Stolac danas obiluje mnogobrojnim kulturološkim ljepotama. Lijepa okolina i bogata historija su samo neki od segmenata koji krase ovaj kraj. Jedna od tih historijskih karakteristika je i nadaleko poznati Mehmed beg, poznatiji još i kao Hadži beg i njegov grad Hutovo, kod Popova polja, gdje je izgradio monumentalnu kulu, u historiografiji poznatu pod nazivom Hadži begova kula.
Ostalo je zabilježeno da je Mehmed beg Rizvanbegović bio strašan ali pravedan beg za saputnike i svoje susjede. Vladao je ovim krajem kao nekada feudalna gospoda u srednjem vijeku, dok je njegov dvorac bio tako dobro uređen i opremljen da su i putopisci iz zapadne Evrope, koji su prolazili ovim krajem, ostajali u čudu. Visoki činovnik austrougarske vlade u BiH i jedan od najznačajnijih kulturoloških radnika na našim prostorima tokom austrougarske uprave, Kosta Horman istražujući o njemu navodi kako je Hadži beg “posljednji vitez, junak, koji je vladao po običajima srednjeg vijeka, te vladao topuzom i sabljom u svoj toj okolici”.
Grad je sazidan u obliku nepravilnog višeugla i dosta je veliki. Oko grada su prokopi uz same ogromne zidine. Prema jugu su vrata na svod, a uza njih druga te treća. Oko se nalazilo osam kuća u kojima su po svemu sudeći živjeli mladići, vjerovatno vojnici. Uz svaki ćošak je mala kula a ispod nje svod, gdje se nalazila tamnica. Na vrhu svake tamice je mali otvor, da bi do zatočenika dopirala svjetlost. U istoj ravni gdje se nalazi otvor je i jedna mala uzda u zidu, kao peć, jedva tolika da u nju može stati jedna osoba. Usred grada ogromna je kula, u kojoj je stanovao Mehmed beg. Sa nje je pogled dopirao veoma daleko.
Hutovski grad bogat je i mnogobrojnim natpisima na arapskom pismu. Tako na sjevernoj kapiji stoji natpis: “O vječni i jedini!”, dok recimo na sjeverozapadnoj kuli stoji natpis: “Pobjednik”. Uglavnom su natpisi vezani za spominjanje Boga. Zanimljivo je da je tokom prvog ozbiljnijeg istraživanja mjesta, tokom austrougarske vlasti, pronađen natpis sa brojevima “1211.” i “1221”, što simbolizira godine po hidžri, odnosno 1796. i 1807. godinu po gregorijanskom kalendaru. Naravno, ove godine ne znače da je mjeso tada napravljeno, jer postoje brojni arheološki dokazi da je još u vrijeme antike ovdje postojala naseobina. Narodno predanje govori da ga je Mehmed beg dogradio i onda u njega natpise upisao.
Priča o kuli i o turbulentim političkim dešavanjima oko porodice Rizvanbegović počinje od Zulfikara, stolačkog kapetana, koji je također u narodu bio zvan Hadži beg, baš kao i Mehmed beg. U mladosti je sklopio brak sa izvjesnom Babićkom iz Sarajeva, sa kojom je dobio sinove Mustaj bega i Mehmed bega, kasnije prozvanog po ocu Hadži beg. Nakon smrti prve supruge Zulfikar oženi sestru od preminule supruge, koja mu je rodila još tri sina: Omer bega, Ali agu i Halil agu.
