U avgustu 1994. godine snage Vojske Republike Srpske, koristeći popustljivost snaga UN-a, narušavaju sporazum o povučenosti teškog naoružanja oko Sarajeva, koji je nastupio na snagu nakon žestoke srpske ofanzive na Sarajevo u ljeto 1993. godine i Ženevskih pregovora. Poslije upozorenja NATO je brzo djelovao i napao položaje VRS. Nastojeći iskoristiti ovakvu situaciju snage 1. korpusa Armije Republike Bosne i Hercegovine u naredna tri mjeseca vrše stalna ofanzivne dejstva na položaje Sarajevsko – romanijskog korpusa VRS. Sa druge strane i jedinice VRS poduzimaju napade na linije odbrane 1. korpusa ARBiH, a naročito na zonu OG-3 sa sjedištem u Varešu.
Već 2. avgusta borci 1. korpusa ARBiH ovladavaju u zoni odgovornosti OG-3 objektima Vojnički grob, Srednja planina, Karićima, Kraguljcem, Kunosićima, Ćećeom i Okruglicom. Tačno dvije sedmice kasnije srpske snage su u kontranapadu pokušale vratiti izgubljenu teritoriju, ali su borci ARBiH uspješno odbili napad poslije dva dana borbi. Kombinovani srpski napadi, uz neznadne uspjehe, nastavljeni su sve do kraja avgusta mjeseca. Napadi na zonu odgovornosti OG-3 nastavljeni su punim intenzitetom i tokom mjeseca septembra 1994. godine. Teške borbe vođene su posebno na prostoru Čemerske planine i Crnoriječke visoravni. Agresor je imao najveći uspjeh 17. septembra kada je u napadu na linije odbrane OG-3 1. korpusa ARBiH, ovladao Jesenom i Meškovcem, a uslijed nastale konfuzije brojni borci 1. korpusa su lutali šumom.
Istovremeno tokom ljeta 1994. godine vršene su pripreme za ofanzivu 1. korpusa ARBiH, u sadejstvu sa snagama 4. korpusa, na bjelašničko – treskavičkom pravcu, čiji je nosilac trebala biti OG-1 sa sjedištem u Pazariću. U konačnici Zapovijest za napad odobrena je 7. septembra 1994. godine. Za glavni pravac napada određen je prostor: lijevo – Obješenjak, desno Previt i na pravcu Tušila – Đevigrad – Rogoj -Grebak. Pomoćni pravci napada su bili: Igman – selo Ledići – selo Savljenići i Jabuka – Siljevac – Kalinovik. U konačnici plan je bio ovladati širim platoom planine Treskavice te presijeći putnu komunikaciju Kalinovik – Ljuta. Pored glavnog zadatka, postojala su i dva koja je trebalo izvesti u koliko se u potpunosti ostvare primarni zacrtani ciljevi, a to je oslobođenje gradova Trnova i Kalinovika.
I pored svih nastojanja da Komanda Sarajevsko – romanijskog korpusa VRS ne sazna za namjere o velikoj ofanzivi ARBiH, snage VRS su poduzele niz preventivnih mjera u cilju slabljenja moguće ofanzive. Prvi odgovor bila je operacija kodnog imena “Krivaja 94” pokrenuta u cilju sprječavanja spajanja jedinica 1. korpusa sa snagama ARBiH u Goraždu te odbacivanje ARBiH sa dostignutih linija na padinama Bjelašnice i Visočice. U borbenim grupama 700 do 900 boraca, te manjim od 500 do 600 pripadnika, iz sastava Sarajevsko – romanijsko, Drinskog i Hercegovačkog korpusa, VRS je do 30. septembra izvršila raspored svojih snaga.
