih pušaka, padobranci su sa lahkoćom odbili partizanski napad. Narednog, 26. maja partizani su ponovo napali u 1 sat, ali i ovaj put bezuspješno. Štaviše, padobranci su na dva mjesta izveli protunapad, koji je brzo zaustavljen ali je zaustavljen i novi partizanski napad. Konačni odlučujući napad sa svih strana uslijedio je u 3 sata i 30 minuta. Nijemci su uz velike muke odbili i ovaj napad. Tokom noći Vrhovni štab je saznao da se 92. motorizovani puk njemačke vojske probija prema Bosanskom Petrovcu, pa je naredio povlačenje svih jedinica iz Drvara. Također, u zoru je najavljen i novi zračni napad. Oko 6 sati kod Kamenice na jedan partizanski bataljon je iza leđa udarila 1. četa 373. legionarske pješadijske divizije. Nakon kratke borbe 1. bataljon 3. ličke brigade koja se našla na udaru uspio je odstupiti, nakon čega su pripadnici 373. divizije uspostavili kontakt sa opkoljenim padobrancima u Drvaru.
Prema njemačkom izvještaju gubici 500. SS padobransko – lovačkog bataljona do 5. juna 1944. godine su iznosili: 145 poginulih i 384 ranjena borca od ukupno 825 ljudi – koliko ih je učestvovalo u operaciji. Partizanski gubici su također bili veliki. Službeni podaci spominju 179 poginula, 63 ranjena i 19 nestalih boraca, ali su bez sumnje bili veći.
Prema planu njemačkog štaba, 25. maja u 5 sati ujutro iz Jajca, Mrkonjić Grada, Banja Luke, Bosanske Krupe, Bihaća, Gornjeg Lapaca, Donjeg Srba, Gračaca, Knina i Livna, trebao je krenuti koncentrični napad prema partizanskoj teritoriji uz upotrebu pješadije i motorizovane snage – ukupno 20 000 ljudi iz sastava 15. planinskog korpusa. Time je zapravo i započela operacija “Rösselsprung”. Zadaća korpusa je bila da veže partizanske snage i onemogući njihov pokret prema Drvaru. Dok je korpus nastupao njemačka avijacija je bombardovala položaje oko Drvara a spustili su se i prvi padobranci. Na svim pravcima napada partizani su pružili žestok otpor. Prema planu, snage 92. motorizovanog puka imale su odlučujuću ulogu proboja od Bihaća preko Bosanskog Petrovca i spajanje sa 500 SS. padobransko – lovačkim bataljonom u Drvaru. Puku su bile podređene i druge njemačke jedinice koje su imale zadatak da prodru iz pravca Bosanskog Grahova. Zbog snažnog otpora 6. krajiške brigade, 92. puk se do večeri probio tek do Vrtoča. Zbog snažnog otpora 6. krajiške brigade, ostale njemačke jedinice se nisu uspjele spojiti sa 92. pukom u Vrtoču, što je bio primarni njemački zadatak. Pripadnici 2. ličke brigade usporili su napredovanje i borbene grupe “Willam” 373. divizije iz smijera Donjeg Srba, pa je umjesto prvog dana jedinica u Drvar ušla tek sutradan ujutro. Brz prodor tenkova 2. oklopne armije iz smijera Banja Luke u potpunosti je iznenadio 13. krajišku brigadu, koja nije ni stigla zatvoriti taj smijer. Njemački tenkovi su prvi dan uspjeli zauzeti Čađavicu, dok su snage 7. SS divizije “Princ Eugen”, napale iz pravca Vakuf – Jajce – Mrkonjić Grad i probile linije odbrane 1. i 13. proleterske brigade na pravcu Popuže – Šipovo – Mračaj. I snage 105. SS bataljona su uspjele probiti položaje 13. dalmatinske udarne brigade kod Livna. Ipak, desni bok kojim je prodirao bataljon iz sastava 369. divizije, nije probijen zahvaljujući borcima 3. krajiške brigade. Jednako tako partizani su zaustavili i prodor iz pravca Strmice.
