Nakon atentanta na Franca Ferdinanda, kraj jula i početak avgusta 1914. godine obilježen je užurbanom mobilizacijom ljudstva i materijalnih sredstava za predstojeće ratne operacije. Ogroman broj vojnih obveznika slivao se u regrutne centre, prikupljala se stoka za vuču i klanje, otkupljivalo se žito i druga hrana, nabavljala se raznorazna oprema, prije svega kola i samara, dok su zanatlije stavljene u službu rata. Željezničke pruge su bile gotovo u potpunosti zakrčene zbog transporta. Istovremeno u periodu od 29. jula do 11. avgusta austrougarska artiljerija bombarduje srpske položaje preko Drine i postavlja pontonske mostove.
Dok su V i VI austrugarska armija napadale preko Drine položaje srpske vojske, južnije – na granici sa Crnom Gorom, tačnije na prostoru Trebinja bilo je stacionirano VII krilo bosanskohercegovačkog žandarmerijskog korpusa. Bosanskohercegovački žandarmerijski korpus je zajedno sa četiri bosanskohercegovačke regimente činio okosnicu austrougarskih trupa sačinjenih uglavnom od Bošnjaka.
Nakon što je crnogorska vojska danima uznemiravala područje istočno od Trebinja, pa sve do državne granice, 8. avgusta 1914. godine došlo je do niza napada na jednu žandarmerijsku patrolu. Komanda posade u Trebinju je tada odlučila poslati jednu jednicu da protjera Crnogorce. Sutradan je oficir bosanskohercegovačkog žandarmerijskog korpusa Vancel Maršalek primio nalog da očisti prostor Ruđinog dola i ustanovi da li u tom području ima crnogorskih odreda. Bio je to prostor Oko izvora, koji su bili od posebne važnosti za opskrbu Trebinja pitkom vodom. Pored toga trebalo je utvrditi da li je neprijatelj zauzeo naselje Lastva. Istog dana Maršalek je sa 70 žandara i vojnika krenuo prema Ruđinom dolu. Pripadnici su bili slabo naoružani ali dobro obučeni. Prešli su Trebišnjicu kod Arslanagića mosta i došli na lijevu obalu, te se u konačnici spustili do Ruđinog dola. Tu je prethodnicu grupe dočekala vatra Crnogoraca na koju je brzo uzvraćeno. Brzom intervencijom ostatka grupe, koji su došli na mjesto sukoba, prešlo se u napad nakon čega su Crnogorci pristupili povlačenju. Gonjenje protivnika nastavljeno je sve do vrha Kučma. U čišćenju terena ovladalo se naseljem Orahovac ali prilikom pokušaja zauzimanja naselja Leskovac dođe do novog okršaja sa Crnogorcima koji odbiše napad. Od žestine borbe uskoro se cijelo selo našlo u plamenu. Maršalek je utvrdio da se u selu ne kriju samo Crnogorci nego i mještani koji su pružali podršku Crnogorcima, na način da su u svoje kuće sakrili veću količinu municije i naoružanja. Naime, ovaj kraj je još prije rata bio jako nemiran, pa su austrougarske vlasti često slale zloglasne Šučkore koji su često činili niz zločina nad lokalnim pravoslavnim stnaovništvom. Žestokim napadom žandara sa krila popustila je odbrana Crnogoraca pa su se oni dali u povlačenje, ostavivši mrtve i ranjene.
Međutim, žestok otpor crnogorske vojske i mještana nije prošao bez žrtve. Od 15 žandara, koji su presudili tok bitke, jedan je bio teško ranjen a trojica lakše. To i ne bi bio toliko velik gubitak, da od 55 vojnika nije njih 24 bilo izbačeno iz stroja, od čega tri mrtva i osam teško ranjenih. Maršalek nije odustao od napada, pa je grupa nastavila kretanje prema Debelom brdu. Ipak, Crnogorcima se približavalo pojačanje od 120 ljudi, što po Maršaleka nije bila pozitivna okolnost. Zbog toga Maršalek naredi užurbani napad, prije nego što dođe pojačanje. U grupama od po šest ljudi, uputiše se prema vrhu Debelog brda te uz podršku mitraljeza i bombi žestoko se sukobiše sa Crnogorcima. Iako sporo, žandari i vojnici su uspjeli doći do vrha brda gdje ih dočeka negativno iznenađenje – blizu 300 Crnogoraca. Maršalek je tada razmišljao o povlačenju, ali se dogodilo baš suprotno – došlo je do povlačenja Crnogoraca. Tek manje grupice mještana su ostale na vrhu sa ciljem pokrivanja crnogorskog povlačenja. Marašalek sa preostalih 7 žandara i 16 vojnika se ipak odluči na povlačenje, jer je procijenio da raspolaže sa isuviše malim brojem boraca za bilo kakvu akciju.
Rezultati akcije bosanskohercegovačkog žandarmerijskog korpusa i vojnika pokazali su se tek kasnije. Naime, naredna izvidnica je utvrdila da su Crnogorci napustili Lastvu i ostala mjesta unutar austrougarskih granica, konkretnije prostora Trebinja, a da su buntovnici među vlastitim civilnim stanovništvom obustavili akcije. Pooštrene neredovne patrole su takvo stanje uspjele održati sve do pred kraja rata.
