U proljeće 1878. godine počinju vojne pripreme austrougarske vojske za okupaciju Bosne i Hercegovine, koja je prema odredbama Berlinskog kongresa dobila svoga novog gospodara. Snage jačine od 75 000 vojnika raspoređeni su uglavnom na sjevernoj granici Bosne. Kako bi istovremeno izvršili prodor i u Hercegovinu austrougarska Komanda na južnom krilu angažira XVIII diviziju austrougarske vojske pod komandom Stevana Jovanovića, ukupne snage oko 7 000 vojnika. U početku su postojali planovi da južne snage krenu iz Dubrovnika prema Hercegovini, ali je kasnije odlučeno da se one koncentrišu kod Splita i krenu prema Hercegovini.
XVIII divizija prelazi državnu granicu na dva mjesta: 31. jula kod Vrgorca a dan kasnije i kod Imotskog, i kreće prema Ljubuškom. Glavni zadatak je bio da sa ostalim snagama, sa sjevera, kolona dolinom Neretve dođe do Sarajeva. Istog dana kada je prva kolona austrougarske vojske prešla granicu, narod se pobunio protiv turkofilske stranke u Mostaru, koja je bila protiv pružanja otpora i savladao je, nakon čega je upućena narodna vojska na granicu kako bi suzbila daljnji austrougarske prodor. Oko 50% bivših osmanskih vojnika je odlučilo stati uz narod i pružiti otpor okupatoru, dok je druga polovica pobjegla prema Metkoviću i predala se Austrougarima.
Narodna vojska BiH je prvi znatan otpor pružila na cestovnim komunikacijama kod Metkovića, Gabele kod Mostara, Počitelja i kod Bregave. Ipak, otpor je veoma brzo skršen, pa je XVIII divizija u večernjim satima 2. avgusta zauzela Ljubuški. Jovanović se nakon toga odluči na prodor prema Mostaru. Prvi otpor ga dočeka kod Počitelja i Kočerine (na brdu Gradac). Do kraćeg boja dođe i kod Čitluka, gdje Austrougari uz pomoć artiljerije brzo savladaše narodnu vojsku. U boju za Čitluk, koji se odigrao 4. avgusta, austrougarska vojska je imala jednog poginulog i 7 ranjenih, dok je narodna vojska imala 33 poginula. Već narednog dana dijelovi XVIII divizije su stigli pred Mostar, da bi narednog, 6. avgusta, stigao i general Jovanović sa glavninom vojske, kojeg dočeka gradska deputacija sve tri bosanskohercegovačke konfesije. Dogovorena je mirna predaja grada, a Mostarci joj prirediše svečani doček. Jovanović tada započe sa žestokim represijama, razoruža narodnu vojsku, oduze ratni materijal a vođe pobune zatvori. Uvidjevši da se na okolnim mjestima Hercegovine pruža žestok otpor posebnom carskom naredbom iz Dalmacije se uputiše dva dodatna bataljona austrougarske vojske prema Hercegovini. Nakon što su slomili otpor u okolici Mostara pripadnici dijelova XVIII divizije, na čelu sa komandirom Šleuderom zauzeše Stolac, nakon žestokog otpora narode vojske, 11. avgusta.
Austrougari su tada smatrali da će daljnji otpor biti veoma slab. Međutim, dana 13. avgusta dijelovi XVIII divizije dođoše do mjesta Ravnica, udaljenog 8 kilometara od Stoca. Tada ih iznenada napade sa dvije strane narodna vojska, te im nanese prvi težak poraz, zbog kojeg su se morali povući prema Stocu. Narodna vojska pređe u totalni kontranapad de odsiječe dijelove austrougarske vojske kod Mostara, a zaprijetilo je i odsijecanje kompletne XVIII divizije sa njihovim snagama u Dalmaciji. Komandir 32. pješadijske pukovnike XVIII divizije austrougarske vojske Medved, tada izvijesti Jovanovića da su imali desetke mrtvih i ranjenih boraca. Jovanović je tada bio primoran da pojača odbranu Stoca, jer je prijetila opasnost od njegovog oslobađanja. Pojačanja koja su poslana nisu uspjela da se probiju pošto je narodna vojska na cesti od Domanovića do Crniće konstantno napadala. General Jovanović odluči da sam preuzme stvari u svoje ruke, te sa tri bataljona vojske krenu prema Domanovićima. Nakon kratkog odmora kod Bune, u večernjim satima 19. avgusta njegove jedinice stigoše kod Pašića hana, gdje austrougarska vojska upade u veliku zasjedu. Lijevo krilo Jovanovićeve vojske je bilo potpuno razbijeno, te se vojnici dadoše u bijeg. Ipak, nakon upotrebe artiljerije narodna vojska je savladana. Sutradan je Jovanović nastavio put prema Domanovićima. Istovremeno je poslao kurire