Ipak, i pored proboja na više pravaca, njemačka vojska nije ostvarila niti jedan zacrtani cilj prvog dana operacije. Narednog 26. maja 92. puk je bez otpora zauzeo Bosanski Petrovac, a zatim uz slabiji otpor 6. ličke brigade zauzet je i Drvar. U Drvar su ubrzo ušle i ostale njemačke snage. Bataljon grenadiera i 2. oklopna armija zauzela je Ključ, dok su se snage 13. lovačkog puka i 7. SS divizije “Princ Eugen”, probile u dolinu rijeke Sane, te se sa desnim krilom spojile sa njemačkim snagama kod Ključa. Istovremeno je Vrhovni štab sa Titom ostvario uspješan proboj prema Potocima. Iako je Drvar zauzet, nije ostvaren niti jedan glavni cilj operacije – uništenje Tita i njegovog štaba. Tada štab 15. korpusa naređje zapovijed za novu fazu operacije kojom snage 7. SS divizije moraju probiti crtu Bosanski Petrovac – Drvar – Prekaja i onemogućiti proboj partizana u tom pravcu. Štabu 373. divizije podčinjena su dva bataljona puka “Brandenburg” i 105. SS izviđački bataljon. Snage su imale osnovni zadatak – opkoliti partizanske snage u uništiti ih. Dijelovi 369. divizije su uz pomoć tenkova i ustaša trebali zauzet Glamoč i osigurati ga, dok su ostale njemačke snage trebale očistiti prostor između Bihaća i Bosanskog Petrovca. Angažman su tada uzeli i četnici koji su osiguravali komunikaciju između Knina i Bosanskog Grahova.
Vrhovni štab je tada naredio povlačenje na planine Šator, Vijenac, Klekovača i Srnetica. Time su se nastojale privući glavne njemačke snage na teren kakav je partizanima najbolje odgovarao, što je dokazano u ranijim u operacijam. Nakon toga bi 1. proleterska divizija izvršila proboj preko Kupreškog polja. Istovremeno bi se snage 5. korpusa probile prema Sanici, a 6. proleterska i 9. divizija do Knina. Dan 27. maj protekao je u borbama na komunikaciji Lapac – Knin i u pregrupisanju obe strane. Štab 2. oklopne armije naredio je ubrzano čišćenje planinskog masiva i okruživanje Vrhovnog štaba partizana. Zbog toga su već narednog, 28. maja, vođene teške borbe između 1. proleterske divizije i 13. puka 7. SS divizije “Princ Eugen”, na crti Miništa – Potoci. Jednakom žestinom su vođene borbe i između 9. divizije i dijelova puka “Brandenburg” te 373. divizije na komunikaciji Drvar – Bosansko Grahovo – Grkovci. Zbog snažnog otpora i saznanja da je Vrhovni štab na području Potoka, komanda 15. planinskog korpusa 28. maja premješta 373. diviziju iz Drvara prema Potocima i 105. SS bataljon prema Glamočkom polju i dalje prema selu Rore. Vrhovni štab je osujetio namjere te se u noći 29. na 30. maj premjestio u selo Peodac, ispod Šator planine. Iste noći 1. proleterska divizija se uputila prema cesti Glamoč – Milnište, na koju je stigla 30. maja. Istovremeno su raspoređene i ostale partizanske jedinice. Štab 2. oklopne armije je tek 31. maja navečer uočio partizanske namjere. Ipak, njemačke snage su već otpočele akcije prema prijašnjem planu tako da je izgubljeno dragocijeno vrijeme. Prema novom planu snage 92. puka i 54. izviđačkog bataljona poslani su u područje Glamoča, gdje su sa snagama 105. SS bataljona i 369. divizijom stupile u borbu pod komandom štaba 14. SS puka 7. SS divizije “Princ Eugen”. Plan je bio da se razbije 1. proleterska divizija