U toku agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu u činjenju ratnih nedjela, pored ostalih, učestvovao je i veliki broj plaćenika i stranih dobrovoljaca – uglavnom iz pravoslavnih zemalja, koji su učestvovali na strani Vojske Republike Srpske. U pitanju su dobrovoljci iz Rusije, Ukrajine, Grčke, Rumunije, Bugarske i dr. Dolazili su na “bratski poziv” planera agresije i zločina, prije svih, Srpske akademije nauka i umjetnosti (SANU), Predsjednika Srbije Slobodana Miloševića, ali i Predsjednika Republike Srpske Radovana Karadžića. Prema navodima Aziza Trafe iz knjige “Ruski i grčki plaćenici u ratu u Bosni i Hercegovini”, u agresiji na RBiH u prosjeku je učestvovalo po 700 ruskih plaćenika, dok je za čitav rat kroz naše područje prošlo njih oko 10 000.
Organizovanje plaćenika za dolazak na ratište počinje već u toku 1991. godine, dok se prvi njihov organizovani dolasci dešavaju početkom 1992. godine. Dolazili su posredstvom Biroa “Republike Srpske” sa sjedištem u Beogradu. Ključni čovjek koji je organizovao njihov dolazak bio je Jaroslav Jastrebov. “Grupu od tri čovjeka dočekivao je u Beogradu kurir zvani Brada, koji ih je prebacivao u BiH. Prvi ruski dobrovoljački odred, kome je baza bila u Trebinju, brojao je petnaestak ljudi i egzistirao je do decembra 1992. godine. Odred je u potpunosti bio potčinjen VRS. Izvjesni kurir “Brada” spominje se i u dokumentaciji Komande 4. podrinjske lake pješadijske brigade VRS, upućenoj Komandi Drinskog korpusa VRS – ‘Odelenju za OB poslove’. U jednom od dokumenata stoji: “U toku dana, izvjesni ‘Brada’ iz Beograda, za kojega raspolažemo saznanjima da je po zanimanju profesor istorije, zaposlen u nekoj srednjoj školi u Beogradu, a inače rodom iz Čajniča, bavi se dovođenjem Rusa, prenio telefonom predsedniku IO Rudog, da se u naredna četiri dana može očekivati masovni napad na Rudo… Također, isti je ponudio da u Rudo dovede jedan broj Rusa.”
Ruski i ukrajinski dobrovoljci organizovano dolaze u Višegrad početkom oktobra i novembra 1992. godine u jeku žestokih borbi VRS sa pripadnicima Prve slavne višegradske brigade Armija Republike Bosne i Hercegovine. Nosilac aktivnosti njihovog dolaska bio je kozački kapetan Aleksandar Kravčenko, koji je dolazak ruskih dobrovoljaca za jedan medij opisao na sljedeći način: “Davali su nam pasoše, to je onda bilo jednostavno preko turističkih firmi, kupovali kartu do Beograda, a u Beogradu su nas već čekali. Tamo su nas smiještali u hotele, pa onda prevozili u Bosnu. Kasnije, kada su stizali veći odredi dobrovoljaca, po njih su dolazili autobusom. O dolasku ruskih dobrovoljaca i plaćenika u Višegrad, u dokumentarnom filmu “Anđeo sa gore Zaglavak”, govorio je i potpukovnik Luka Dragičević, komandant 2. Podrinjske lake pješadijske brigade VRS: “Negde u prvoj polovini novembra 1992.godine dolazi prva grupa ruskih dobrovoljaca, 12 njih, mladolikih i po izgledu se ne bi moglo reći da je ijedan stariji od 20 godina, mada se ispostavilo da ima poneki i stariji.” Dolaskom većeg broja ruskih dobrovoljaca na prostor Višegrada 1. novembra 1992. godine formira se i Drugi ruski dobrovoljački odred, koji je uključen u Višegradsku brigadu VRS, a djelovao je kao specijalna diverzantska jedinica. Među Rusima su se zvali “Carski vukovi”, a sjedište im je bilo u Okolištima – višegradskom naselju na lijevoj obali rijeke Drine. Komandant odreda je bio Aleksandar Muharev zvani “As”. Jedinica je tokom cijelok rata imala materijalno – tehničku podršku VRS ali naročito 5. podrinjske lake pješadijske brigade.
Prvi okršaj pripadnici Odreda su imali krajem novembra 1992. godine. Zadatak im je bio da napadnu linije odbrane Prve slavne višegradske brigade ARBiH na prostoru brda Orlina. Komanda Glavnog štaba VRS im je izdala naređenje da “oslobode sela: Počivala, Holijake i Perištu”. Prilikom napada na selo Holijake 3. decembra 1992. godine poginuo je plaćenik Nimenko Andrej Nikolajević, dok je teško ranjen Igor Kazakovski. Nimenko je u vrijeme pogibije imao tek 21 godinu, a u Višegrad je došao 15. novembra 1992. godine. Ukopan je na crkvenom groblju u Megdanu u Višegradu 6. decembra 1992. godine. Poslije poraza i gubitka saborca ruski dobrovoljci su bili demoralizovani, te su u pripitom stanju napravili niz incidenata u Višegradu. Zbog toga ih lokalna vlast 13. decembra 1992. godine šalje “na zaslužen petodnevni odmor u Beograd”. Nedugo nakon odmora, ruski plaćenici zajedno sa drugim pripadnicima VRS 23. decembra napadaju sela Zakrsnica i Crni vrh, a sutradan i selo Džankiće. Napadi koji su se smjenjivali sve do 30. decembra su odbijeni. Zbog novog neuspjeha, u Višegrad 2. januara 1993. godine dolazi nova grupa od 50 Kozaka, pod komandom Aleksandra Zagrebova. Njihova baza se nalazila u bivšem Zavodu za mentalno – retardiranu žensku djecu i omladinu Višegrada, u naselju Okolište. Prvi napad Kozaka uslijedio je 12. januara na selo Tvrtkoviće. Ruski dobrovoljci su tom prilikom u potpunosti opljačkali i spalili selo, a u napadu je poginuo ruski dobrovoljac Ganijevski Vasilij Viktorovič, koji je u vrijeme pogibije imao 33. godine. I on je ukupan na megdanskom groblju.
