Jednu od značajnijih uloga u ukorjenjivanju islama u njemačkim zemljama imaju i Bošnjaci. Taj proces – proces dolaska islamskih elemenata počeo je još krajem XVII stoljeća. Prvi muslimani u Njemačkoj bili su ratni zarobljenici. Naime, kada su Osmanlije 1683. godine drugi put neuspješno opsjedale Beč, a cijela Evrope strijepila od “turske opasnosti”, kršćanska Evropa je angažovala sva moguća sredstva u cilju zaustavljanja osmanskog prodora u središnju Evropu. Intervencijom prvenstveno njemačkih knezova i poljske konjice pod komandom poljskog vladara Jana III Sobjeskog, Osmanlije su doživjele težak poraz a u zarobljeništvo je palo nekoliko stotina osmanskih vojnika – muslimana. Iako nema podataka možemo pretpostaviti da je među zarobljenicima bilo i Bošnjaka koji su živjeli na prostoru tadašnjeg Bosanskog ejaleta. Jedan dio njih je pokršten, uglavnom mimo njihove volje ali je bilo i dobrovoljnih slučajeva. Neki su ipak ostali vjerni islamskoj vjeri čemu svjedoče dva nadgrobna nišana stara oko 350 godina – izvjesnom Mustafi u mjestu Brake i Hametu u Hanoveru. Da su muslimani stasali u jednu homogenu masu svjedoči podatak da se između 1731. i 1739. godine formirala prva islamska općina na njemačkom tlu. U pozadini osnivanja prve islamske općine stoji “poklon” koji je “vojvoda od Curlanda” učinio pruskom kralju Fridrihu Vilhelmu I (1713 – 1740), u formi 22 gardijska, bivša osmanska vojnika koja su se stavila u njegovu službu.
Nasljednik Vilhelma I, njegov sin Fridrih II Veliki (1740 – 1786) slijedio je očev princip tolerancije religija, štiteći muslimanske podanike na način da je dopuštao graditi i džamije. Upravo u njegovo vrijeme se veže formiranje “Bošnjačkog korpusa” u pruskoj armiji. Iako su historijski izvori za ovu temu veoma oskudni ona predstavlja fenomen u bosanskohercegovačkoj historiji. Prema jednoj interpretaciji, između 1760. i 1762. godine pruska armija je namjerno proširila glasine među protivničkom ruskom vojskom kako osmanski sultan planira da povede ‘sveti rat’ (džihad) protiv Rusije iz prijateljske naklonosti prema Pruskoj. Glasine su doprinjele da brojni muslimani koji su se borili u ruskoj vojsci pređu na stranu Pruske. Upravo od tih prebjega je 20. januara 1762. godine formiran samostalni pruski Bošnjački korpus (Bosniakenkorps), odnosno Deveta husarska regimenta Bošnjaka, snage 10 eskadrona, odnosno 1 000 ljudi. Upravo tada se pojavljuje i ime prvog imama u pruskoj vojsci. Radilo se o poručniku Osmanu, propovjedniku pruskih “muhamedanaca”, kako su se dugo i pogrešno zvali muslimani u Pruskoj, a kasnije i među germanskim narodima. Bili su naoružani kopljima, kojeg su sami odabrali kao svoje primarno oružje iz razloga što su u osmanskoj i ruskoj vojsci rukovali sa njim. Nosili su husarske uniforme, kao jedine na taj način opremljene trupe u pruskoj armiji. Mogli su nesmetano obavljati vjerske propise i za to su imali odabranog imama. Služili su kao posebna jedinica u službi pruskog vojskovođe Fon Reuša. Reuš je u svojim memoarima naveo da se “muhamedanska jedinica odlikovala izvanrednim vještinama i borbama…” Komandant Bošnjačkog korpusa je bio izvjesni Daniel Fridrih fon Losov (1721 – 1783), pruski generalpukovnik i šef “crnih husara”, kako su još zvali bošnjačke vojnike u pruskoj armiji.
Već smo naveli da je broj vojnika koji su činili Bošnjački korpus iznosio oko 1 000. Međutim, u studiji Studijskog društva za mirovna istraživanja iz Minhena, stoji da se “broj muslimanskih vojnika u pruskoj armiji višestruko uvećao 1745. godine kada je albanski trgovac draguljima Sarkis ponudio pruskom kralju cijeli eskadron bosanskih kopljonoša, kao protutežu tatarskim jahačima koji su služili u ujedinjenoj saksonskoj i poljskoj armiji”. Ukoliko je ovaj podatak tačan onda se i dolazak Bošnjaka u Prusku pomjera u prošlost za skoro 15 godina, pri čemu formiranje Bošnjačkog korpusa tek slijedi. U studiji je navedeno da je “Fridrih Veliki prihvatio ponudu i bio veoma zadovoljan spremnošću i angažmanom Bošnjaka, te je odlučio nakon zaključenja mira sa Saksonijom i Poljskom da bosanskim konjanicima dodijeli čvrste garnizone u istočnoj Pruskoj”.
Bošnjačke trupe su svoju obuku sprovodile u garnizonima u: Goldapu, Licku, Nikolaikenu, Sensburgu, Arisu, Šhirvindtu, Johanisburgu, Olecku, Bialu i Staluponenu. Učestvovale su u nizu bitki, poput Bitke kod Jagersdorfa 1757. godine, kod Zordorfa 1758. godine, kod Kaja 1759. godine, kod Lubiena 8. jula 1761. godine, kod Burkesdorfa 21. jula 1762. godine, a naročito su se istakle u Bici kod Rajhenborna 16. avgutsa 1762. godine u toku Sedmogodišnjeg rata. Poslije Sedmogodišnjeg rata Fridrih Veliki je sproveo modernizaciju ali i redukciju pruske armije, ali je naredio da se “jedno muhamedansko pleme mora sačuvati”, očito misleći na Bošnjački korpus iz razloga što se Deveta husarska regimenta pojavila 1772. godine na paradi pruske aermije i tom prilikom doživjela veliki aplauz od kralja. Jedinica je sudjelovala i u ratu za Bavarsko naslijeđe vođenom od 1778. do 1779. godine. U borbama su nastupali sa “zelenom zastavom na kojoj je bio ispisan šehadet”