Mehmed beg je rođen u Stocu 1768. godine. Kako je bio najoštrijeg temperamenta od sve braće, ali i najsposobniji, brzo se poče protiviti ocu, te mu ubrzo postade sasvim nepokoran. Zbog toga ga je Zulfikar i otjerao. Mehmed beg se tada uputi znamenitom Bošnjaku, koji je tada bio beglerbeg Sirije, Ahmed paši Džazaru. Nakon što je stigao u Siriju zamoli Džazara da ga primi kod sebe u službu. Kako mu paša nije vjerovao da je iz Stoca, a još manje da je iz porodice Rizvanbegovića, upita ga koliko u Stocu ima ćuprija te “da li još postoji veliko stablo šuplje višnje u Njivicama”. Mehmed beg odgovori na sva pitanja nakon čega ga beglerbeg primi kod sebe u službu. Poslije nekoliko godina Mehmed se uputi i u Meku gdje obavi Hadž, poslije čega se prozva Hadži begom.
Na povratku jedan od prvih zadataka kojeg je Ahmed paša Džazar povjerio svojim najbližim saradnicima bio je da načine nacrt dodatnog utvrđenja i izgradnje novih fortifikacijskih objekata tvrđave Akra. Paša odbaci sve planove te prihvati Mehmed begov. Uplašivši se njegove sposobnosti Ahmed paša Džazar ga pozva kod sebe i umjesto odlikovanja mu naredi da ide što dalje od njega i da je slobodan čovjek. “Hadži beže moj plan i tvoj plan tako su jednaki, da se među njima ni malo razlike ne može vidjeti, dakle i naše misli su jednake. Ti više nisi za moje službe, pa kreni gdje te noge nose. Ako čujem za tebe, da si gdje blizu mene, znaj dobro, izgubićeš glavu”. Uz ove riječi paša Mehmed begu dodijeli i veliku sumu novca. Od ovog novca živio je raskošno tri godine u Istanbulu, poslije čega je bio primoran vratiti se ocu 1798. godine, kome se ponovo pokori.
Činilo se da se život Rizvanbegovića vratio u normalu. Međutim onog momenta kada je Zulfikar kapetan, u poznim godinama, odlučio podijeliti imovinu sa glavnim ciljem da ne dođe do sukoba među sinovima, počeo je pravi rasplet porodice. On se 1802. godine zahvali na kapetaniji te podijeli kapetaniju na dva dijela, tako da Mustaj beg postade kapetan u Stocu, sa većim dijelom stolačke, a Mehmed beg dobi na upravu Hutovo, sa selima koja su bila bliža Hutovu. Tu Mehmed beg podiže još nekoliko građevina i potpuno zatvori kulu.
Još dok je boravio kod Ahmed paše Džazara u Siriji Mehmed beg je čuo za francuskog generala Napoleona I i njegove velike pobjede. Nakon što je francuska vojska 1806. godine zauzela Dubrovnik koji je branjen uz pomoć ruskih i crnogorskih trupa, Mehmed beg izradi plan da stupi u kontakt sa Napoleonovim vjernim generalom Marmontom, koji je postavljen za komandanta Dubrovnika. Upravo dok je trajala jedna bitka u okolici Dubrovnika, između francuske vojske sa jedne strane i ruske sa druge i kada je bilo očigledno da će Rusi potisnuti Francuze, Mehmed beg sa svojom vojskom priteče u pomoć i porazi Ruse. Čuvši za ovu pomoć Marmont posla pismo zahvale Mehmed begu.
Godinu dana kasnije vođene su teške borbe između Francuza i Crnogoraca, koje su podržavali Rusi, kod Boke Kotorske. Misleći da je došlo vrijeme i za okršaj sa Osmanlijama, zbog znatne ruske podrške, Crnogorci udariše na Nikšić, Gacko, Korjenić, a sa ruskim četama vojske krenuše i na Trebinje. Čuvši za ovo Mehmed beg pođe sa 800 ljudi iz Hutova prema Ljubinju, gdje mu se pridruži još ljudi. Mehmed beg se utabori na brdu iznad Bileće gdje podijeli svoju vojsku na dva dijela. Prvi dio pod komandom svog bajraktara Hanića uputi prema Trebinju, dok on sa drugim dijelom ostade kod Bileće. Kada su se oko Trebinja sakupili vojnici iz cijele Hercegovine, udariše na crnogorsko – rusku vojsku. Neizvjesnu borbu preokrenuo je upravo Mehmed beg, koji je manevrom sa boka udario na crnogorsko – ruske snage i potpuno ih razbio. Prije same borbe Mehmed beg je upoznao o boju i francuskog generala u Dubrovniku koji mu posla u ispomoć dva bataljona francuske vojske, koji se utaboriše u Grančarevu kod Trebinja. Ipak, nije bilo potrebe da francuska vojska uđe u okršaj jer je Mehmed beg energično razbio crnogorsko – ruske trupe.
