Godine 1387. ispred inkvizicijskog suda u Torinu se pojavio Jakov Bech iz Chieria kod Torina, pod optužbom da je sljedbenik heretičke sekte. Godinu dana ranije neki čovjek iz Bosne, čije je ime zaboravio, ga je pozvao da uđe u njihovu sektu. Tako je optuženi počeo slijediti krivovjerno učenje koje je zvanična crkva najstrožije proganjala. Nakon što je Bech primio poruku, Petar Patricii ga je poslao u Bosnu da tamo upotpuni i usavrši doktrinu tamnošnjih učitelja. Ipak, Bech na odredište nije došao iz razloga što ga je zadesile oluja na moru doživjevši brodolom.
Iskaz optuženog ima izuzetnu važnost za kulturnu historiju srednjovjekovne Bosne. U iskazu je, također, naveo da su i prije njega ljudi iz Chieria odlazili na učenje u Bosnu. Naveo je njihova imena i u kojem periodu su boravili u Bosni na obrazovanju. To su Morteus Rabellator de Balbis, koji je boravio oko 1347, Giovanni Narro i Grano Bencius oko 1360, Petar Patricii 1377. i njegov brat Jakov oko 1382, te Berardo Rascherius oko 1380. godine. Riječ je, svakako, o hereticima čije je učenje crkva osuđivala i koji su se sklonili u Bosnu, u kojoj je hereza slovila za državnu vjeru, kako bi slobodno propovijedali svoju religiju. Također, u iskazu Bech izjavljuje da je Bosna država u koju su odlazili italijanski heretici, tj. studenti, da prodube svoje znanje iz filozofsko – teoloških doktrina, te da uče od tamnošnjih učitelja (magistra – profesora). Iz svega se može zaključiti da je Bosna u to vrijeme posjedovala univerzitet čija je reputacija doprla i izvan granica bosanske države.
Spomen prvog studenta imamo u 1347. godini, ali sasvim je sigurno da je univerzitet daleko starijeg datuma. Još u Kulinovo vrijeme u Bosni su djelovali filozofsko – teološki teoretičari. Oni su još 1203. godine sa papinim izaslanikom Casamarisom, inače vrsnim vatikanskim teoretičarom, vodili rasprave povodom optužbi da se u Bosni masovno slijedi krivovjerje. Samo po sebi se razumije da su naši teolozi morali biti školovani i visokoučeni, a takvo znanje su mogli steći samo na visokim učilištima i to na tlu Bosne, obzirom da su zastupali učenje koje nigdje u Evropi nije bilo dozvoljeno.
Karakter bosanskog univerziteta je bio neomahinejski. Suština tog učenja je čisto filozofsko – teološkog sadržaja. Prema tome, riječ je o visokim naukama koje zahtijevaju široku organizaciju i uvjete djelovanja. On se ni po čemu nije razlikovao od ostalih univerziteta, osim u činjenici da se proučavalo dualističko (krivovjerno) učenje. Samim time, njegov značaj je u tome što je to bio jedini univerzitet u Evropi tog karaktera. To potvrđuje i podatak da su na njemu studirali i studenti iz drugih zemalja, prvenstveno Italije. Prisne veze su postojale i sa hereticima iz Francuske. Na njihovom savjetovanju u Saint Felix de Caramanu kod Tuluza, 1167. godine, carigradski heretik Niketa im savjetuje da svoju crkvu urede po uzoru na bosansku. Godine 1223. kardinal Konrad javlja francuskim prelatima da se vjerska situacija u južnoj Francuskoj pogoršala dolaskom “antipape” koji je boravio u Bosni. Kako su južnofrancuski heretici slijedili dualističko učenje, za pretpostaviti je da su svoje obrazovanje stekli u Bosni.
Iako nema pouzdanih podataka gdje je bilo tačno sjedište bosanskog univerziteta, od mogućih mjesta na prvo dolazi okolica današnjeg Visokog, nedaleko od mjesta Moštre. Obzirom da se tu nalazilo političko i vjersko središte srednjovjekovne bosanske države, sasvim je vjerovatno da se u Moštru, uz kaptol crkve bosanske, nalazilo i sjedište univerziteta.