Nakon dužih priprema jedinice OG-1 1. korpusa ARBiH kreću u ofanzivu u jutarnjim satima 1. oktobra 1994. godine. Napadajući frontalno i prodorom jedinica ubačenih u dubinu neprijateljskih linija, ARBiH brzo ovladava objektima: Poljice, Šljemena, Mlakva, Obješenjak, Ogorjeli kuk, Čardak, Oblik, Veliko jezero, Krajčića klanac, Nikoline stijene, Malo vratlo i Mali treskač. Iza ove dostignute linije bili su oslobođeni objekti: Đevigrad, Volija jama te najviši vrh Treskavice, Đokin toranj. Munjevit prodor koji je u svega nekoliko sati rezultirao oslobođenjem velikog prostora iznenadio je i borce ARBiH, tako da dio njih sa sjeverne strane Treskavice nije uspio održati formirane spojeve, koje su snage VRS uspjele presjeći i do kraja dana vratiti kontrolu nad objektima: Malo vratlo, Mali treskač i Đokin toranj. U toku noći sa 2. na 3. oktobar povučene su i snage 82. brigade sa objekata Krajčića klanac i Nikoline stijene prema Đevigradu. Bio je to mali gubitak u pogledu onoga što je oslobođeno prva dva dana.
Već 6. oktobra snage ARBiH zadaju novi težak udarac srpskim snagama. U diverzantskoj akciji u rejonu Čakle i Proskoka, uništeno je komando mjesto 3. bataljona 2. sarajevske brigade VRS i tom prilikom likvidiran je 21 vojnik i oficir VRS. Osim spomenutih diverzija, novi frontalni napadi, prvenstveno zbog loših vremenih prilika a djelomično i pojačanja VRS, nisu donijeli nove velike rezultate. U toku novog napada UNPROFOR-ove snage pod komandom britanskog generala Rosea vrše snažan pritisak na ARBiH da obustavi napade ili će u protivnom biti bombardovani. Za upozorenje, UNPROFOR-ove snage su iz artiljerijskog oruđa djelovale po jednoj jedinici 1. korpusa ARBiH na vrhu Bjelašnice, poslije čega su se spomenute jedinice povukle.
U novom napadu koji je uslijedio 8. oktobra ponovo je zauzet Đokin toranj, zajedno sa objektima Pašina planina, Debelo brdo i Mala stijena, ali su srpske snage već narednog dana vratile kontrolu nad ovom linijom. Razlog ovako brzo prijelaza značajnih kota iz “ruku u ruke”, leži u činjenici da se na Treskavici i Bjelašnici vrijeme naglo pogoršalo i da uslijed guste magle i izrazito niske temperature nije postojala mogućnost formiranja čvrstih odbrambenih položaja. Također, uslijed izrazito krševitog terena gotovo da se nije moglo naći drvo za ogrjev tako da je i zadržavanje na ovom prostoru duže od 24 sata značilo sigurnu smrt.
I pored snažnih ofanzivnih dejstava jedinica OG-1 na srpsku vojsku, jedinice VRS su nastojale održavati intenzitet svojih napadnih radnji na jedinice OG-3 1. korpusa ARBiH, na prostoru Čemerske planine. Jakim artiljerijskim i pješadijskim napadom 9. oktobra, VRS snage uspijevaju ovladati dijelom položaja na Moševačkom brdu. Međutim, jedinice OG-3 uz podršku policijskog odreda “Laste” najprije zaustavljaju ofanzivu, a zatim u kontranapadu vraćaju izgubljene položaje. Napadi su se nastavili i u naredna dva dana, da bi jedinice VRS 11. oktobra ponovo probile linije odbrane na Moševačkom brdu i ovladale ovim objektom. Nakon konoslidacije 15. oktobra jedinice iz sastava OG-3 ponovo kreću u kontranapad u rejonu Moševačkog brda i Poretka, te u poslijepodnevnim satima zauzimaju liniju Moševačko brdo – Milovac, te uz pomoć inžinjeriskih uređaja učvršćuju prednji kraj odbrane. Tokom cijelih borbi, ali i priprema za akciju, podršku snagama OG-3 pružala je OG-2 sa sjedištem u Visokom, ali i jedan bataljon 210. brdske brigade “Nesib Malkić” iz sastava 2. korpusa ARBiH. I pored činjenice da su u ofanzivi ostvareni veliki uspjesi na treskavičko – bjelašničkom pravcu, odlučna bitka za dominaciju na njihovim visovima ostvarena je tek u borbenim dejstvima od 29. do 31. oktobra 1994. godine.
