Dana 5. jula 1991. godine Evropska zajednica (današnja Evropska unija) uvodi embargo na uvoz naoružanja Socijalističkoj Federativnoj Republici Jugoslaviji. Već nakon dvije sedmice EZ je poslala svoj tim posmatrača u Sloveniju gdje je buknuo rat. Svi su vjerovali u ispravne napore EZ, tako da su i Sjedinjene Američke Države uvele embargo na uvoz naoružanja SFRJ. Rezolucijom Vijeća sigurnosti Ujedinjenih nacija (VSUN) br. 713 od 25. septembra 1991. godine, uveden je opšti i potpuni embargo na isporuku naoružanja i vojne opreme svim republikama SFRJ. Uz uvođenje embarga naglašava se neprihvatljivim teritorijalno osvajanje ili izmjena unutar SFRJ ostvarenih nasilnim putem. Organizacija Ujedinjenih naroda (OUN), koja je 22. maja 1992. godine, primila u svoje članstvo Republiku Bosnu i Hercegovinu, iskazala je svoje slabosti, neodlučnost i sukob interesa u vlastitim redovima. U pogledu RBiH organizacija je napravila dvije krupne greške: embargom na uvoz naoružanja onemogućeno je pravo RBiH na smoodbranu i nije preduzela mjere za kolektivnu odbranu svoje članice. Umjesto energične vojne intervencije organizacija se bazirala na održavanje mira putem pregovaranja i prekida vatre, isporučujući humanitarnu pomoć i nametanjem sankcija SFRJ. Štaviše od šezdeset donesenih rezolucija, niti jedna nije realizovana osim one o embargu na uvoz oružja.
Početkom 1992. godine, kako su borbe Hrvata protiv JNA jenjavale, uz odobrenje OUN, JNA se iz Hrvatske povukla na prostor BiH, u kojoj je bila bazirana većina vojne industrije. Svrstavanje JNA na srpsku stranu i embargo za čitavu SFRJ dodatno je pomogao pobunjenim Srbima u BiH da dobiju veliku vojnu superiornost u odnosu na vladine snage, još od samog početka rata. Države koje su u sklopu UNPROFOR-a poslale svoje vojnike na teren tvrdile su da se plaše za svoje ljude na terenu ukoliko se ukine embargo. U takvim tvrdnjama prednjačila je Velika Britanija i Francuska. Pored navedenog plašili su se da bi, ukoliko Armija Republike Bosne i Hercegovine dobije tešku artiljeriju, dio oruđa završio u rukama Hrvatske vojske poslije čega mi hrvatski predjsednik Tuđman bio više naklonjen vojnom nego mirnom rješenju. Svjesno ili nesvjesno, ovakvim tvrdnjama međunarodni faktori su se otvoreno stavili na stranu Srba, ostavljajući žrtvu bez mogućnosti na odbranu.
SAD su od juna 1991. godine upotrebljavale politiku “neutralnog medijatora” između zaraćenih snaga. Prilikom svoje prve intervencije u rješavanju balkanske krize, administracija američkog predsjednika Bila Klintona nastojala je izaći izvan ograničenih ciljeva koje je uspostavila prethodna Buševa administracija. Ovo je uključivalo opcije kao što su: obaranje srpskih borbenih aviona koji su narušavali zonu zabrane letenja iznad BiH, bombardovanje srpskih aerodromskih pista i artiljerijskih položaja, modifikaciju embarga UN na naoružanje da bi se Vladi RBiH omogućilo dobavljanje naoružanja i uvođenje strožijih ekonomskih sankcija SR Jugoslaviji. Predsjednik RBiH Alija Izetbegović je pozivao međunarodnu zajednicu da usvoji politiku “ukini i udari”. Odgovarajući na apel Izetbegovića, Klinton je u aprilu 1993. godine odlučio da podrži opciju “ukini i udari”. Međutim, pokušaji državnog sekretara SAD Varena Kristofera da dobije podršku za tu ideju naišli su na otpor i bili zaustavljeni uslijed jakog protivljenja Velike Britanije i Francuske, pa je Klinton uložio brojne napore na odbijanju ovakvih prigovora. Dana 25. aprila 1993. godine Vlade evropskih država, koje su imale vojnike u mirovnim misijama u BiH, protivile su se ukidanju embarga na uvoz naoružanja RBiH.
