Nakon uspješne odbrane Bosanskog Broda u martu 1992. godine snage HVO-a Posavine uz podršku Hrvatske vojske odbacuju snage Vojske Republike Srpske prema jugu i do kraja maja ovladavaju Modričom i Derventom. Time je presječen koridor između istočnog i zapadnog dijela Republike Srpske čime je prekinuto snabdijevanje zapadnih dijelova Republike Srpske kao i prostora Republike Srpske Krajine u Hrvatskoj. Zbog toga je 1. krajiškom korpusu VRS naređeno da ubrzano pripremi plan probijanja koridora, a za samu akciju angažovano je čak 54 660 pripadnika VRS. Operacija “Koridor 92” počinje već 24. juna 1992. godine i u brzom naletu na linije odbrane HVO-a Posavine, koji je bio miješane strukture sa oko 25% Bošnjaka u svojim redovima, VRS zauzima Modriču, Derventu i Odžak te već u avgustu dolaze na 10 kilometara od Bosanskog Broda.
Krajem avgusta VRS zauzima Gradac, Bijelo Brdo i Kostreš, vrlo značajna mjesta za odbranu Bosanskog Broda. Cilj VRS je bio zauzeti što duži pojas uz rijeku Savu, kako bi se suzio manevar branilaca. U narednom periodu većih napada nije bilo ali su vršena stalna granatiranja Bosanskog i Slavonskog Broda. U međuvremenu je podrška Hrvatske vojske sve više slabila, ali i podrška rukovodstva Herceg Bosne zbog čega 8. septembra 1992. godne Krizni štab Bosanskog Broda raspravlja o suspendiranju Savjeta HVO i odabiru novog ratnog štba koji bi bolje organizovao odbranu Bosanskog Broda. Sutradan je kao ispomoć braniocima stiglo šest autobusa pripadnika HOS-a pod vodstvom Ante Prkačina. Ipak, regularne jedinice HV-a su nastavile napuštanje položaja oko Bosanskog Broda tako da se 11. septembra povukla cijela četa 137. brigade HV-a, a kao razlog je navedeno da su njezine linije popunili bojovnici HOS-a. Sutradan je uslijedio snažan napad VRS-a uz podršku tenkova i artiljerije, ali bez većih uspjeha uz uništenje jednog tenka i “prage”. I pored velikog motiva branioca problem odbrane je predstavljalo ljudstvo jer su jedinice HV-a i dalje nastavile sa povlačenjem preko rijeke Save u Republiku Hrvatsku. U jutarnjim satima 14. septembra oko 600 pripadika HV-a i 20 kamiona prelazi most na rijeci Savi i time zadaje nove muke braniocima grada. U izvještaju je navedeno da ih “vojna policija nije željela zaustaviti”. Istog dana u večernjim satima linije odbrane napustila je i 124. brigada HV-a. Pored navedenih problema gotovo cijela prva polovina mjeseca septembra prošla je u povlačenju jedinica HV-a sa bosanskobrodskog ratišta. Obzirom da su jedinice VRS bile upoznate sa ovakvim raspletom događaja i poljuljanosti u redovima odbrane branitelja, 21. septembra otpočinje novi kombinovani pješadijsko – tenkovski napad na dijelu frontu uz rijeku Ukrinu. Napad je odbijen ali je na istočnom dijelu ratišta ispaljeno u par minuta preko 150 granata velikog kalibra. Tom prilikom poginula su dva i ranjena još dva branitelja. Stanje u samom gradu je bilo sve napetije, čemu svjedoči izvještaj komandira Vojne Policije Odžak Golubovića, da je u gradu sve prisutnija pljačka. U izvještaju ministra odbrane Republike Hrvatske Gojka Šuška od 25. septembra stoji da su 101. i 103. brigada HVO-a, koje čine okosnicu odbrane Bosanskog Broda, u rasulu i da se svakog trena može očekivati proboj jugozapadne linije odbrane. Desetak dana prije pada Bosanskog Broda od ukupno 2 450 boraca koliko su imale 101. i 103. brigada samo oko 350 se nalazilo na linijama odbrane, dok su ostali bili u pratećim službama.
