O karakteru oružanog sukoba u Bosni i Hercegovini Dobrica Ćosić govori u više navrata, s ciljem da pruži “srpsku istinu” o Bosanskom ratu, “istinu o srpskom pitanju”, o “bosanskoj stvarnosti”, da “otkrije istinu o tragičnoj stvarnosti na tlu bivše Jugoslavije”, da “sagleda celovitiju istinu o Bosanskom ratu”, “istorijsku istinu o Bosanskom ratu”, njegovu “odbranu istine, mira i pravde”, i ukaže na “velike laži koje su se splele o karakteru i ciljevima Bosanskog rata”, “brutalnom falsifikovanju istorije”, na “laži o srpskoj agresiji na Sloveniju, Hrvatsku, Bosnu i Hercegovinu”, “na neobjektivne procene karaktera rata u Bosni i Hercegovini” i da “ospori naopaka uverenja o srpskoj agresiji”.
Rat u BiH je prema Dobrici Ćosiću, “verski i međunacionalni rat”, “najtužniji građanski rat”, “međuetnički, verski i građanski rat u Bosni”, “građanski rat genocidnog karaktera sve tri naroda”, “to nije srpska agresija, nego međunacionalni, verski i građanski rat”, “stravični građanski rat”, “užasni građanski rat”. Brojne slične izjave sa nešto izmjenjenim redoslijedom riječi Ćosić je u više navrata spominjao. Prema Ćosiću početak, uzroci, karakter i cijevi Bosanskog rata su praćeni “krivotvorenjem činjenica”, pri čemu je, kako on to sam kaže, bio prisutan “gebelsovski model ‘organizovanog laganja’ na jugoslavenskom tlu”. Taj model su, po Ćosiću, prvi primijenili Slovenci u ratu protiv Jugoslavenske narodne armije, zatim Hrvati u “Domoljubnom ratu”, protiv JNA i srpskog naroda, a na kraju i sami Bošnjaci, da bi “istovremeno izum dijaboličkih nacista postao univerzalan za čitavu ‘međunarodnu zajednicu’ i osnova srbofilije…”. Ćosić, također, otvoreno laže, koristeći glagol morati u imperativu (“mora da se zna”) kako se u Drugom svjetskom ratu “u BiH, istovremeno sa antifašističkim oslobodilačkim ratom, vodio i užasan građanski rat, u kome su partizani surovim revolucionarnim terorom stvarali ‘socijalističku Bosnu i Hercegovinu’, a četnici im kamom uzvraćali…”. Crnogorski četnici su, prema Ćosiću, “u okolini Foče iz osvete pobili i poklali tri – četiri hiljade Muslimana i popalili im sela”.
U Ćosićevom “međunacionalnom, verskom i građanskom ratu” postojale su tri “zaraćene strane”, “tri ratujuće strane”, podjednako krive i odgovorne za njihova “zločinačka djelovanja”: “međusobna ubijanja, etnička čišćenja, logore za civilna lica”; za “surove ratne zločine”, “svi su ratovali protiv svih i svi su bežali od svih”. Bosanski rat je prema njemu “genocidni rat” u kome su zločinački djelovala sve tri naroda. S tim u vezi, on je iznio tvrdnju da taj genocidni rat (“…, s neprijateljem, s kojim se vodi genocidni rat”) vode Srbi protiv svojih neprijatelja, čime je priznao i potvrdio zločine u Republici Bosni i Hercegovini odnosno genocid u BiH. Ovaj rat Savezne republike Jugoslavije (Srbije i Crne Gore) protiv R BiH Ćosić kvalifikuje i kao “oslobodilački rat”, “oslobodilačku borbu”, “oslobodilački pokret srpskog naroda”, “odbrambeni i oslobodilački rat”, “odbrambeno – oslobodilački rat”.
Uporno negira da je oružani sukob u R BiH međunarodni oružani sukob, odnosno klasična agresija, osvajački rat za teritoriju, zauzimanje R BiH od strane SRJ. Štaviše, tvrdi da je Republika Hrvatska izvršila agresiju na R BiH. Međutim, on ne govori, pa čak i ne spominje “Sporazum Milošević – Tuđman” od 26. marta 1991. godine o podjeli i uništenju BiH i njegovu operacionalizaciju na terenu od strane njihovih kolaboracionista i petokolonaša, Karadžića i Bobana, niti priznaje da je i SRJ planirala, pripremila i izvršila agresiju na R BiH. S time u vezi, on tvrdi “da to nije srpska agresija nego međunacionalni, verski i građanski rat, a da je agresor Hrvatska, koja je ušla u Bosnu u rat sa 40 000 – 50 000 vojnika, itd”, a srpski narod “brani goli život i pravo na opstanak”, “slobodu i demokratsku državu”, dajući “ogromne žrtve”. Negirajući “srpsku agresiju”, Ćosić navodi kako on nije “predsednik i predstavnik naroda agresora i zločinaca”, već je on, po njemu, “predsednik i predstavnik naroda žrtve, naroda koji je obespravljen i izigran od nemačke Evrope”.
