Nakon što je general 5. korpusa Armije Republike Bosne i Hercegovine, Atif Dudaković izvjestio Glavni štab ARBiH da su mu hitno neophodne svježe snage iz ostalih korpusa kako bi uspješno nastavio realizaciju operacije “Sana 95”, kojom je 5. korpus ARBiH i definitivno krenuo u oslobodilačku fazu rata prema istoku Bosanske krajine, prva jedinca koja se odazvala pozivu bila je 17. krajiška brigada iz sastava 7. korpusa. To nije bilo nimalo čudno jer su većinu brigade činili prognani krajišnici i želja im je bila da što prije oslobode svoje kućne pragove od srpskog okupatora.
Prošavši kroz teritoriju pod kontrolom Hrvatskog vijeća odbrane u zapadnoj Bosni, kolona od preko 100 vozila 17. krajiške brigade se 21. septembra 1995. godine postrojila nadomak Bosanskog Petrovca u prisustvu generala Dudakovića. Bio je to zapravo historijski susret spajanja dva krajiška korpusa ARBiH, 5. i 7. U prisustvu starješina 7. korpusa: Forića, Ćuskića, Kolosmana i Ćirkina, Dudaković je poželio dobrodošlicu borcima 7. korpusa i istakao “da sada niti Drina više nije tako daleko”.
Nakon što su Petrovčani iz 17. krajiške brigade nakratko obišli svoje kuće, brigada se upućuje prema Ključu. Ipak, jedna grupa boraca je dobila jednodnevni odmor kako bi obišli porodice koje nisu vidjeli četiri godine. Ostali su obilazili Ključ, grad koji je prije samo par dana oslobođen munjevitom akcijom. I tu su mnogi borci obišli svoje kuće. Jedan borac svjedoči: “Pronalaze se zajedničke grobnice i drugi tragovi srpskog fašizma. Kuće gdje spavamo bile su srpske, ali namještaj i materijal kojim su dograđivane opljačkan je ‘92 godine iz muslimanskih domova…”
Drugog dana boravka u Ključu izvršeno je izviđanje srpskih položaja i terena, da bi se narednog dana krenulo u borbeni zadatak. Pravac 17. krajiške brigade je bio prema Mrkonjić Gradu. Prešavši rijeku Sanu sa dva bataljona brzo su izbili na zacrtane kote u blizini sela Gornje i Donje Ratkovo. Tu su se već nalazili obronci planine Manjače, koja je služila kao poligon Jugoslavenske narodne armije. Lijevo od njih se nalazila 510. slavna brigada.
U 14:00 uz jaku artiljerijsku podršku borci Prvog i Drugog bataljona, nakon što su se uvukli ispred srpskih linija, otpočinju napad. Drugi bataljon je brzo probio liniju na desnom krilu i ostvario prve značajne pomake u dubinu, a pošto 510. brigada nije uspjela ovladati selom Crljeni, niti Prvi bataljon 17. krajiške brigade nije mogao naprijed. Zbog toga je narednog dana, uz korekciju prvog plana, u borbu uveden Četvrti bataljon. Jedan od vodiča proveo je borce Četvrtog bataljona iza srpskih linija i u grčevitoj borbi borci oslobađaju selo Crljeni te izbijaju na kotu Crni vrh. Istovremeno je Prvi bataljon izvršio forsiranje rijeke Banjice i ovladao sa nekoliko sela, a u napad je uveden i Treći bataljon sa zadatkom obezbjeđenja lijevog boka napada brigade. Trećeg dana borbi u potpunosti su popustili srpski položaji. U munjevitom prodoru bataljoni su izbili na planinu Čađavicu i komunikaciju Mrkonjić Grad – Banja Luka u rejonu Sitnice. U blizini sela borci 17. krajiške brigade su zaplijenili i prvi veći ratni plijen u ovoj operaciji. U blizini sela Sitnica presječena je neprijateljska kolona i tom prilikom su zarobljena tri BOV-a, tri haubice 105 mm, dva BST, devet minobacača, devet motornih vozila sa pregršt MTS-a, te veća količina pješadijskog naoružanja.