Po povratku u Hutovo, Mehmed beg upade u nove nevolje. On i njegov brat Mustaj beg se zavadiše sa ostalim stolačkim prvacima. Zbog toga se Mustaj beg uputi u Istanbul da od osmanske Porte isposluje pripajanje stolačkom kotaru sela koja su oduzeta od Stoca i pridodata Počitelju. Kada se vratio iz Istanbula, njegove prohtjeve saznaše ostali stolački prvaci te mu se uputiše na adresu. Mustaj beg ih je hladno dočekao, bez kahve i čibuka što je tada bila praksa, a i ušao je poslije njih. Prvaci mu tada rekoše “da se njegovo ponašanje više ne može trpiti i da će ga zavaditi sa braćom”. Prvaci sazvaše vijeće na kojem najprije odlučiše zavaditi braću od dvije majke, tj. Omer bega, Ali agu i Halil agu sa Mustaj begom i Mehmed begom, te da u konačnici svrgnu Mustaj bega sa mjesta stolačkog kapetana. Tako se i desi. Braću brzo zavadiše a Omer begu ponudiše mjesto novog stolačkog kapetana, što Omer rado prihvati, a narod ga podrža i diže se na oružje. Bijesna gomila stavi pod opsadu stolačku tvrđavu u kojoj se nalazio Mustaj beg, dok se drugi dio uputi prema Hutovi te opsjednu i Mehmed begovu tvrđavu. U toj neprilici Mehmed beg se opratio za pomoć francuskom generalu Marmontu u Dubrovniku, te mu ovaj posla jedan odjel francuske vojske koja zajedno sa Mehmed begom u Bici kod Previše potpuno razbi protivnika. Do dolaska francuske pomoći Mehmed begu je u stroju ostalo još samo 49 vojnika sposobnih za borbu. O ovom događaju svjedoči i pismo koje je general Marmont poslao Mehmed begu 2. jula 1808. godine.
Nakon što je uz pomoć francuske vojske porazio ustanike, uputi se prema stolačkoj tvrđavi da pomogne bratu Mustaj begu. Opsada stolačke tvrđave trajala je dvije godine i tri mjeseca. Nakon što im je nestalo sredstava za odbranu jedne noći odlučiše pobjeći prema Trebinju. Međutim, Mehmed beg minira trđavu, a znajući da je Mehmed beg sklon smicalicama ustanici u tvrđavu poslaše četiri dječaka, koji aktiviraše zamku i stradaše. Braća neko vrijeme ostadoše u Trebinju, a zatim se preko Dubrovnika vratiše u Hutovo. Međutim, njihov brat Omer beg postade stolački namjesnik, ali je Mehmed beg u miru upravljao Hutovom.
