Stavivši Hrvate i Muslimane (Bošnjake) – partizane i Hrvate – ustaše u isti koš označivši ih kao glavne krivce za nedaće srpskog naroda, četnici su nizom proglasa srpskom narodu, tokom januara i februara 1942. godine, isticali da su partizani nova napast (pored ustaša) po njih. Etiketirali su ih kao izdajnike srpskog naroda, beskućnike, robijaše, tj. društvene otpadnike, da su bogohulnici koji su protiv Boga a kao i takvi protiv svih vjerskih običaja. Partizani su optuživani i da su protivnici privatnog vlasništva, braka i porodice, te da sklapaju sporazum sa ustašama u cilju jačanja svojih redova. Tvrdili su da su partizani u nedostatku snage za ostvarenje svojih ciljeva došli na ideju da sklope sporazum za Pavelićem s tim “da se partizanski redovi popunjavaju ustašama i turcima a kao protivuslugu za ovo partizani su dali pristanak… Paveliću da se ima veštim metodama uništiti Srpski narod” na teritoriji Nezavisne države Hrvatske.
Sve ove metode imale su za cilj da u očima običnog srpskog naroda partizani budu prikazani kao glavni neprijatelji i saveznici ustaša. Tvrdeći da su partizani dali pristanak Paveliću da može vještim metodama uništavati Srbe, četničke vođe su time zapravo tvrdile da glavne nedaće ne dolaze zapravo od ustaša već direktno preko partizana. Tako se izveo zaključak da su glavni neprijatelji srpskog naroda partizani a ne ustaše. Četnička propaganda je također tvrdila da partizani mijenjaju taktiku borbe na način da okupatora napadnu iz neposredne blizine srpskih sela ili direktno iz sela, kako bi se okupator “navukao” da u znak odmazde zapali srpska sela i likvidira srpsko stanovništvo. S toga “ustaše i Turci rado idu u partizane da bi mogli da ubijaju Srbe”. U propagandnom materijalu dosta pažnje je posvećeno i uvjeravanju srpskog naroda da nema potrebe da vodi borbu protiv okupatora, već da se treba usredotočiti na borbu protiv partizana, jer im tako poručuje “majka Srbija i London”. Srbe koji su se borili u partizanima su pozivali da im je bolje “među ostalom braćom Srbima, koje vode Srbi nego da i dalje ostanu pod komandom ljudi sa petokrakim zvijezdama”.
Četnici su javno stavljali do znanja srpskom narodu da je nužno pljačkati imovinu Bošnjaka i Hrvata. Četnička komanda u istočnoj Bosni je smatrala da je “rekvizicija hrane koju su Turci i Latini opljačkali od Srba prošle godine i slobodna ili prinudna razmena dobara između Srba” najbolji način snabdijevanja srpskog naroda u planinskim krajevima BiH tokom proljeća tekuće godine. Da bi ovo profunkcionisalo trebalo je “da se u što većem delu srpskih zemalja preuzme čisto srpska vlast”, prvenstveno gdje ima žita. Pošto su žitom najbogatije “srpske zemlje severno od Save i Dunava”, potrebno je “prvo ovladati bosanskom posavinom”. Pošto Srbi iz bosanske posavine “nisu u mogućnosti da se sami oslobode” sveta je dužnost i “neodložna privredna potreba” Srba iz planinskih krajeva da pomognu oslobađanje svoje braće koji još stenju pod Pavelićevim jarmom”. Za svo to vrijeme četnička propaganda je tvrdila da je mnogo lakše doći do cilja ukoliko se Bosna pripoji Srbiji.
Četnička propaganda imala je uspjeha. Srpski seljak je sve više počeo da vjeruje da narodnooslobodilački pokret nema izgleda da uspije i da je bolje da, u cilju očuvanja imovine i života, slijedi četnički pokret i njihovu političku liniju. Tako je i jedan broj partizana sa Romanije i Zvijezde prešao u redove četnika. Četnici su otpočeli i sa hvatanjem partizanskih kurira, koje su ubijali ukoliko su Bošnjaci, da hapse partizanske borce i ubijaju rukovodioce, da vrše provokacije i postavljaju ultimatume štabovima partizanskih jedinica, da plijene namirnice partizanskim četama, da direktno šalju čete protiv partizana te da vrše teror nad onima koji se kolebaju da im priđu.
