Već prvih godina nakon gušenja Batonovog ustanka i pacifikacije ilirskih prostora u Ilirik 14. godine dolazi novi rimski namjesnik Publije Kornelije Dolabela. Na dužnosti namjesnika Ilirika zadržao se sedam godina i za to vrijeme ostao neizbrisiv trag u antičkoj historiji Bosne i Hercegovine. Dolabela predstavlja jednu od rijetkih antičkih ličnosti čije se namjesništvo u historijskim izvorima iznimno visoko ocjenjuje. Namjesnici koji su dolazili poslije njega uglavnom su radili za lični interes i interes centra u Rimu, nego li za interes lokalne zajednice gdje su došli. Dolabela je bio potpuno suprotna ličnost i u potpunosti je prostor današnje BiH uveo u tokove antičkih civilizacija. Bio je konzul 10. godine i samim time spadao je u sami vrh rimskog političkog i državnog vrha.

Publije Kornelije Dolabela se nalazio u Iliriku, tačnije u primorskom dijelu, u trenutku smrti cara Avgusta Oktavijana 19. avgusta 14. godine. Nakon ustoličenja Tiberija za novog rimskog cara došlo je do pobune rimske vojske (legija) koje su se nalazile na prostoru Donjeg Ilirika (sjeverni prostori današnje Bosne). Za razliku od situacije na sjeveru, vojska pod Dolabelinom komandom je ostala lojalna i mirna. O samom Dolabeli literalna građa daje različitu sliku. Savremenik i kolega senator Velej Paterkul ga opisuje kao čovjeka plemenitog držanja. Sa druge strane Tacit za njega kaže da je pretjerivanju u laskanju prema caru Tiberiju na senatskim sjedinicama.

Prva i osnovna dužnost koju je Dolabela sebi postavio u zadatak bila je izgradnja cestovne mreže kojom bi se povezalo primorje sa kontinentalnom unutrašnjošću. Natpisi pronađeni u Solinu svjedoče da je izgrađeno pet cesta i to: prva prema granici ilirske provincije u dužini od oko 250 kilometara; druga zvana “Via Ganiniana”, nepoznate dužine; prema dezitijatskom kastelu dužine između 229 i 234 kilometra; prema rijeci “Bathinus” (Bosna), koja je dijelila ilirska plemena Breuke i Oserijate dužine između 232 i 237 kilometara i prema planini Ulcira (zapadna Bosna) dužine između 113 i 116 kilometara. Sasvim je sigurno da su rimske legije gradile cestu, obzirom da je poznato da su prvu i drugu cestu gradile VII i XI rimska legija. Za nepunih sedam godina vladavine izgrađeno je 814 kilometara cestovne komunikacije, od čega je oko 580 kilometara bilo unutar današnje BiH. Ceste su bile uglavnom širine 3,5 do 4 metra, a na nekim mjestima čak i do 20, posjedovale su miljokaze (putokaze), putne stanice gdje se moglo prenoćiti i bezbjedno ostaviti robu, rasvjetu, saobraćajne policijske postaje i sl. Obzirom da je ova cestna mreža izgrađena za manje od sedam godina ona bez sumnje predstavlja jedan od najvećih građevinskih poduhvata u historiji zapadnog Balkana i BiH. Pored potrebe za povezivanjem unutrašnjosti provincije zbog trgovine i kretanja, jedan od razloga izgradnje ovako široke cestovne mreže je bio i taj što su ceste olakšavale kretanje rimskih trupa u cilju smirivanja eventualnih napetosti.

Pored izgradnje moderne cestovne mreže, Dolabela se posvetio i drugim infrastrukturnim radovima, posebno u gradovima primorja. U tom angažmanu naročito je zaposlio VII i XI legiju rimske vojske kojima je direktno komandovao. Motiv je ležao vjerovatno u tome da vojnici ne bi bili nezaposleni nego da se uvijek bave nekom zanimacijom. Pobuna legija na sjeveru Ilirika 14. godine je pokazala da vojnici ne smiju sjediti nezaposleni, posebno u slučaju garnizona.

Na osnovu tekstova iz više natpisa, precizna razgraničenja teritorija su također bila jedna od glavnih aktivnosti Dolabele. Sporne situacije oko zemlje su bile veoma obilne u obje ilirske provincije. Za ilirsku zajednicu, koja je imala daleko niži stupanj razvoja od rimske i grčke, pitanje razgraničenja je predstavljalo čisto egzistencijalnu potrebu. Kada je bilo u pitanju pravo na određeni teritorij, ilirske zajednice su se međusobno sukobljavale oko pašnjaka, plodnih zona, izvora soli, riječnih tokova i rudnika. Ta hronična nestabilnost je imala za posljedicu da se, sa izuzetkom Batonovog ustanka, ilirska plemena nikada nisu ujedinila. Nakon pacifikacije ovog prostora rimska uprava se morala suočiti sa ovim problemom. Da bi se spriječili mogući sukobi među zajednicama, rimska vlast je u svoju ruke uzela ovaj zadatak. Sa rimskim dužnosnicima kao arbitrima, postavljanje međe se podiglo na viši, pravno – legalistički i administrativni, nivo gdje se sve rješavalo mirnim putem bez nasilja. Presuda rimske arbitraže je bila neopoziva i samim time međe su postale priznate i stabilne, a glavni garant takve situacije bila je Rimska država. Tako je uređenje granice između ilirskih zajednica spadalo u jednu od važnijih stvari koje su sprovedene u vrijeme namjesnika Dolabele, čime je trajno osiguran mir u dodijeljenoj provinciji.

Period Dolabelinog namjesništva obilježio je i čest boravak Druza, sina cara Tiberije, na prostoru Ilirika. Druz je bio izabran za konzula 15. godine, a nakon obnašanja dužnosti boravio je više godina u primorskom dijelu Ilirika. Konzul Gaj Celije Rufa ga 17. godine šalje u Ilirik kako bi se navikao na vojnički život i pridobio povjerenje vojske. Obzirom da je bio neiskusan u političkom i vojnom životu gotovo je sigurno da je u Ilirik poslan zbog veoma iskusnog namjesnika Dolabele koji mu je pomogao u političkom i vojnom sazrijevanju. Uvijek je stajao po strani i tek se povremeno uključivao u Dolabelin rad.

Svoju namjesničku dužnost Dolabela je završio 20. godine, ostavivši iza sebe uređenu upravu, novoizgrađenu infrastrukturu i vrlo funkcionalan sistem. Poslije Ilirika obnašao je dužnost senatora i učestvuje u gušenju ustanka Julija Flora i Julija Sakirova 21. godine, a dvije godine kasnije postaje namjesnik provincije Afrika. Posljednji puta se u izvorima javlja 47. godine kada predlaže da kvestori (pomoćnici konzula) finansiraju godišnje predstave gladijatora. Nije poznat datum njegove smrti.