Ljubomir Zuković je srpski književnik rođen u Pljevlju 1937. godine. Tokom agresija na Republiku Bosnu i Hercegovinu bio je ministar za obrazovanje, nauku i kulturu Republike Srpske. Jedno od njegovih najkotroverzinijih djela je “Srpska je rođena”. Na početku štiva ističe ulogu koju je imao početkom avgusta 1992. godine, kada je ime “najmlađe i najsrpskije države” promijenio iz Srpska Republika Bosna i Hercegovina u Republika Srpska. Ime ove tvorevine smatra prikladnim iz razloga što će u budućnosti “moći da opstanu sva ona druga imena i nazivi do kojih je toliko stalo. Dakle, i Srbija, i Crna Gora, i Bosna, i Hercegovina, i Šumadija, i Zeta, i Raška, i Vojvodina, i Srem, i Bačka, i Krajina, pa shodno tome i: Srbijanac, Crnogorac, Bosanac, Hercegovac, Šumadinac, Zećanin, Rašanin, Vojvođanin, Sremac, Bačvanin, Krajišnik, i tako dalje”. Smatra da “Srbi već vekovima stoje na zlu i opasnu mestu, ‘među Turke i među Latine’, braneći pravoslavlje i uzgred, uobraženu i nezahvalnu Evropu od brutalnih azijatskih nasrtaja”. Nekadašnje vjerne sluge Osmanske imperije [Bošnjake] smatra “ljudima proklete od Boga i sl”. U njima vidi “tamničare svoga naroda, islamizirane Srbe, izdajnike, ljude tvrda srca i kratke pameti, koji žele da žive i na svome i na našem, i da nas, što je moguće pre, ukinu kao narod”.
Zuković je bez sumnje jedan od primjera agresivne srpske kampanje protiv “ustaša i Turaka, koji po tradiciji ponovo bivaju označeni kao mitski neprijatelji Srba”. Pri tome su svi Hrvati ustaše, a svi Muslimani/Bošnjaci zapravo Turci. “Islam je tretiran kao neevropska religija, kao da hrišćanstvo nije došlo sa istog geopolitičkog prostora, a muslimani tek kao ‘rezultat osvajanja jedne azijske sile’, ne ulazeći u dubinu i kompleksni sadržaj pitanja”. Kao zanimljivost ističe da su se Srbima vraćali oni njihovi preobraćenici koji su dosezali najveće intelektualne, naučne i umjetničke visine, te na ovom mjestu redom nabraja: Jorjo Tadić, Ivan Meštrović, Petar i Antun Kolendić, Ivo Andrić, Meša Selimović, te za njih kaže: “Nama takvi, zapravo, i trebaju, i mi se divimo njihovom intelektualnom i moralnom podvigu. Jer, nije nimalo teško, niti je kakva zasluga Srbinom se roditi, ali je muka Srbinom postati i ostati”.
Za Srbe koji nisu naklonjeni srpskoj politici kaže da su “današnji najveći izdajnici i izrodi, te Alijini hrtovi”. U tekstu pod naslovom “Oni i Mi” govori o opasnom, visprenom nerijatelju i njegovom načinu promišljanja, koji je nečastan ‘kakav jeste’ postepeno, poput bolesti, uvlači u sve pore, pa tako i u kulturu i tradiciju “Nebeskog naroda” koji je tog procesa infiltracije nesvjestan, pa nešto tuđe, nazadno i istočjnačko prima kao svoje. Posebnu opasnost po srpski narod Zuković vidi u “Vatikanu, zadrtom Poljaku Vojtili, saudijskom kralju Fahdu, Bušu i SAD-u, Međunarodnoj zajednici, katoličanstvu itd”. Hrvate naziva balkanskim policajcem – smatra ih konvertitima. Izetbegovića naziva fundamentalistom. U takvoj podjeli nasuprot zlu stoji apsolutno dobro, koje predstavljaju “braća Rusi i velika i moćna Rusija”. Tvrdi da “veseli Srbi” nisu mogli nikuda bježati, te su bili primorani da se “turče” i da se “katoliče”. Posebnu temu posvećuje “podobnim Srbima”, tzv. Srbima koji su izdali vlastiti narod, “Srbi janjičari, Srbi dobro isprobani i dresirani da rade u korist vlastite štete… Stoga dragi sunarodnici, ako i smognete snage da ih slušate i da ih gledate, i da ih čitate, ništa im nemojte verovati! Oni drsko i bestidno lažu…”, jer su ostali u “Alijinoj državi”.
