U jesen 1967. godine oko 10 000 studenata Sorbone izlazi na ulice zbog loše organizacije biblioteka i slabih usluga. Krajem marta 1968. godine uhapšena su četvorica studenata jer su bacali cigle kroz prozor pariških ureda “American Expressa” u sklopu protesta protiv rata u Vijetnamu, poslije čega dvjestotinjak studenata osvaja fakultetsku zgradu. Ubrzo je stigla policija koja je pod ospadu stavila zgradu fakulteta dok su studenti zahtijevali nužnu promjenu sistema školovanja. Slične promjene su se dešavale i u Sjedinjenim Američkim Državama i u Zapadnoj Njemačkoj. Poslije toga uslijedio je i val studentskih pobuna u Španiji, Italiji, Poljskoj i Brazilu. Najžešća previranja događaju se u Francuskoj gdje se školski sistem nije mijenjao od Napoleonovog doba. Većina predavanja sastojala se u tome da profesori čitaju naglas stare i uvijek iste lekcije u velikim, nezagrijanim dvoranama. U maju 1968. godine studenti su počeli paliti i prevrtati automobile u Latinskoj četvrti, bacati kamenje na policiju. Protesti su ubrzo prerasli u nacionalnu krizu sa zahtjevom da se svrgne predsjednik De Gol. Sindikalne vođe u francuskim tvornicama su rekle da radnici mogu primjeniti slične metode protesta kao i studenti. Dana 13. maja četiri miliona sindikalaca stupa u štrajk, a samo tri dana kasnije štrajk postaje generalni u kojem je učestvuje oko šest miliona ljudi.
Za razliku od zapadne Evrope studenti u Jugoslaviji su imali drugačije zahtjeve. Revolt zbog raslojavanja društva i pojava tzv. socijalističke buržoazije doveo je do sukoba sa državom. Radilo se o pobuni jedne generacije protiv neiskrenog življenja, protiv nejednakosti i iskorištavanja, protiv sve zaostalijeg stanja u državi. Kriza socijalističkog društva ogledala se u konstantnoj propagandi o savršenosti jugoslavenskog društva iako je bilo sasvim očigledno da je privredna reforma iz 1965. godine završila neslavno. Studenti, kao budući akademski građani, su među prvima uvidjeli jaz između teorije i prakse – da ono što se propagira nije uopće istinito i da država tone. Ipak, stroga represija totalitarističkog režima znatno je ograničila doseg studentske pobune i njihove zahtjeve. Bez obzira na navedeno ona predstavlja prvo javno kritiziranje samoupravnog socijalizma i rad partije. U prvom redu studenti su na odgovornost pozvali visoke funkcionere partije da dokažu pravilnost svoga dugogodišnjeg rada. To se posebno odnosilo na one osobe koje su pozvale milicijsku intervenciju protiv studenata.
Demonstracije u Jugoslaviji prvo su izbile u beogradskom “Studentskom gradu” u noći između 2. i 3. juna 1968. godine. Naime tada se na otvorenom trebala održati kulturno – umjetnička priredba “Karavan prijateljstva” za koju je ulaz po običaju bio besplatan za sve. Međutim, obzirom da je priredbu pokvarilo ružno vrijeme ona je prebačena u Radnički univerzitet koji je posjedovao ograničen broj mjesta. Zbog toga je organizator odlučio da zabrani ulaz studentima o čemu oni nisu bili obaviješteni. Neposredno pred početak priredbe grupa studenata je pokušala ući u salu poslije čega je izbila tuča a redari su uz upotrebu sile palicama rastjerali studente, dok su oni odgovorili bacanjem kamenja poslije čega je načinjena materijala šteta na objektu. Pozvana milicija nije uspjela uspostaviti red i tuča je potrajala još oko sat vremena. Ubrzo je stiglo policijsko pojačanje koje je pendrecima i šmrkovima rastjeralo studente. Nakon što se proširila netačna vijest da je jedan student ubijen, studenti su potisnuli miliciju i osvojili jedna vatrogasna kola. Sa zaplijenjenim kolima se povlače prema menzi, dok se milicija grupiše oko Radničkog univerziteta. Do ponoći se ispred menze okupilo oko 3 000 studenata. Govornici su se pred studentskom masom popeli na kola i govorili o policijskom nasilju i problemima u društvu. Poslije ponoći studenti se upućuju prema Beogradu gdje ih kod podvožnjaka u Novom Beogradu dočekuje kordon milicajaca i veća grupa rezervi. Studenti šalju delegaciju na pregovore ali tada odjekuju pucnjevi. Nekoliko ljudi je tada ranjeno a studenti pale vatrogasna kola i puštaju ih niz nizbrdicu na miliciju. Poslije ovog događaja milicija kreće u napad, te presijeca put studentima koji su se dali u bijeg. Tada je nastupila jedna od najžešćih represija jugoslavenskih vlasti. Brojni studenti su pretučeni i pohapšeni. Sutradan je Plenum Beogradskog univerziteta podržao studente koji su u jutarnjim satima održali miting. Nakon mitinga kolona kreće prema Beogradu održati mirne proteste, ali im milicija blokira put. U novom napadu milicije na studente pretučen je veći broj studenata ali i profesora. Poslije ovog studenti se zatvaraju u zgradama fakulteta a milicija guši svaki spomen pobune, a shodno tome zabranjene su i studentske novine. Štrajk se ubrzo završava i pokret se gasi.
Protesti većih razmjera dogodili su se još u Ljubljani, u kojoj je nezadovoljstvo kulminiralo dan ranije nego u Beogradu, zbog povećanja stanarine u domu. U Sarajevu je milicija reagovala dosta energičnije te je brzo zabranila javna okupljanja. Studenti su također brzo reagirali zborom podrške na Filozofskom fakultetu. Dan kasnije održan je i miting kojem je prisustvovalo oko 2 000 studenata. Kasnije je on prerastao u demonstracije i šetnju gradom. Milicija je reagovala u dva navrata. Prvo pred zgradom “Oslobođenja”, kada su studenti posjedali na zemlju, a nešto kasnije i u centru grada, kada su demonstracije i razbijene. Zabilježena je i pucnjava, te je više studenata uhapšeno ali i ranjeno. Nakon što je Josip Broz Tito 9. juna 1968. godine izašao pred televizijske kamere i izjavio “da su studenti u pravu” nastupilo je oduševljenje. Ipak, studenti su vrlo brzo uočili da je to bio samo trik da se stanje smiri jer do promjena nije došlo a vođe protesta i pojedini profesori su ubrzo izbačeni sa fakulteta. Također, proglašeni su “državnim neprijateljima” uz oduzimanje pasoša i nemogućnosti da se zaposle po svojoj volji.