Petog dana operacije jedinice su se ukopale na najpovoljnijim položajima i odbile nekoliko kombinovanih pješadijsko – tenkovskih napada. Samo je još Drugi bataljon prodirao u dubinu neprijateljske teritorije. Uz pomoć svježih snaga, prije svega Arakanovih “Tigrova”, srpska vojska je uspjela u žestokoj kontraofanzivi potisnuti Drugi bataljon, koji je bio nadomak glavne komunikacije Mrkonjić Grad – Banja Luka. Oslobodivši prostor od preko 250 km2 u svega četiri dana fizički je bilo nemoguće uvezati liniju dužine oko 24 kilometra. Potisnuvši Drugi bataljon, koji je jedini još bio u ofanzivi, srpske snage su se još jednom konsolidovale i žestoko udarile na novouspostavljene linije 17. krajiške brigade. Šupljine u odbrani i nedostatak vremena da se linije utvrde, utjecao je na pucanje odbrane u redovima 17. krajiške brigade. Istovremeno su srpske snage potisnule i pripadnike 501. brigade kod Sanskog Mosta, sa ciljem izbijanja na putnu komunikaciju Ključ – Bosanski Petrovac čime su namjeravali odjseći Ključ i jedinice ARBiH u njemu.
Nove jedinice pristigle iz srednje Bosne zbog niza problema: uvođenje u hodu, nepoznavanje terena i drugih, nisu mogle adekvatno da reaguju. I pored velike želje boraca 17. krajiške brigade da ostanu na svojim položajima, situacija je nalagala da se sve jedinice izvuku i zaposjednu lijevu obalu rijeke Sane te tu organizuju odbranu. U narednih nekoliko dana trajala je žestoka srpska kontraofanziva a situacija u Ključu je bila kritična.
Istovremeno uz pripreme da se na kontru uzvrati kontrom, 17. krajiška brigada je prethodno izvučena u rejon razmještanja, izvršila sve neophodne radnje za evakuaciju cjelokupne opreme i ljudstva, kako se ništa ne bi prepustilo slučaju. Brigada je, uz podršku ostalih jedinica, krenula u kontranapad i to prema Sanskom Mostu. Time je doslovno došlo do sudara dvije vojske koje su bile u kontranapadu. U borbi koja se razvila 8. oktobra jedinice ARBiH izvlače deblji kraj, čime je slomljena srpska kontraofanziva.
U ranim jutarnjim satima 9. oktobra 1995. godine u selo Krasulje stižu Prvi i Drugi bataljon odakle kreću u napad. Vojska Republike Srpske pruža žestok otpor u selu Kalabe. Uz veliku pomoć boraca 7. DIB-a “Bošnjak”, koja je pridodata 17. krajiškoj brigadi, to uporište je drugi dan oslobođeno te se moglo krenuti dalje. U toku noći iz pravca novooslobođenog Hrustova u napad je uveden i Četvrti bataljon koji forsira rijeku Sanicu i ulazi u sela Vrhpolje i Kamičak. Iz pravca Krasulja preko sela Peći u Kamičak ulazi i Drugi bataljon. Jedinice 5. korpusa i Gardijske brigade GŠ ARBiH oslobađaju Sanski Most. Dok su jedinice 5. korpusa i Gardijske brigade ulazile u Sanski Most, pred 17. krajiškom se našla prirodna prepreka – rijeka Sana koju je trebalo preći pomoću pontonskog mosta, kojeg su prethodno uspostavili srpski vojnici u povlačenju. Druga četa Drugog bataljona i jedna četa 7. DIB-a noću prelaze pontonski most i ulaze u selo Tomina čime je omogućen prijelaz ostalim jedinicama na desnu obalu. Drugi bataljon kreće komunikacijom iz sela Tomine prema selima Gornja i Donja Tramošnja, ali biva zaustavljen uslijed neprijateljske vatre i tu formira liniju odbrane. Četvrti bataljon ulazi u selo Donje Kozice i tu staje, a težište dejstva pomjera se na lijevo krilo brigade prema selu Kijevo, koje oslobađa Prvi bataljon i 7. DIB. Na tim dosegutim linijama brigada dobija smjenu i odlazi na zasluženi odmor, a u međuvremenu na snagu stupa i primirje u 00:01 12. oktobra 1995. godine.
