Ašikovanje se smatralo krunom momačkog i djevojačkog života. Jedan od karakterističnih običaja bio je da se najčešće petkom u većem broju odlazi na teferić, gdje bi se momak i djevojka upoznali. Taj teferić bi trajao od jutarnjih sati do akšamskih sati kada su se djevojke vraćale a onda bi se pod baštama nastavljao ovaj način života.
Momak bi tada došao pod prozor i razgovarao sa djevojkom. Ašikluci su bili česti za praznike, ali i nakon svadbi. Ukoliko bi je sreo tokom dana na cesti, podrzumijevalo bi se da će momak djevojci učljivo prići i početi joj se udvarat, dok bi se posmatraču taj vid komunikacije činio sramežljivo. Ašikovalo se obično tihim šaputanjem bez fizičkog kontakta, osim kada bi emocije prešle strast.
Uz ašikovanje su se koristile umilne pjesme, najčešće monotone, ali je to bio znak koji je uvijek djevojci privlačio pažnju. Mladić je najčešće poznavao djevojku od malih nogu. I u to vrijeme su postojali mladići koji su se sa više djevojaka željeli progurati ali su bili veoma lahko otkriveni. Cijela priča oko ašikovanja bi počinjala pod prozorom na koji se bacao kamenčić kako bi djevojka izašla.
U brojnim gradovima su se toliko bacali kamenčići da su brojni prozori ostali oštećeni, pa ih je trebalo popraviti. Njihovi razgovori su se vezali za brojne teme – od onoga što niče u bašti do dešavanja u lokalnoj zajednici. Ašikovanje bi se završavalo ugovaranjem sastanka za naredni put. Autori su zabilježili i sam čin vjenčanja: domaćin bi organizovao kolektivno posmatranje, tako što bi se u jednu sobu smjestio mladić a u drugu djevojka, nakon čega bi se oni stidno posmatrali.
Pravilo je da se kuca na prozor a ukoliko je on bez rešetki to bi značilo da je djevojka zauzeta. Žene su u tom periodu bile generalno vjerne i poštene, veoma požrtvovane majke i stidljive domaćice. Najveći broj njih bi nakon udaje ostao vezan uz kuću, muža i djecu. Iako slabo obrazovane, bile su veoma uljudne, komunikativne i uzorno odgojene. Nakon 1918. godine i početka modernizacije brak i položaj žene zapada u krizu. I pored toga što je Austrougarska u Bosnu došla sa novim običajima, orijentalni način života ostao je najzastupljeniji.