Mirno razdoblje je trajalo nepunih pet godina, kada 1813. godine dođe naredba da bosanski velikaši pošalju vojsku u Srbiju gdje je bjesnio Prvi srpski ustanak. Svoj doprinos gušenja srpskog ustanka morao je dati i Bosanski ejalet od koga je sultan tražio vojsku. Vojsku posla i Mehmed beg, ali i njegov brat Omer. U više okršaja braća su dala veliki doprinos gušenju srpskog ustanka. Slava koju je stekao tokom gušenja ustanka, očito je udarila u glavu Omer begu koji počeo povećavati porez stanovnicima Mostara i nekih drugih krajeva u Hercegovini. Zbog toga se narod pobuni i svrgnu ga, a poslije istrage od sultana dođe ferman kojim se naredi Omerovo ubistvo. Mehmed beg se nešto kasnije vrati iz Srbije, ali zbog bliske veze sa Francuzima ne dobi odličje. Očito umoran od peripetija vrati se bez ikakvog revolta u Hutovo, a na mjesto novog namjesnika u Stocu dođe njegov mlađi brat Ali aga. Ostalo je zabilježeno tek da se sukobio sa Smail agom, kapetanom Počitelja zbog 42 sela, ali je stanje smireno 1818. godine.
Nakon ponovog mirnog perioda 1830. godine digoše se begovi i age u Bosni i u jednom dijelu Hercegovine zbog ukidanja starih osmanskih praksi, te protjeraše bosanskog beglerbega Namik pašu, a Husein kapetana Gradaščevića postaviše za novog namjesnika Bosanskog ejaleta. Tom se pokretu se htjedoše pridružiti neka hercegovačka mjesta, čemu je najviše povoda dao Ali aga Rizvanbegović koji je bio u lošim odnosima sa Husein kapetanom. Bivši bosanski namjesnik Namik paša saznavši da Ali aga nije u dobrom odnosu sa Husein kapetanom, pokuša iskoristiti takvu situaciju te se uputi njemu u Hercegovinu gdje je proveo tri mjeseca i dogovorio saradnju. Nakon dogovora sa njim Namik paša se uputi na Kosovo, gdje je prvobitno i utekao. Kada je Husein kapetan saznao da su Hercegovci podržali Namik pašu posla vojsku na njih pod komandom Firdus kapetana i Osman bega. Mehmed begu se ovakva situaciju učini kao savršena da ustane protiv brata Ali age te se pridruži vojsci Husein kapetana, koja se došavši pod Stolac utabori na brdu zvanom Ošanići. Ali aga se zatvori u tvrđavu i pruži žestok otpor. Opsada je trajala četiri mjeseca. Iskoristivši šupljine u Husein kapetanovoj vojsci (Osman beg se nakratko vratio u Mostar) stanovništvo u dogovoru sa Ali agom odluči krajem marta 1831. godine da direktno iz tvrđave, u toku noći, sa jednim dijelom vojske napadnu Husein kapetanov tabor na Ošanićima, a da drugim udare na Mahmud ćehajino imanje u kojem se nalazio Mehmed beg. Husein kapetanova vojska na Ošanićima vidno iznenađena se razbježa, dok se Mehmed beg iz konaka branio junački. Međutim, Ali beg uspjede potkupiti jednog od sluga u konaku koji ubi Mehmed bega iz kubure 27. februara 1832. godine. Ipak, niti sulga nije dobro prošao jer ga je Ali aga dao ubiti čim je vidio da nosi fes njegovog ubijenog brata. Tijelo Mehmed bega sahraniše u velikom haremu u Stocu.
Ostalo je zapisano da je Mehmed beg bio jako slab na žene i da se dva puta ženio. Prvi puta za kćerku Šoge Šagovnovića iz Oraha, koju je zarabio dok se borio protiv Crngoraca i Rusa. S njom je dobio dva sina: Mustaj bega i Derviš agu. Drugi puta se oženio za izvjesnu Harmandu iz Travnika sa kojom je dobio dva sina: Akif bega i Smail bega. Jedna anegdota bilježi da je Mehmed beg često jahao po Popovom polju i privodio mlade djevojke koje bi zatim udavao za mladiće koji su mu služili, pri čemu bi čak prisilio mladića da mu za djevojku da dar u stoci ili zlatu. Poslije njegove smrti njegovi sinovi se iz Hutova preseliše u Stolac gdje su i umrli, osim jednog koji je umro u Maloj Aziji.