Cijela životna priča Hajrudina Mešića, do početka odbrambeno – oslobodilačkog rata ‘92 – ‘95, se može smjestiti u par rečenica. Rođen je u Srednjoj Trnavi, kod Ugljevika, 1. januara 1959. godine. Bio je oficir Jugoslovenske narodne armije, sa činom kapetana. Najviše vremena je proveo u kasarni “Maršal Tito” u Sarajevu. JNA je napustio već 1990. godine, dok je bio na službi u Karlovcu. Predosjetio je da se zlo sprema i Bosni i Hercegovini, te je nakon prvih demokratskih izbora postavljen na mjesto komandira Stanice milicije u Ugljeviku.
Uporedo sa napadom na Bijeljinu, prvih dana aprila 1992. godine, Srbi su postavili barikade i u Ugljeviku. Nastojao je Bošnjacima ugljevičke općine da otvori oči, savjetujući ih da se organizuju i pruže otpor. Uzalud. Kada je u noći 5. na 6. april 1992. godine, krenuo prema Teočaku, da tamo organizuje otpor, dočekalo ga je pet momaka. Jedan od njih je bio i njegov brat Bakir, koji će u toku rata postati načelnik Štaba 255. slavne brigade “Hajrudin Mešić”, Dževad Avdičević – Babak, komandant 255. slavne brigade. Po riječima Babka, kapetan Hajro je hladno primljen. Međutim, na zboru održanom u Snježnici, Hajru su toplo primili i podržali njegovo djelovanje u cilju organizacije otpora. Prema njegovoj procjeni Teočak tada nije imao šansu za energični otpor, te se on zajedno sa svojih 37 boraca uputio na marš preko Zečije kose do Vitinice, odnosno Nezuka – slobodnim zvorničkim selima. Tamo su zatekli još nekoliko boraca koji su se pridružili ovoj grupi. Priključenjem boraca iz zvorničkog i kalesijskog kraja, formirana je “lijepa jedinica” dobrovoljaca, a prvi zadatak je bio da se upute prema Zvorniku i pomognu kapetanu Almiru (Samir Ništović) u odbrani Kule Grada. Bio je to 26. april 1992. godine. Ipak, nisu stigli na vrijeme, Kula Grad je već pala, a u borbama je pao i prvi šehid – Zahid Abdulahović. Narednog dana stigao je i Mehdin Hodžić – Senad, poznat kao “Crni labud” i Hase Tirić, ratni komandant “Crnih labudova”. Zajedno su se uputili prema selu Đulići da bi pomogli mještanima u borbi, ali Krizni štab ovog sela se odlučio na pregovore sa srpskom vojskom o “lojalnosti”, te je od Hajre i Senada zahtijevano da napuste selo u kojem su Bošnjaci odlučili da “s komšijama Srbima žive u miru”. Predali su 400 cijevi, ali istog dana srpska vojska je likvidirala i zarobila 700 muškaraca ovog sela.
Uvidjevši da je koordinacija između kapetana Hajre i “Crnog labuda” odlična, odlučili su se pristupiti formiranju zajedničke komande. Međutim, nisu dugo zajedno ratovali. Mehdin Hodžić – Senad, poznatiji kao “Crni labud”, poginuo je 10. maja 1992. godine u bici za jedno selo gdje je, također, jedna grupa Bošnjaka prvo predala oružje, a onda odmah i živote. Hase Tirić, u spomen na Senada – “Crnog labuda”, svojoj jedinici daje naziv “Crni labudovi”. “Crni labudovi” će u toku rata postati elitna jedinica Armije Republike Bosne i Hercegovine koja će proći gotovo sva ratišta.
U julu 1992. godine, rasplamsale su se borbe i oko Teočaka, a i prema Tuzli. Probijen je koridor i Teočak i Sapna su prodisali. Koridor je bio širok svega nekoliko kilometara, ali ga srpska vojska nikada nije uspjela zatvoriti. U ljeto 1992. godine kapetan Hajro je uspio da mobiliše svo stanovništvo Teočaka, kao i izbjeglice iz Ugljevika. Svako je imao svoj zadatak, a čak je formirana i jedinica sastavljena od djevojaka i mlađih žena. Hajro je vješto ratovao i nikada nije dozvoljavao da neko maltretira zarobljenike, civile ili da se ruši crkva. Tokom jedne bitke za selo Džemat, potpuno je razbijena srpska vojska koja se dala u povlačenje. Povlačenje je bilo vidljivo očima artiljeraca ARBiH, međutim Hajro je naredio da artiljerija prekine paljbu. Artiljerci su tražili objašnjenje za ovakvu naredbu a kapetan Hajro im je odgovorio: “Sa četnicima su se pomiješali Srbi civili, a ja ne mogu dozvoliti da ginu civili od naše artiljerije”.
U septembru 1992. godine borci Teočaka su kotrolisali ogromnu slobodnu teritoriju. U jeku odbrambenih akcija 16. septembra osniva se i Prva teočanska brigada. Prvi komandant brigade je postao Hajrudin Mešić. Kapetan Hajro je sa svojom brigadom izradio dva cilja: osloboditi Majevicu i deblokirati Srebrenicu, Žepu i Konjević Polje. Dževad Avdičević – Babak navodi, da su borci Teočaka uglavnom ratovali sami, gotovo bez ikakve pomoći II korpusa ARBiH, kojemu su bili podređeni. Hajrudin Hodžić navodi da je kapetan Hajro bio toliko revoltiran zbog toga, da je kada su krenuli ka releju na Majevici, rekao: “Kada oslobodimo Majevicu, napast ćemo Tuzlu”.
Ipak, njegova najveća želja je bila da “krene u susret Naseru Oriću”, odnosno da deblokira Srebrenicu i ostala naselja koja su bila u dubokoj blokadi. Svanulo je jutro, 30. oktobar 1992. godine. Supruga Rada prenosi da je Hajro tu noć sanjao ružan san. Bio je to loš predznak, ali je krenuo u bitku. Prije početka svoje posljednje bitke, kapetan Hajro je dao svoj pancir borcu Sabiru Bešiću. Oko 9:30 u jutro, 30. oktobra 1992. godine, kada je gorjelo od pucnjave i detonacija, mali geler je pogodio kapetana Hajru. Da je imao pancir, kaže njegov brat Bakir, vjerovatno mu ne bi bilo ništa. Ali, umro je odmah. Operacija za deblokadu Srebrenice, Žepe, Konjević Polja i Kamenice odmah je prekinuta. Da nije bilo kapetanove pogibije historija Podrinja bi mogla biti sasvim drugačija. Time je završio kratki ali slavni ratni put legendarnog kapetana Hajre, heroja rata.