generalu Šleuderu da može sa vojskom krenuti prema Stocu, ali ne dobi odgovor jer je narodna vojska uspjela likvidirati kurire. U večernjim satima posla nove kurire, ali kada su stigli u šume Gornje Dubrave (između Domanovića i Crnića), napade ih narodna vojska sa svih strana. Ipak, uspjeli su se probiti te prenijeti vijest. Šleuder je tada zaposjeo brda nad Kremencom. Istovremeno je stigla vijest da je posada Stoca pred padom, uslijed žestokog napada narodne vojske. Narodna vojska je uspjela zaposjesti okolna brda jugoistočno od Kremenca, 21. avgusta, odakle je vatrom presjekla put od Domanovića prema Stocu. Austrougari su tada, uz podršku artiljeriji, izvršili žestok napad, nakon čega je došlo i do borbe prsa u prsa, ali prvi napad je uspješno odbijen. Šleuder je tada pisao Jovanoviću da narodna vojska ne posustaje i pored činjenice da im “krovovi kuća padaju na glave”. Ipak, u večernjim satima otpor je savladan, nakon što je austrougarska vojska dovela pojačanje. Grupa koja se uspjela povući, dočekana je od strane generala Ivana Musića koji ju je potpuno likvidirao. To je ujedno bio prvi težak poraz narodne vojske koja je imala oko 300 poginulih. Ipak, ovaj poraz ih nije pokolebao, pa su i dalje držali opsadu stolačke tvrđave, a istovremeno su uspjeli da zauzmu okolnu čaršiju. Međutim, nakon sloma otpora kod Kremenca, Šlauder i Jovanović su uputili pojačanje prema Stocu, nakon čega je slomljena opsada. Poslije definitivnog osiguranja Stoca, Jovanoviću se u periodu od 24. do 29. avgusta predao veliki broj pripadnika narodne vojske, a i napredovanje je išlo znatno brže, pa se 28. avgusta predala posada Nevesinja, bez ikakvog otpora.
Tada se glavnina narodne vojske povuče u jugoistočne dijelove BiH, oko Trebinja i Korjenića, čime je otpočela borba za istočnu Hercegovinu. Međutim zapovjednik preostale osmanske vojske u trebinjskoj tvrđavi, Sulejman paša, odbi da ih primi 30. avgusta. Našavši se u nezavidnoj situaciji, jer im je sa jedne strane dolazila austrougarska vojska, a sa druge su Osmanlije bile spremne da se predaju zajedno sa Trebinjem, narodna vojska odluči da pruži posljednji otpor XVIII diviziji. Dana 6. septembra austrougarske čete na čelu sa generalom Nagijem krenuše prema Trebinju, te dođe do prvog otpora kod sela Zasad, ali on bi brzo savladan. Već narednog dana Trebinje se preda austrougarskoj vojsci. Jak otpor je i dalje pružan u okolini Trebinja, ali se tokom noći narodna vojska povuče prema Bileći. Austrougari su u borbi za Trebinje imali 9 mrtvih i 12 ranjenih vojnika. Dana 15. septembra XVIII divizija nastavi prodor prema Bileći i Gacku, ali naiđoše na žestok otpor kod Grančareva. Koliko je zasjeda bila žestoka govori podatak da je tada poginulo 53 austrougarskih vojnika, a 22 ih je ranjeno. Ovo je vidno razljutilo generala Nagija koji žestoko udari na Grančarevu te potpuno razbi narodnu vojsku. Doznavši da je Trebinje palo, Jovanović uputi dio vojske prema Bileći koja tamo stiže već 16. septembra, te ga zauze bez otpora. Nakon toga uputi jednu kolonu i prema Gackom, a kako je bilo govora da se stanovništvo želi predati poslan je veoma mali broj vojnika. Međutim, stanovništvo odbi predaju te razbi mali kontingent austrougarske vojske, nakon čega je Jovanović morao angažirati znatno veće snage da zauzmu Gacko. Do 24. septembra skršen je svaki otpor dolinom rijeke Trebišnjice, nakon čega austrougarska vojska odluči napredovati prema crnogorskoj granici, tačnije prema Klobuku. Narodna vojska je tada pružila otpor sa klobučke tvrđave, što je natjeralo austrougarska vojsku na povlačenje. Obzirom da je vrijeme bilo loše, Nagi odluči tek 27. septembra izvršiti prodor na tvrđavu, te je nakon 24 sata borbi zauze. Tom prilikom je imao 5 mrtvih i 5 ranjenih boraca. Padom Klobuka slomljen je i posljednji otpor u Hercegovini. Svečanost zauzimanja cijele Hercegovine održana je u Mostaru 16. oktobra. Prema evidenciji austrougarske Komande u borbama za Hercegovinu stradalo je 248 austrougarskih vojnika i oficira, od čega 2/3 tokom borbi za istočni dio ove pokrajine.