Nakon prvog neuspješnog pohoda i ranjavanja, Zagrebov je prebačen na liječenje u Užice, odakle se nakon oporavka vratio u Rusiju. Na njegovo mjesto došao je Kotov Genadij Petrović. Ipak, Kotov je ubrzo poginuo u sukobu sa pripadnicima ARBiH, u mjestu Čuprijica 9. februara 1993. godine. Prvobitno je sahranjen na Megdanu, ali je porodica njegove posmrtne ostatke prenijela u Rusiju. Nakon njegove pogibije na mjesto komandanta Prvog kozačkog polueskadrona dolazi Trofimov Mihail Viktorović. Uslijed vojnih poraza i niskog morala, u martu 1993. godine od Prvog kozačkog polueskadrona i desetkovanog Drugog ruskog dobrovoljačkog odreda formira se Drugi objedinjeni ruski dobrovoljački odred. Kako se nisu mogli dogovoriti oko komandanta dolazi do otvorenog rivalstva između Aleksandra Muhareva i Mihaila Viktorovića. Rivalstvo se završilo tako što su kozaci po nalogu Mihaila Viktorovića izvršili atentat na Aleksandra Muhareva, koji poslije preživjelog atentata bježi u Rusiju.
Pripadnici Drugog objedinjenog ruskog dobrovoljačkog odreda 12. aprila 1993. godine napadaju položaje Prve slavne višegradske brigade ARBiH na koti Zaglavak i koti Stolac. U tim napadima učestvovao je i dvadesetrogodišnji mladić Vladimir Fedorović, koji u filmu “Anđeo sa Gore Zaglavak”, navodi sljedeće: “U 7 sati i 15 minuta počela je bitka na planini Zaglavak. Nešto ranije počela je bitka na planini Stolac, gdje su poginuli Vladimir Sofanov i Dimitrij Popov”. Njih dvojica su u Višegrad došli 20. februara 1993. godine, a sahranjeni su na Megdanu. Prilikom navedenog napada poginuo je i Bogoslovski Konstantin, koji je u Višegrad došao 1. aprila 1993. godine. Također, je ukopan na Megdanu. Na koti Zaglavak teško je ranjen u glavu Aleksandar Kravčenko te Vladimir Jeger. Poslije ovog poraza Odred se raspao a ostatak je prešao na ratište u reonu Pala i Prače. U napadu na selo Detalje odred je 7. juna 1993. godine zauzeo selo. Tom prilikom je poginuo komandant odreda Mihailov Viktorović.
Jedan od najpoznatijih ruskih dobrovoljaca koji je ratovao i na prostoru Višegrada bio je Igor Vsevolodović Girkin. On se borio u sastavu Drugog objedinjenog dobrovoljačkog odreda od novembra 1992. do marta 1993. godine. Iako je i sam učestvovao u zločinima želio se distancirati od njih. U svom dnevniku, pored ostalog, navodi: “U Višegradu su muslimanski muškarci privođeni i ubijani; stotine žena su bile zatvorene i masovno silovane u zloglasnoj banji Vilina vlas. Žene, djeca i stariji ljudi su zaključavani u kućama i živi spaljivani”. U razgovoru za portal ‘srpska.ru’ Girkin navodi: ” (…) Mi tada jesmo bili diletanti, ali smo svi zaista htjeli da ratujemo, vjerovatno čak i više nego oni Srbi koji su nas do tada orkuživali. Izvršavali smo one zadatke koje u tom kraju, u Višegradu, više niko nije mogao da izvrši. Niko osim nas nije mogao da obavi izviđanje. Sa tog stanovništa, mi smo bili jedinica sa najvećom borbenom sposobnošću u Drugoj podrinjskoj lakoj pješadijskoj brigadi”.
Svakog 12. aprila u godini, na dan kada se odvila Bitka na koti Zaglavak i kada su poginula tri ruska plaćenika, u Republici Srpskoj se obilježava kao dan sjećanja na ruske dobrovoljce. U njihovu čast je 2011. godine na crkvenom groblju na Megdanu u Višegradu otkrivena spomen ploča sa imenima 37 poginulih ruskih plaćenika u togu agresije na RBiH. Također, i jedna ulica u Višegradu nosi naziv “Kozačka ulica”. U Višegradu je 2017. godine podignut i spomen – krst ruskih dobrovoljcima sa imenima sedam poginulih pripadnika.
