Rušenjem srednjovjekovne bosanske države od strane Osmanskog carstva i ugarskog kontraofanzivom 1463. godine prostor današnje Bosne i Hercegovine je ustvari ostao podijeljen između Osmanskog carstva, koje je kontrolisalo uglavnom njezin južni dio, i Ugarske, koja je kontrolisala njezin sjeverni dio. U ugarskoj kontraofanzivi u toku druge polovine 1463. godine zauzet je veliki dio teritorije koju su prethodno zauzele Osmanlije.
Na tom prostoru Ugari su formirali jajačku i srebreničku banovinu, čija je zadaća bila da spriječi osmanske prodore na sjever. Bosanski narod i preživjela bosanska vlastela, su bili zadovoljni stalnim sukobima između Ugara i Osmanlija, čija se borba odvijala u samom centru Bosne. U takvim okolnostima nije prihvaćen niti jedan okupator. Zbog toga još u avgustu iste godine grupa bosanskih plemića u ime bosanskog stanovništva odlazi u Mletačku i pred njezin senat izlazi sa prijedlogom da Mletačka preuzme vlast u Bosni. Iako od ove inicijative nije bilo ništa, ona dovoljno govori u kakvom stanju se te godine našla Bosna i njezino stanovništvo.
Osmanlije, kako bi spriječili da njihova vlast u novoosvojenoj državi ne dođe u ćorsokak, donose odluku koja će postati jedinstvena u njihovoj višestoljetnoj historiji – dozvolit će obnavljanje jednog kraljevstva koje su sami srušili. Da bi kod stanovnika Bosne stvorili iluziju da još uvijek postoji nekada moćno bosansko kraljevstvo, te da bi uspostavili koridor između svojih teritorija i ugarske teritorije, Osmanlije su krajem 1465. godine, ili nešto ranije, predali sjeverne dijelove bosanskog sandžaka na upravu jednom članu dinastije Kotromanića – Matiji, sinu svog štićenika Radivoja, i postavili ga za novog kralja Bosne.
Time je Bosna faktički dobila svog novog kralja. Novo kraljevstvo je zahvatilo prostor od Lašve na sjeveru pa sve do područja ugarskih banovina, a sastojala se od šest gradova i njihovih područja. Glavni grad ove kraljevine je vjerovatno bio Vranduk. Prostor je imao svoju vlastelu i ekonomski imunitet te nije imao nikakve osmanske vlasti. Ovaj kralj se u izvorima spominje još jednom 11. januara 1467. godine a nakon toga mu se gubi svaki trag.
Četiri godine kasnije, 16. septembra 1471. godine, spominje se Matija Sabančić, sa titulom bosanskog kralja, ali nije poznato da li je u pitanju novi ili isti kralj. Ni ovaj kralj, ukoliko se ne radi o istom licu, nije mogao dugo ostati na vlasti jer su Osmanlije prije 6. maja 1476. godine postavili novog kralja – Matiju Vojsalića. Obzirom da je bio kršćanski nastrojen, nije se zadovoljio samo osmanskim priznanjem već je zahtijevao priznanje i od ugarskog kralja.
Kada su ovo saznale Osmanlije dođe do rata između nove srednjovjekovne bosanske države i Osmanlija. Osmanlije su u ljeto 1476. godine, opsjele njegove gradove i gradove vlaste. Ugarski kralj mu je početkom jula poslao pomoć koja ga je uspjela oslobodili od te opsade. Time je i konačno propala nova bosanska kraljevina, koja je uspjela opstati jedanaest godina. Njezin teritorij je pripojen bosanskom sandžaku.
