Smisao i karakter njemačke okupacione politike u Bosni i Hercegovini na početku 1944. godine reljefno je došao do izražaja u “Smjernicama za objezbjeđenje umiranja Bosne”. U njima se na prvom mjestu tražila lojalnost 13. “Handžar” SS divizije prema Fireru i osiguranje mira u Bosni. “Smjernice” utvrđuju da Bošnjaci čine bazu narodne zajednice u Bosni, u kojoj raseljavanjem stanovništva treba formirati monokonfesionalne općine: muslimanske, pravoslavne i katoličke.
Važnost BiH za Nijemce je bila ogromna, čemu svjedoči i projekat o “Srpskoj federaciji”, koji potiče od poslanika Rajha za jugoistok, Hermana Nojbahera. Prema Nojbaherovoj koncepciji Bošnjaci Sandžaka i BiH moraju ostati objekat politike Rajha i u to u okviru novog poretka hrvatskog i srpskog prostora. Dok bi u okviru političke federacije ostatka Srbije, Sandžaka i Crne Gore uloga Bošnjaka Sandžaka bila u funkciji suprostavljanja beogradskom centralizmu i ideji Velike Srbije, u hrvatskom prostoru u interesu politike Rajha, Bošnjacima bi morala da se prizna široka kulturna autonomija. Tako bi, prema Nojbaherovom projektu, bilo moguće da se Bošnjaci hrvatskog i srpskog prostora založe za jednu državnu ideju kao u doba Osmanskog carstva i dualističke Habsburške monarhije, odnosno da djeluju protiv nacionalističkog okupljanja Hrvata i Srba. Saglasno Nojbaherovom projektu Sandžak bi se našao u sastavu srpske federacije, a BiH u sklopu hrvatske države, pa bi Bošnjacima bila namijenjena uloga šanca između Srbije i Hrvatske.
