Politička, društvena i ekonomska kriza u Bosni i Hercegovini, nastala nakon prvih višestranačkih izbora u novembru 1990. godine, naročito je zloupotrebljavana od strane Srpske demokratske stranke. Narušavajući koaliciju u kojoj se našla zajedno sa Strankom demokratske akcije i Hrvatskom demokratskom zajednicom, te razgrađujući temelje državnosti BiH, ona je težila da dodatno produbi krizu u kojoj se država našla. Tome svjedoče i brojne izjave ključnih ličnosti SDS-a, te stavovi njezinih saveznika u Srbiji, Crnoj Gori i Kninskoj krajini (srpskoj paradržavi u Hrvatskoj). Cilj stranke od prvog dana je bilo ostvarenje svesrpskog nacionalnog programa prema Memorandumu SANU iz 1986. godine. Što se tiče BiH, taj program je podrazumijevao povezivanje Kninske i Bosanske krajine, a zatim i cijele ostale teritorije BiH (izuzev zapadne Hercegovine) sa novom krnjom Jugoslavijom. SDS počinje sa uvođenjem srbizacije svega – oblasti i općina, gradova, preduzeća, fabrika, zdravstvenih ustanova, pa čak i dječijih obdaništa. Iz svega je izbacivan pridjev “bosanski”. Prva je po planu bila banjalučka regija, koja je trebala biti svestrana podrška Srbima u Hrvatskoj, odnosno Kninskoj krajini. Predsjednik SDS-a za Kninsku krajinu, Jovan Rašković, je na skupu u Banja Luci izjavio: “Mi nećemo klati, mi ćemo ubijati”.
I Karadžićeva izjava u listu “Borba” od 26. februara 1991. godine: “Molio sam godinama Miloševića da u susretima sa ostalim jugoslavenskim političarima zastupa interese Srba iz BiH i zato smo mu dali mandat”, dokazuje da on nije držao do konstitutivnosti Srba u BiH, nego da mu je primarni cilj bio ostvarenje ideje Velike Srbije. Da se uzdao u podršku Miloševića i Jugoslavenske narodne armije dokazuje i izjava data u beogradskom listu “Večernje novine”, od 3. maja 1991. godine: “Uđu li Muslimani ponovo u koaliciju protiv Srba proći će onako kako su već jednom prošli… a granice će, ako bude krvi, biti tamo gde ih odredi jači”.
Protivno ustavu, SDS je počela i sa formiranjem srpskih autonomnih oblasti, pravdajući to ekonomskim razlozima. Najprije je krajem aprila 1991. godine, formirana Zajednica opština Bosanska krajina, a zatim je formirana i slična zajednica za istočnu i staru Hercegovinu. Ubrzo su te zajednice pretvorene u srpske autonomne oblasti (SAO). Razbijanje BiH nastavljeno je formiranjem i drugih novih regija – SAO Semberija i Majevica, SAO – Ozren i dr. U toku ove reorganizacije u većini općina su održani i protestni skupovi, od kojih je najveći bio u Trebinju. Uporedo sa stvaranjem srpskih autonomnih oblasti pojavile su se i tzv. etničke karte BiH. Bile su to zapravo iscrtane teritorije BiH koja je rasturena. Lider SDS-a za Kninsku krajinu, Jovan Rašković u aprilu 1991. godine, na promociji društva “Zmijanje”, izjavljuje: “Prva država stvorena poslije raspada Jugoslavije zvaće se Demokratska krajina i imaće najmanje tri miliona stanovnika. Međutim, teško je verovati da će ona biti zasebna država jer, što reče Velibor Ostojić (ministar za informisanje u Vladi BiH), Srbima ne trebaju državice već jedna država sa “mostovima na Drini…” Nakon izlaska Slovenije i Hrvatske iz državne zajednice, SDS krajem jula 1991. godine ujedinjuje SAO Bosanska krajina sa Kninskom krajinom, a SAO Istočnu Hercegovinu sa Republikom Crnom Gorom, čime su faktički dijelom ostvareni planovi stvaranja Velike Srbije.
