Nepuna dva mjeseca nakon pada Donjeg Vakufa, 24. jula 1992. godine Armija Republike Bosne i Hercegovine, izvodi prvu akciju na izuzetno važno strateško mjesto – Uriju. Iako je akcija okončana neuspješno, od tog perioda pa sve do konačnog oslobođenja grada 13. septembra 1995. godine, traje postepeno oslobađanje dijelova općine. Od svih akcija tokom 3,5 godine okupacije Donjeg Vakufa, naročito se istakla akcija od 12. avgusta 1995. godine, kada je 7. korpus uz angažman od čak 11 000 pripadnika napredovao nekoliko kilometara na Komaru, južno od Donjeg Vakufa, ali je u srpskoj kontraonfazivi vraćen na početne položaje

Dana, 10. septembra 1995. godine, u 13:00 počeo je silovit napad jedinica 7. korpusa ARBiH na cijeloj dužini fronta prema Donjem Vakufu, kojeg su branile jedinice 30. divizije Vojske Republike Srpske na čelu sa generalom Zecom. Snažni artiljerijsko – pješadijski napadi naročito su bili usmjereni prema Turbetu. Prva u napad je krenula 77. Vrbaska divizija, pod komandom pukovnika Senada Dautovića, koja je prvo riješila preostale snage VRS na Kupreškom ratištu, koje je oslobođeno u novembru 1994. godine. Tom prilikom oslobođena je Velika Plazenica, čijem oslobođenju je pridonijela i snažna artiljerijska podrška Hrvatskog vijeća odbrane. Istog dana oslobođena su i mjesta: Demirovac, Križ i Javorka, te se napreduje prema Čučkovinama, Dekalama i Semešnici. Naročito teške borbe su vođene na Dekalama gdje je VRS izgradila dobro utvrđene fortifikacijske objekte. Ipak, do kraja dana ovladano je Čučkovinama, te važnim objektom Bukva. Istovremeno su hrvatske jedinice preko važnog objekta Maglaj, napredovale i spojile se sa jedinicama 77. Vrbaske divizije. Time je razbijena glavnina snaga VRS. Nakon ovladavanja Slatinom izbilo se na putnu komunikaciju prema Donjem Vakufu. Tada su već dijelovi 770. slavne brigade 7. korpusa izvršili prodor preko Kutanje i iz pravca Prusca počeli ulaziti u Donji Vakuf. VRS je uzvratila pješadijskim i artiljerijskim napadom iz pravca Urije i Grota.

Borbe su vođene i na lijevom pravcu prema Skender Vakufu, čiji je nosilac bila 727. brigada. Već u početnom naletu oslobođena su sela Seferi i Begići, čijim činom su dosegnute linije odbrane iz 1992. godine. Napredujući putem Turbe – Karaula borci 708. brigade oslobađaju sela u gornjem toku rijeke Lašve: Didake, Krćevinu, Radalje, Ramići i Selići, kao i Karaulska gora. Nakon ovladavanja objektima Smet, Gostilj i Ploća, 7. korpus je pod svoj nadzor stavio putnu komunikaciju Turbe – Smet – Vitovlje.

Uporedo sa ovim akcijama, vršene su daleko važnije operacije u pravcu Turbeta, gdje je oslobodilački pohod počeo dan ranije, 9. septembra. Također, jedinice 77. Vrbaske divizije su napadale prostor Komara, dok je desno od njih napredovala 17. viteška krajiška brigada. Njihov zadatak je bio izbijanje na Šamaju i ovladavanje putnom komunikacijom Travnik – Donji Vakuf, te izbijanje na jugoistočne padine planine Radalj. Prvi dan akcije djelomično je ovladano objektom Gradina i oslobođeno je selo Potkraj. Nakon oslobođenja Potkraja jedince 7. korpusa su uz snažnu podršku tenkova oslobodile selo Voćnjak. Tom prilikom je oštećen jedan tenk 7. korpusa. Nakon ovladavanja mjestima Mali Šiljkovac, Vezovi, Topolom i Pačavrom izbijeno je na putnu komunikaciju Travnik – Donji Vakuf. Time se 17. viteška krajiška brigada, preusmjerila na dio ratišta 77. Vrbaske divizije koja je u tom trenutku ulazila u Donji Vakuf.

Dana, 13. septembra jedinice HVO iz pravca Glamoča u poslijepodnevnim satima napreduju prema Šipovu u kojeg istog dana ulaze u večernjim satima sa južne strane. Istovremeno su preko Jezera razbile jedinice VRS i ušle u Jajce. Time je došlo do potpunog rasula u redovima srpske vojske. Istovremeno su i jedinice  7. korpusa ulazile u Donji Vakuf, nakon što su ovladali Slatinom, Urijom i Kutanjom, iz pravca Prusca i Kutanje. Historijsko oslobođenje grada desilo se oko 22:00. Uporedo sa kolonom jedinica 7. korpusa, koje su ulazile u grad, išla je i vojna policija, kojoj je general 7. korpusa Mehmed Alagić, naredio da osigura sve neophodne radnje u cilju zaštite imovine. Alagić je također naredio preko TV BiH preostaloj srpskoj vojsci da se preda i istakne bijele zastave. Srpska vojska je u povlačenju zapalila veliki broj objekata, a među njima i poznatu zgradu Karingtonku, u kojoj su stanovali oficiri 19. pješadijske brigade VRS.

Oslobođenjem Donjeg Vakufa naročito je bio impresioniran Načelnik štaba 7. korpusa Fikret Ćuskić koji je izjavio: “Drago mi je da sam po drugi put u jednom oslobođenom gradu, za vrijeme agresije na našu zemlju. To je Trnovo ‘92 i evo napokon Donji Vakuf. Odao bih priznanje borcima 77. Vrbaske divizije i ostalim borcima 7. korpusa, koji su učestvovali u akciji oslobađanja Donjeg Vakufa. Lično sam prezadovoljan jer su učinjeni maksimalni napori i, hvala Bogu, zadatak je uz minimalne gubitke izvršen. Produžavamo dalje, ima još okupirane Bosne i Hercegovine, sva je ona naša i nećemo stati dok ne bude oslobođena”.