U formiranju i određivanju granica presudnu ulogu su imali prirodni, odnosno geografski faktori. To su planinski lanci, rijeke, jezera, morske obale, kanjoni i druge markantne prirodne oznake koje same po sebi predstavljaju određene barijere za komuniciranje ili zaokružuju određeni prostor. Tako je i praksa bila da drevne države nastaju u strogo definiranim geografskim okvirima; stari Egipat u dolini rijeke Nil koja je sa zapada i istoka okružena pustinjom a na sjeveru morem, Babilon u međurječju između Eufrata i Tigrisa, koja je omeđena stepama i planinama a sa juga morem itd. I na evropskom kontintentu je sličan slučaj sa Velikom Britanijom i državama nastalim na Pirinejima i Apeninima. I kada je u pitanju današnja Bosna i Hercegovina, pogledom na geografsku kartu se može zapaziti da je i njezina teritorija omeđena prirodnim barijerama (rijekama, planinama i morskom obalom).
Međuprostor na kojem je nastala Bosna omeđen je rijekama Unom, Drinom i Savom, a sa juga morem. Ovaj prostor se zapravo formirao još u prethistorijsko vrijeme kao jedinstvena kultura a zatim i kao administrativna sredina. Tako je za sva vremena prirodno povezana današnja BiH sa dijelom primorja koje se proteže od rijeke Cetine do Boke kotorske. Antički, rimski i grčki, pisci još prije 2 000 godina obavještavaju nas da su pripadnici ilirskog plemena Delmata, čije se jezgro nalazilo u dubini današnje Bosne, bili gospodari primorja od ušća rijeke Krke do Neretve. Jedno od njihovih naselja je bila i Salona (današnji Solin kod Splita), koju su kasnije Rimljani pretvorili u glavni grad rimske provincije Dalmacije. Zbog velikog ugleda i stoljetnog krvavog otpora kojeg su pružali moćnoj rimskoj državi, Rimljani su po Delmatima kasnije nazvali svoju provinciju, davši joj ima Dalmatia. Prostirala se od Istre na zapadu do Čačka u Srbiji i rijeke Mat u Albaniji na istoku, te malo južnije od rijeke Save na sjeveru, pa sve do mora na jugu. Jezgro moćnog drvenog bosanskog ilirskog plemena je bilo područje Livanjskog, Duvanjskog i Glamočkog polja, sa glavnim gradom Delminiumom kod današnjeg Duvna. Slična sudbina je bila i sa dijelom obale od Neretve do Boke kotorske. Gospodari tog dijela obale su već u prahistorijsko vrijeme bila ilirska plemena sa prostora današnje BiH – Ardijeji i Daorsi. Plemensko središte Ardijeja se nalazilo u zaleđu današnjeg Konjica, da bi vremenom svoje težište prebacili na riječnu i morsku obalu, što im je kasnije dalo toliku moć da budu nositelji i osnivači moćnog Ilirskog kraljevstva. Ovo kraljevstvo je bilo u punom zamahu moći u periodu od VII do V stoljeća p.n.e a prostiralo se od rijeke Krke na zapadu do rijeke Bojane u Albaniji na istoku. Pripadalo mu je i duboko zaleđe oblasti današnje južne Hercegovine, koja je i bila temelj ovog kraljevstva. Među najznamenitije vladare Ilirskog kraljevstva spada kraljica Teuta, čija je flota dugo vremena gospodarila Jadranskim i Jonskim morem. Kada su Rimljani 167. godine p.n.e, nakon dugogodišnjeg rata, skršili njezinu moć, deportirali su ih sa obale na njihovo unutrašnje stanište koje se nalazilo na prostoru današnje jugoistočne Hercegovine, gdje su živjeli u bijedi dok nisu izumrli. Treće pleme sa današnjeg bosanskohercegovačkog prostora, koje je držalo dijelove obale, bili su Daorsi. Njima je pripadao prostor od ušća rijeke Neretve do Stona. Bili su toliko vezani za more da su već u III stoljeću p.n.e na svoje lađe stavljali simbol novca. I pored velike povezanosti sa morem središte države im se nalazilo u dubini današnje Hercegovine – Ošanići kod Stoca.
Današnji prostor BiH, uključujući i njegovu obalu, u vrijeme antike činio je jedinstvenu kulturnu, privrednu i političku cjelinu. Rimljani su odmah nakon osvajanja ovih prostora 9. godine pristupili uvezivanjem bosanskohercegovačke obale sa ostatkom teritorije. U tu svrhu izgradili su pet magistralnih cesta. Iz Salone su polazile tri ceste koje su usmjeravane u pojedine dijelove zapadne i srednje Bose. Potom su modernizovali staru ilirsku cestu koja je povezivala ušće Neretve i more sa unutrašnjosti Bosne. Uz to izgradili su još jednu koja je iz Narone vodila prema Stocu, Trebinju i dalje na istok. Bosanskohercegovački prostor je u rimsko doba administrativno bio najtješnije povezan sa primorjem. Upravno središte svih bosanskohercegovačkih plemena nalazilo se u Saloni (kod današnjeg Splita). U primorju su se nalazili i oblasni sudovi (Salona i Narona) kao i vjerski centri (Cavtat). To jasno dokazuje da je u antičko doba primorje činilo jedinstvenu kulturu, privrednu, administrativnu i političku cjelinu sa ondašnjim bosanskim teritorijem.
