Prvim srpskim ustankom 1804. godine, pod vodstvom Đorđa Petrovića Karađorđa, počinje progon Bošnjaka i ostalih muslimana sa prostora Smederevskog sandžaka. “Kako (Karađorđe) dođe u Beograd, u tajnom zasedanju Soveta (sjednica je održana 6. marta 1807. godine), rešeno bude: da se svi Turci, i iz dojnjeg Grada očiste. Javu Sulejman-paši, da mu se više nedozvoljava rana, nego da on sa svima Turcima iz Grada i iz Srbije odlazi. Sulejman-paša zamoli, za slobodan odlazak, preko Srbije do Niša; Srbi mu dopuste, te 23. februara 1807. godine (datum staroga – julijanskog kalendara) iziđe iz Grada, i sa 200 janičara, s porodicama njiovim, a pod pratnjom Srba, koji na Turke napadnu, i pratnja u mesto da ji brani i ona uz nji pristane, gdi sve Turke potuku, osim jedinoga paše, koji im se preda, te ga živa do u Niš isprate. No kako je po odlasku Sulejman-paše jošt mnogo Turaka u dojnjem Gradu sa ženama i decom zaostalo. Taj istiji dan, i u Beogradu rasplamti se osvetna seča Srba nad Turcima, kojoj osveti i gorkoj razjarenosti Srba, ni same Vojvode, niti su smele, niti mogle, od toga Srbe uzdržati, i ta seča dva je dana trajala, tražeći i ubijajući sakrivene Turke po kućama. I samo oni su pošteđeni bili, koji su se obećali pokrstiti, tako isto i Turska sirotinja, žene i deca njiova, pošteđena su, koje 7. marta u Niš pod jakom obranom pošlju. Tom prilikom, po zaključenju Sovetskom, budu i svi Čivuti i po neki od Cincara, koji su se sa Turcima držali, iz zemlje izgnani”.
Obavještajna služba austrijske vojske je o ovom događaju izvjestila da je 7. marta iza brda Vračera napadnuta grupa muslimana iz zasjede koju su Srbi “iskasapili”. “Još strašnija sudbina”, zadesila je istog dana oko 40 muslimana koji su ostali u Beograd. Napadnuti od Srba, branili su se u jednoj kući, koja je naposlijetku zapaljena dok su se muslimani branili iz nje. Osveta Srba još nije bila zadovoljena: odlučeno je poubijati sve žene i djecu koji su ostali u gradu i samo sa teškom mukom nekolicini “prvaka ljudskih osjećanja” pošlo je za rukom da spriječe to nedjelo. Sve što je krasilo ljepotom i mladošću srpski prvaci su sebi uzeli za krevet dok su djeca i ostale poslana u Niš. Da bi se opravdali tvrdili su da su “beogradski Turci namjeravali zatrti Srbe”. Ni neki srpski autori, poput Maretića, nisu mogli zanemariti ovakve zločine: “Ogorčeni Srbi i posle toga, klali su Turke, gde su god koga našli, nisu štedili ni ranjenike, ni žene, ni decu Tursku”.
Oslobođenje od osmanske vlasti temeljilo se na srpskoj mitologiji u eliminaciji ne samo takve vlasti, nego svega što je ona producirala tokom stoljeća vlasti. Neprijatelj Turčin, poistovjećen je sa islamom, a samim time i svaki musliman je neprijatelj kojeg treba eliminisati. A da bi ta eliminacija bila temeljita, moralo se vratiti daleko u prošlost kako bi se kreirao mit o “turskoj krivici”, “izdaji pradedovske vere”, “poturici gorem od Turčina” itd. Cilj je bio opljačkati, prisvojiti, ubiti, uništiti… uz parolu: “Ko se ne osveti taj se ne posveti”. Uništavati Turčina, odnosno svakog muslimana, je boguugodno djelo. Srbi su ubijali, palili i progonili uz blagoslov svojih vjerskih lidera. Turčin je svjesno ciljana meta, jer je on “izdajnik vere”, i njegovo “trijebljenje” je sveti čin, koji u ovom slučaju blagoslovi Srpska pravoslavna crkva. “Turaka ima repatije, ima rep kao pašče. Oni dolaze i u naše zemlje, pa ne može sjediti, nego podmota rep, presomiti noge, pa tako čuči. Njima miriši krštena duša, slatka im je naša krv”.
Mitologija, nastala na prostoru Kosova, u Turčinu vidi jedinog neprijatelja. Podstičući najniže ljudske strasti i iskonsku mržnju prema Turcima, kosovski mit je budio duhove za krvavi obračun. Ovakvom propagandom je naročito bio zadojen srpski seljak. Kako prenosi srpski historiačar, Stojan Novaković: “(…) Turci su za sve njih bili samo Turci, samo – krvavi neprijatelji. Ustanici su, dakle, išli počev od prve godine vojevanja na – da upotrebimo jedan Novakovićev izraz – generalno trebljenje Turaka iz naroda…”. Kosovski mit stvara prostor za život u “jednoj državi” samo za “nebeski narod” koji ne trpi druge etnose. Kosovska mitologija sublimacije je cjelokupnog paganskog naslijeđa, koja preko dva stoljeća egzistira u srpskoj kulturi, historiji, književnosti, a posebno u srpskoj pravoslavnoj vjeri, odnosno u svetosavlju.