između Glamoča i Mliništa, a zatim i zatvori obruč prema Rorama, da se prikupi plijen i unište partizanska skladišta oko aerodroma u Uvalama te da se napadne u smijeru Poljice – Stekerovici. Cijeli 31. maj protekao je u razmještanju snaga ali i u borbama slabijeg intenziteta. Već 1. juna Vrhovni štab se premjestio prema Mliništu, a narednog kolona Vrhovnog štaba se u pratnji 3. krajiške brigade sukobila sa 13. SS pukom. Pod snažnim pritiskom protivnika, prateća brigada i Vrhovni štab su bili primorani da se povuku natrag prema Poljicama. U međuvremenu je došlo do spajanja 373. divizije i 14. SS puka na cesti Rore – Prekaja, čime su partizanske snage presječene na dva dijela. Nijemci su procijenili da je Vrhovni štab partizana ostao na području Mliništa te je angažovao izviđački bataljon 7. SS divizije “Princ Eugen”, ali je 1. proleterska divizija uspjela zadržati dio ceste Mlinište – Glamoč sve dok se njome nije izvukla 2. juna kolona Vrhovnog štaba. Zatim je 1. proleterska divizija štitila povlačenje Vrhovnog štaba prema Kupreškom polju. Štab 15. planinskog korpusa je naredio 13. SS puku da pod svaku cijenu uništi 1. proletersku diviziju, dok su ostale snage dobile zadaću da unište 9. diviziju na Vijenac planini. Teške borbe su vođene i tokom 3. juna kada je puk “Brandenburg” izbio na Tičevo. Jedna brigada 9. divizije se uspjela sa poljskom bolnicom probiti na Dinaru, ali je glavni dio 8. korpusa ostao u okruženju. Tokom noći sa 3. na 4. juni Vrhovni štab sa Titom na čeu je uz pomoć sovjetskog aviona poletio sa Kupreškog polja prema Bariju u Italiji, odakle je britanskim brodom prevezen na Vis. U noći sa 4. na 5. juni 1. proleterska divizija se uspjela probiti između Kupresa i Bugojna, dok se dio snaga 9. divizije probio iz obruča preko ceste Bosansko Grahovo – Drvar. Zbog izenandnog iskrcavanja 26. divizija, koja je sa Visa brodovima premještena na Brač, štab 2. oklopne armije je 5. juna zapovijedio hitno izvlačenje iz drvarske operacije većine njemačkih snaga te ih uputio prema obali. U rano jutro 6. juna 1944. godine započelo je iskrcavanje saveznika u Normandiji. U zoni drvarske operacije ostale su samo 373. i 7. SS divizija, ali nisu postigle nikakve rezultate. Nakon njihova odlaska partizani su vratili svu izgubljenu teritoriju.
U operaciji “Rösselsprung” 15. planinski korpus je imao 213 poginulih, 881 ranjenog i 57 nestalih vojnika. Izgubljena su 2 protutenkovska topa, 6 mitraljeza, 4 radiostanice, 144 kamiona, 2 tenka, 3 oklopna kola i 68 konja. Oštećena su troja oklopna kola i 73 kamiona. Prema njemačkim podacima gubici partizana su bili ogromni: 1916 poginulih i 161 zarobljen borac. Predpostavlja se da je poginulo još najmanje 1 400 partizana. Zarobljen je 1 top, 3 protutenkovska topa, 11 minobacača, 107 teških i 25 lahkih mitraljeza, 8 tenkova, 419 pušaka, 76 konja, 17 radiostanica, 1 odašiljač, 22 generatora i 230 00 metaka. Oboreno je i 6 savezničkih aviona. Prema istraživanjima poslijeratnih jugoslavenskih historičara, ukupni njemački gubici su 343 poginula, 881 ranjeni i 57 nestalih, a partizanski 247 poginulih, 470 ranjenih i 85 nestalih. Najveće gubitke je imala 1. proleterska divizija sa 124 poginula i 193 ranjena borca.
