Nakon predaje vođe Ilirskog ustanka, Batona Dezitijatskog, čime je 9. godine i formalno prestao ustanak, rimski car Tiberije sa glavninom rimske vojske i odabranim zarobljenicima napušta ilirsku zemlju. Ipak, radost zbog okončanja dvije stotine godina dugih ratova protiv Ilira, pomutio je težak poraz u borbi protiv Germana, kojeg je rimska vojska doživjela u Teutoburškoj šumi, neposredno nakon ugušenja ustanka. Sasvim je sigurno da je zbog toga Tiberije veoma brzo napustio prostor Ilirika i ostavio poslove nedovršenim. Zbog “narodne žalosti” u Rimu odgođena je i planirala proslava trijumfa nad Ilirima. Ipak Tiberiju je odobren naziv “imperator” a odlikovanjima su obasuti i brojni komandiri koji su učestvovali u borbama protiv Ilira, a među njima naročito vojskovođa Germanik, koji je vodio presudne bitke u borbi portiv ilirskih plemena.
Odgođeni trijumf Tiberije je proslavio tek nakon što se vratio sa germanskog ratišta na kojem je do stabilizacije stanja došlo tek 12. godine. Trijumf je vjerovatno proslavljen 23. oktobra 12. godine. Sudeći prema izvorima, vođa Ilirskog ustanka Baton Dezitijatski sproveden je kao zarobljenik u trijumfalnoj povorci, sa hiljadama drugih saboraca i sunarodnjaka koji su bili rame u rame sa njim tokom ustanka. Prema Veleju, koji je bio očevidac Tiberijevog trijumfa, zarobljene vođe ustanka bile su u lancima izložene u okviru trijumfalne povorke. Većina zarobljenika je poticala sa dinarskog pojasa. Ipak, za razliku od većine njegovih saboraca koji su doživjeli veliko poniženje i patnju, Baton Dezitijanski je bio veće sreće. Iako je praksa svakog trijumfa bila da vođa bude izložen na glavnoj povorci trijumfa, na kojoj bi vrhunac bilo njegovo pogubljenje, u čast boga Marsa, Baton Dezitijatski nije pogubljen nego je nakon trijumfa bio oslobođen zatočeništva i okova, koji su mu po svemu sudeći bili samo privremeno stavljeni. Međutim, nije mu dozvoljen povratak u domovinu i bio je interniran u Ravenu sa dovoljno darova i bogatstva koje mu je uručio Tiberije i koji su mu omogućavali relativno luksuzan i udoban boravak u Italiji. Nije ostalo zapisano da je Baton Dezitijatski tokom Tiberijeve vladavine bio uznemiravan i tlačen. Vjerovatno se nikada više nije vratio u domovinu i na kraju je u relativno snošljivom okruženju u Raveni dočekao kraj svoga života. Ostalo je nepoznato kakav je bio njegov odnos prema rodnom zavičaju i narodu dok je boravio u Raveni. Pošto nije pogubljen vrhovni vođa ustanka vjerovano niti ostale vođe ustanka nisu pogubljene. Ovidije precizno navodi da je većini vođa, koji su sprovedeni okovani u trijumfu, pošteđen život, a među njima spominje i Batona Dezitijatskog. Svoj trijumf Tiberije je zaključio ručkom na 1 000 stolova, te novčanim darom građanima od 300 sestercija po osobi. Od opljačkanog ilirskog blaga, sagradio je hramove braći Poluksu i Kastoru i svome rano preminulom bratu Druzu.
Sasvim je sigurno da veliki respekt prema Ilirima i ilirskim ratnicima nagnala cara Tiberija da poštedi Batona Dezitijatskog i ostale vođe ustanka. Batonova hrabrost i stoičko držanje, koje je uvijek kod Rimljana starog kova, izazivalo je poštovanje te elokvencija, dosljednost i iskrenost, i u trenucima njegove potpune bespomoćnosti, doprinjeli su da Tiberije poštedi Batona koji je Rimu i njegovoj vojsci donio dosta muka. I pored evidentnog poštovanja prema Batonu Dezitijatskom, Tiberije nije mogao da ga vrati u Ilirik zbog pacifikacije stanja. U međuvremenu, od trenutka zarobljavanja do trijumfa i svog uvjetnog oslobađanja, Baton Dezitijatski je pune tri godine proveo kao Tiberijev lični zatvorenik prateći ga na vojnim pohodima protiv Germana, kako mu se ne bi desilo nešto što Tiberiju nije po volji.