Od maja 1994. godine dolazi do sve napetijih odnosa između predsjednika Klintona i američkog Kongresa zbog politike prema RBiH. Senat SAD je 12. maja 1994. godine glasao za ukidanje embarga na uvoz naoružanja Vladi RBiH i zahtijevao da predsjednik prekine OUN-ov embargo na snabdijevanje oružjem ARBiH, čak i ukoliko bi to značilo da jedino SAD to urade. Kao odgovor na ovu odluku, Duma Ruske Federacije je sutradan kontrirala glasanjem ukidanjem sankcija prema SRJ. Predsjednik Klinton je, pod pritiskom Kongresa, do određenog stepena prihvatio ukidanje embarga na naoružavanje ARBiH, kada je izjavio: “Već dugo smatram da je embargo na naoružanje namjerno i nefer kažnjavao žrtvu u sukobu, a VSUN bi trebalo da djeluje da bi popravio ovu nepravdu”. Kada je 1. jula 1994. godine Senat SAD, uz malu razliku u broju glasova, odbacio amandman koji bi primorao na jednostrano ukidanje embarga, Francuska, Velika Britanija i Rusija su ponovo sa panikom posmatrale mogućnost da se Senat primora na ukidanje embarga na naoružanje ARBiH. Na kraju, predsjednik Klinton je u avgustu 1994. godine najavio u pismu predsjedavajućem Odbora za vojnu službu, da će ukoliko pobunjeni Srbi u RBiH do 15. oktobra 1994. godine ne prihvate plan Kontakt grupe, od 6. jula 1994. godine, zvanično zahtijevati da UN podigne embargo na naoružanje protiv Vlade RBiH. Klinton je u Kongresu naveo da će on na svoju ruku prekinuti embargo ukoliko do 15. novembra 1994. godine ne dobije podršku širom svijeta.
Dana 11. novembra 1994. godine američka vlast je objavila da ubuduće neće učestvovati u kontroli embarga na uvoz naoružanja ARBiH. Predstavnički dom Kongresa SAD je 8. juna 1995. godine izglasao jednostrano ukidanje embarga na uvoz naoružanja RBiH, kako bi ARBiH omogućili da se odbrani od napada Vojske Republike Srpske. Iako de fakto embargo nije ukinut ovaj čin dao je dodatni motiv Iranu, koji je u toku rata jedini kršio embargo i dostavljao naoružanje ARBiH uz vidnu podršku SAD, da poveća isporuku naoružanja ARBiH. Prema svjedočenju jednog anonimnog pripadnika američke mornaričke avijacije “bilo je neshvatljivo posmatrati kako se iranski ‘Herkulesi’ (tip transportnog aviona) kreću bosanskim nebom u našoj pratnji i dostavljaju naoružanje Vladinim snagama, jer smo učeni da su Iranci naši veliki neprijatelji”. Prema svjedočenju iranskog vjerskog klerika Ahmeda Dženetija u posljednjih 18 mjeseci sukoba Iran je isporučio 130 aviona vojne opreme bosanskoj vojsci. Velika Britanija i Francuska su upozoravale da će zbog ovog čina povući svoje trupe iz RBiH, ukoliko se nastavi iniciranje politike za podizanje embarga na naoružanje. Ipak, Kongres SAD je većinom glasova izglasao zakon senatora Dola i Libermana o podizanju embarga na naoružanje nametnutog Vladi RBiH.
Predsjednik Klinton i američka adiminstracija su se ovim činom našli na velikom političkom udaru. Poslije genocida u Srebrenici, senator Dole je u Vašingtonu rekao da misija UN-a u RBiH nije uspjela, da snage za zaštitu trebaju biti povučene i da embargo na naoružanje treba da bude ukinut, tako da Vlada RBiH može dobiti naoružanje: “Malo je kasno da se ojača UNPROFOR. Ja bih im rekao da se izvuku”. Predstavnički dom Kongresa SAD ponovo je 1. avgusta 1995. godine glasao sa 298 glasova za i 128 protiv, za jednostrano ukidanje embarga na uvoz naoružanja protiv Vlade RBiH, što je otvorilo mogućnost direktnog konflikta zakonodavne i izvršne vlasti. Deset dana kasnije Klinton je vetom odbio jednostrano ukinuti embargo na naoružanje Vladi RBiH i odredio Ričarda Holbruka da pokrene mirovnu inicijativu. Dana 26. septembra 1995. godine predsjednik Klinton i Izetbegović postigli su dogovor da se embargo na uvoz naoružanja RBiH odgodi za četiri do šest mjeseci. Sve nade na unilateralnu akciju su nestale kada je Izetbegović najavio u UN-u da on ne traži trenutno ukidanje embarga na naoružanje strahujući da bi ova politika dovela do toga da snage UN-a napuste istočne enklave, poslije čega bi snage VRS pokrenule novu tešku ofanzivu što bi dovelo do novog genocida.