Dana 29. septembra 1992. godine komandant TG-3 VRS Slavko Lisica, koja je bila zadužena za osvajanje Bosanskog Broda, naređuje “Osinjskoj i Prnjavorskoj brigadi, da nema stajanja dok se ne izbije u Brod”. Naređeno je da konačni napad uslijedi sutradan u 06,00 sati. Pored Osinjske i Prnjavorske brigade za napad su pridodate i jedinice Vučjak brigade i 16. krajiške motorizovane brigade. U periodu od 30. septembra do 5. oktobra 1992. godine, zbog intenzivnih borbi i gubitaka, te guste magle i kiše iz borbenog poretka su izlazile jedna po jedna jedinica HVO i HV-a, a kao zamjene su stizale čete 108. brigade HV-a koje su imale zadatak da “razvuku” snage VRS do konačnog povlačenja hrvatskih snaga. Bilo je jasno da odbrana Bosanskog Broda nema nikakve šanse. Ipak, jedinice 2. čete 108. brigade HV-a su ozbiljno shvatile zadatak te su pružile žestok otpor uz gubitak 19 boraca. Ipak, uslijed nenajavljenog povlačenja sa desnog i lijevog krila 3. čete 108. brigade odnosno 36. motorizovane brigade HV-a, bili su primorani dodatno razvući vlastite snage. U podnevnim satima 30. septembra javljeno je da su probijene prve linije odbrane u Gornjim Kolibama na tzv. “Ekonomiji”. Sutradan je Armija Republike Bosne i Hercegovine, u cilju rasterećenja bosanskobrodskog ratišta, pokrenula ofanzivu i probila koridor kod Brčkog koji je na najužem mjestu iznosio svega 4 kilometra. Planirano je da se u borbu za koridor uključi HV sa lijeve obale Save sa 37 tenkova i podrži operaciju ARBiH, do čega nije došlo. Borci ARBiH koji su probili koridor kod sela Gorica i izbili na desnu obalu Save, nakon 48 sati čekanja morali su se povući. Istog dana u jutarnjim satima došlo je do povlačenja cijele 109. brigade, poslije čega je intervenisala 108. brigada HV-a i 101. brigada HVO-a i zatvorila pravac. Zbog napuštanja položaja zapovjednik Slavonskog bojišta, Petar Stipetić je tražio smjenu komande 109. brigade. Tokom cijele ofanzive na Bosanski Brod VRS je intenzivno gađala i Slavonski Brod nanoseći veliku materijalnu štetu gradu, ali i civilne gubitke. Do 3. oktobra VRS je uspjela ostvariti tek manje uspjehe na dijelu Gornje i Donje Barice, te sektoru Zborišta i Koliba, ali je artiljerijsko djelovanje bilo gotovo bez prestanka. Situacija u Bosanskom Brodu se sve više pogoršavala čemu svjedoči izvještaj majora Šimić Dragana, člana komande 135. brigade HV-a, u kojem je navedeno da pripadnici HV-a iz Republike Hrvatske ne žele preći Savu i podržati odbranu Bosanskog Broda. Slični problemi su nastali i u 157. 132., 123., i 109. brigadi HV-a. Time su četiri brigade HV-a zapravo odbile izvršiti naređenje i ući u borbu, dok su na linijama odbrane ostali još samo pripadnici 3. bataljona 108. brigade i dijelovi HVO 101. i 103. brigade HVO-a koji su najviše bili motivirani braniti svoje mjesto. U toku 4. oktobra VRS je izveo žestok tenkovsko – pješadijski napad iz pravca sela Lipica – Gornje i Donje Barice – Zborište – Bjelaš i ostvario napredovanje na istočnom dijelu fronta do 900 metara.
Pred sami pad Bosanskog Broda, u Slavonski Brod je iznenada došao Alija Izetbegović gdje je sa čelnicima Bosanskog Broda razgovarao “o potpori u odbrani Bosanske Posavine, budući da je stanje bilo kritično”. Međutim, u jutarnjim satima je stigao izvještaj da se 108. brigada HV-a, koja je podnijela najveći teret srpske ofanzive, u potpunosti povlači sa fronta “vidno razočarana slabom potporom bojovnika”. Gotovo u potpunosti je napušten istočni front bosanskobrodskog ratišta i pored činjenice da u trenutku izvlačenja nije bilo pješadijskog napada VRS. Ovakva situacija prouzrokovala je nemir i na južnom i južnozapadnom dijelu fronta što se i obistinilo jer je pred samo svitanje VRS uspjela probiti liniju odbrane na prostoru Kolibe Gornje – Ekonomije – Čađavice. Načelnik štaba OG “Istočna Slavonija” Berislav Jezidžić u podnevnim satima navodi da je “pitanje sata kada bi četnici mogli probiti i novu crtu odbrane”. U večernjim satima HV i HVO se povukao i sa samih prilaza gradu čime je potpuno otvoren put VRS da dođe do mosta u Bosanskom Brodu. Od kasnih noćnih sati pa sve do podne 6. oktobra 1992. godine pružan je samo sporadičan i neplanski otpor. Civilno stanovništvo se našlo u panici uslijed snažnog snajperskog i artiljerijskog djelovanja mosta na rijeci Savi koji je bio jedini spas za opstanak. U 13 sati i 30 minuta je poslan izvještaj da “linija fronta više ne postoji. Bosanskobrodsko ratište zaposjedaju snage okupatora”. Sutradan je Komanda Krnjinske brigde VRS, koja je prva ušla u Bosanski Brod, izvjestila da je “čitava teritorija Brodske općine slobodna”. Iako je prvobitno planirano rušenje mosta na Savi do toga nije došlo uslijed dogovora Slavka Lisice i komandanta IZM OG “Istočna Posavina” – “Centar”, majora Mije Golubičića. Međutim, već sutradan inžinjeri HV-a minirali su most koji je srušen 7. oktobra u 3 sata i 9 minuta, vjerovatno od bojazni da bi snage VRS mogle izvršiti napad na Slavonski Brod.
Gubitkom Bosanskog Broda i cijelog mostobrana, HVO je reorganizirao 101., 102., 103. i 105. brigadu te ih razmjestio na slobodne prostore općine Orašje i Bosanskog Šamca, čime je dodatno ojačana odbrana Orašja kao jedinog prostora uz rijeku Savu kojeg srpska vojska do kraja rata nije mogla osvojiti. Nije poznat tačan broj poginulih branitelja Bosanskog Broda tokom završnih borbi za grad, ali je poznato da je 108. brigada HV-a tokom angažmana u Bosanskoj Posavini imala 147 poginulih pripadnika, dok je 101. brigada HVO-a iz Bosanskog Broda od 1. aprila do 6. oktobra 1992. godine imala oko 350 poginulih i 1 400 ranjenih boraca. Također, 103. brigada HVO-a koja je dala veliki doprinos u odbrani Bosanskog broda imala je oko 100 poginulih pripadnika.
