Prije nego je Draža Mihailović razradio načelni program četničkog pokreta, ideja Velike Srbije je bila razrađena u dokumentu “Homogena Srbija”, kojeg je načinio banjalučki advokat, predstavnik Srpskog kulturnog kluba u Banja Luci, Stevan Moljević u Nikšiću – Crna Gora, 30. juna 1941. godine. U svom elaboratu Moljević definiše osnovnu dužnost Srba, a to je da stvore homogenu Srbiju na cijelom etničkom prostoru na kome oni žive. Koncept “Homogene Srbije” je zapravo plan stvaranja “Velike Jugoslavije” i u njoj “Velike Srbije”.
Govoreći o odnosu prema ostalim narodima i balkanskim državama u dokumentu stoji: “Srbija ima da, verna svojoj prošlosti i svojoj misiji na Balkanu, bude i u budućnosti nosilac jugoslovenske misli, te prvi pobornik balkanske solidarnosti i Gledstonova principa ‘Balkan balkanskim narodima’. Vreme traži okupljanje manjih država u veće jedinice, saveze i blokove, a od Srba će to tražiti i njihovi prijatelji. Srbi će se tim traženjima rado odazvati, jer je to u duhu njihove istoriske misli na Balkanu. Srbi su tim putem pošti već onda kad su stvarali Jugoslaviju, i oni s toga puta neće natrag. Samo, kako je prvi korak na tome putu bio pogrešno učinjen u tome što su oni sve dali i u Jugoslaviju odmah utopili i Srbiju i Crnu Goru i srpstvo, dok su ostali – Hivati i Slovenci, i muslimani – pošli protivnim putem – da od Jugoslavije sve uzmu, a ništa da ne daju, to se sad ta greška mora ispraviti, a ispraviće se samo ako Srbi odmah pri vaskrsu Jugoslavije, već u prvom času, i bez ičijeg pitanja, stvore homogenu Srbiju u granicama kako su napred označene, pa tek onda sa te osnovice, kao svršenog čina, pristupe uređenju svih ostalih pitanja i sa Hvratima i Slovencima. Jugoslavija bi prema tome imala biti uređena na federativnoj osnovi sa tri federalne jedinice: srpskom, hrvatskom i šlovenačkom (Srbija Hrvatska i Slovenija). I tek kad se to stanje sredi, kad se svi srpski krajevi povezu u jednu homogenu Srbiju i kad se sažive, onda bi se moglo pomišljati na uže zbliženje s Bugarima. Dotle bi se moglo s njima surađivati na kulturnom i ekonomskom približavanju (prvo putem štampe, knjige, crkve, i društvenog upoznavanja, a drugo carinskom unijom).
Srbi, koji su se pre blizu pet vekova jedini na Balkanu ozbiljno oprli najezdi Osrnanlija .sa istoka na zapad, Srbi koji su u borbi sa turskom imperijom istrajali i prvi digli ustanak protiv Turaka, Srbi, koji su se prvi na Balkanu oprli najezdi Germana sa zapada prema istoku, dobili su time pravo na vodstvo na Balkanu, i oni se toga vodstva neće i ne mogu odreći ni zbog sebe ni zbog Balkana i njegove sudbine. Oni svoju istorijsku misiju moraju ispuniti, a moći će to učiniti samo ako budu okupljeni u homogenoj Srbiji u ok\:iru Jugoslavije koju će zadahnuti svojim duhom i dati joj svoj pečat. Srbi moraju imati hegemoniju na Balkanu, a da imaju hegemoniju na Balkanu, moraju prethodno imati hegemoniju u Jogoslaviji. Samo ta hegemonija mora da bude u veličini duha, u širini pogleda i daljini vidika, u srnelosti političke misli, u odlučnosti političke akcije, za što su Srbi do danas dali dovoljno primera i dokaza u svim odlučnim časovima svoje prošlosti. I kao stoje sadašnjost samo krajnja tačka prošlosti, i budućnost valja da im bude produžena linija prošlosti.”
Što se tiče društvenog uređenja u dokumentu stoji: “Društveno uređenje u Jugoslaviji, zasnovano na neograničenom liberalizmu, bilo je u nesređenim poratnim vremenima zloupotrebljavano i iskorišćavano na štetu slabijih od strane jačih i od strane pojedinaca na štetu zajednice. To je remetilo potrebnu ravnotežu u privrednom životu, a vodilo rasulu nacionalnog i društvenog morala i javnog života, u Srbiji rad ima da bude osnov, cilj i smisao života svakog čoveka te da bude pravedno nagrađen prema kvalitetu i kvantitetu; kapital ima da bude sredstvo kojim će srpski narod da ostvaruje svoju istorisku misiju na polju narodne odbrane, narodne privrede i narodne kulture, te obezbedi svoj narodni opstanak, ali nosilac kapitala i kapitalizma ima da bude u prvom redu država. I privatni kapital je narodna svojina, i ima da bude pod zaštitom, ali i pod nadzorom države, te da i on posluži dobru naroda i zajednice.
Država ima da stvori svakom svom državljaninu mogućnost rada i zarade, te da svakog osigura za slučaj bolesti, starosti i iznemoglosti. Sloboda ličnosti, lične inicijative i lične imovine ima biti svakom državljaninu obezbedena zakonom; samo ta sloboda ne srne biti zloupotrebljavana i iskorišćavano ni na štetu drugog čoveka ni na štetu zajednice. Sloboda misli, sloboda vere i sloboda štampe ima također biti obezbedena, ali ne srne biti zloupotrebljavana. Crkva, kao organizacija, može biti u Srbiji priznata i pomagana samo ako je prema inostranstvu potpuno nezavisna i ako u Srbiji ima svog vrhovnog poglavara. Na verskoj osnovi ne mogu se stvarati političke partije. Štampa ima da služi narodu i državi, te podizanju javnog morala. Da se postigne preuređenje države i njenog društvenog stanja, srpskom narodu je potreban opšti narodni preporod u svima njegovim redovima i na svim poljima narodnog života. Za taj preporod potrebno je pribrati i okupiti sve narodne snage, ne deleći srpski narod po klasama, jer se on deli samo po zanimanjima, koja valja sva da budu časna i po zajednicu korisna, te da sva rade u jednom istom smeru u punoj harmoniji, da se u svom radu dopunjuju i ispomažu. U prve redove valja da uđu intelektualci prosvećeni sinovi srpskog naroda i njegova omladina, te da daju primere svoga pregalaštva, samopregora, reda, rada i discipline, i da izgaraju na svojim dužnostima.”
