Svaka domorodačka zajednica, pa tako i ilirska, koja je ušla pod ingerenciju Rimske države uživala je izvjesna prava i imala određene obaveze prema državi i provinciji. Prilikom regulisanja odnosa sa pokorenim narodom, Rimljani su se u vrijeme samostalne vladavine cara Oktavijana Avgusta (27. godine p.n.e – 14. godine n.e) rukovodili starim načelim i šablonima primjenjivanim još u vrijeme Republike. Svaka zajednica u provinciji Ilirik je sklapala poseban ugovor kojim je regulisan njezin status unutar Rimske države. Potvrdu takvih ugovora imamo u navodima Apijana koji u Ilirskoj knjizi navodi niz ugovora koje su sklopili Iliri sa Rimljanima.
Na osnovu analize možemo zaključiti da su domorodačke politije unutar provincije Ilirik imale različita prava, obaveze i odgovornosti prema Rimskoj državi. U biti samo su u jednom bili na istom nivou – zasnovani su na načelima nejednakosti u odnosu na rimsku državu. Preciznije rečeno svi su bili podčinjeni u poređenju na rimski narod i njegove interese. I pored prenesenih ingerencija na državu ilirska zajednica je zadržala široku autonomiju a rimska država se nije miješala u njihove unutrašnje poslove izuzev kada bi bio ugrožen njezin interes, ugovor o obavezi ili ukoliko bi nastupila neka pobuna. Ipak, prihvatanjem vrhovnog suvereniteta Rimske države Iliri su izgubili pravo na vođenje vanjske i unutrašnje politike. U slučaju rata bili su dužni da državi pošalju pomoćne jedinice u onoj mjeri koliko to zahtijeva rimska vojna komanda. Na samom bojnom polju te jedinice su bile uklopljene u regularnu rimsku vojnu hijerarhiju i bez pogovora su bile podređene rimskim zapovjednicima. Sve do kraja I stoljeća Iliri su mogli zadržati svoje tipove oružja i metode borbe, a pojedinim plaćeničkim jedinicama je zapovjednik mogao biti poglavar neke ilirske zajednice. Domorodačke zajednice su imale i obavezu u izvršenju javnih radova učestvujući kao radna snaga u izgradnji puteva, mostova, akvadukta i dr., te na plaćanju državnih poreza.
Sam proces uspostave rimske vlasti na prostoru Ilirika, doveo je do nestanka čitavog niza političkih jedinica. Tako Plinije Stariji navodi da je nekada postojalo 89 civitatesa, na prostoru naronitanskog konventa, dok ih sada ima samo 13. U prvo vrijeme lokalna uprava nad Ilirijom je povjerena domaćim ljudima, odnosno do tada vladajućim porodicama, grupacijama, rodovima, dinastijama i sl. Tako su Iliri posljednje desetljeće stare ere uspjeli zadržati određeni stepen autonomije svojih političkih zajednica u odnosu na rimsku vlast. Sa sigurnošću znamo da su na čelu Breuka i Dezitijata bili domaći ljudi. Ovakva uspostava rimske vlasti spriječila je hronične sukobe i sitne ratove među domorodačkim zajednicama. Sukladno tome došlo je i do neke vrste zajedništva Ilira i dijeljenja istih interesa i problema. Nestanak do tada velike rascjepkanosti i višedecenijskih borbi i nemira, te komunikativnost, povezanost i uzajamno prožimanje, bili su produkt konačnog okupljanja ilirske zajednice pod jednu državnu zajednicu, rimsku. To je dovelo do njihovog zbližavanja te razvijanja osjećanja pripadnosti jednom kolektivu. Time je ilirski kompleks postao spreman za zajedničko nastupanje što je produktovalo formiranju zajedničkog “ilirskog” imena, koje će nakon par stoljeća u potpunosti istisnuti stara narodnosna imena, izuzev dalmatskih.
Ovakvo otklanjanje razlika dovest će do jačanja nezadovoljstva prema rimskoj upravi i njenim metodama vlasti. Stare suprotnosti su potiskivane, jer je većina ilirskih zajednica sada imala zajednički problem koji je zasjenjivao sva ostala pitanja – rimsku vladavinu i njene metode uprave. Time se pojavljuje jedan historijski paradoks, da su Rimljani dobrim odnosom prema Ilirima i dopuštanjem da žive pod zajedničkom državom prouzrokovali njihovo političko buđenje koje će dovesti do velikog ustanka protiv rimske vlasti. Za manje od dvadeset godina od pokoravanja, Iliri, odnosno pojedini lideri u prvom redu Baton Dezitijatski, su pokazali svu sposobnost i spremnost da pokrenu zajedničku borbu i ujedine Ilirik protiv rimske vlasti.
