Grad Visoko se prvi put spominje u povelji bana Tvrtka I Kotromanića od 1. septembra 1355. godine, koju je uputio Dubrovčanima. U toku Kraljevine Bosne on je bio povremena rezidencija bosanskim vladarima i glavni trg dubrovačkih trgovaca, koji su u njemu imali svoje trgovine. I dolaskom Osmanlija razvoj trgovine se nastavlja, tako da je bosanski namjesnik Ajas beg u njemu otvorio više trgovina. Krajem osmanske vladavine u Visokom je živjelo 4 205 stanovnika u 897 kuća, dok su se 242 stanovnika bavila zanatstvom.
Zanat po kojem se Visoko naročito isticalo je tabački (kožarski). Već u XVII stoljeću se spominju prvi podaci o razvoju ovog zanat koji je najviše bio vezan za tzv. učinjanje koža (vrsta prerade) koji se radio u tabhanama, starim radionicama u kojima su zanatlije, zvani tabaci, usavršavali ovaj zanat. Koliko je on bio značajan za Visoko najbolje svjedoči podatak da je on tek 1950. godine potpuno likvidiran, a do tada se radilo po starom načinu proizvodnje. Tabaci su se na prostoru Visokog nastanili tokom Bečkog rata, 1683. godine i pada Budima, koji je bio poznat po ovom zanatu. Vremenom je u Sarajevu postao poznat visočki đon, čusele, bijela mješina i sahtijan, kao i visočki opanci.
Selo koje se naročito istaklo u praktikovanju ovog zanata je Zbilja, udaljeno 2 km od Visokog, koje je tokom XVIII stoljeća bilo poznato u cijelom Bosanskom ejaletu. Ubrzo su i ostala sela nastojala zaraditi pomoću ovog zanata, što se protivilo običajima ovog esnafa. Na to su se žalili visočki tabaci 31. maja 1754. godine kadiji svoje nahije, izvjesnom Ibrahimu, te od njega zatražiše da podnese tužbu bosanskom beglerbegu, što je ovaj i učinio. Beglerbeg Mehmed paša uvaži tužbu i naredi 1. juna 1754. godine da se poštuju stari običaji a krivci ukore.
Tabaka je u Visokom bio veliki broj. U jednom dopisu vezirske kancelarije u Travniku od 17. oktobra 1798. godine, koji je upućen u Visoko kadiji, serdaru, ajanu i vojvodi i kojim se naručuje 40 kozijih koža za trempeta vojne muzike, stoji da Visoko prednjači u proizvodnji ove robe koje ima u izobilju. Proizvodi tabačkog obrta izvoženi su u razna mjesta, naročito Sarajevo. Krajem osmanske vladavine zapisano je da su visočki tabaci prerađivali godišnje 20 000 goveđih i 60 000 ovčijih i kozijih koža, a opančari su izrađivali do milion pari opanaka. Svaki tabak majstor udarao je na svaku kožu koju izradi svoj znak ili nišan. Naslijedi li sin oca u zanatu, time nasljeđuje i nišan.
Nakon uspostave južnoslavenske države 1918. godine, zanat je počeo postepeno da odumire. Posljednji ćehaja u Visokom je bio Mehmed Đonlagić koji je umro u julu 1920. godine. Da bi se zanat oživio 1929. godine u Visokom se otvara kožarska škola, ali ipak naredne godine je u Visokom ostalo još samo 40 tabaka.
