Knez Restoje Milohna, porijeklom iz Livna, zbog veoma zapažene karijere i visokog položaja u dvorskoj administraciji bosanskog kralja Tvrtka II Tvrtkovića i Stjepana Tomaša spada u red istaknutih ličnosti historije srednjovjekovne bosanske države. Tokom svoje tridesetogodišnje karijere služio je spomenutoj dvojici bosanskih vladara, obavljajući na njihovom dvoru razne poslove i funkcije, uz koje je dobio i ugledna zvanja – od kancelara i logofeta, preko knez, komornika i protovestijara, do titule bosanskog viteza.
Prvi puta se javlja u historijskim izvorima kao predstavnik kralja Tvrtka II u trouglu bosansko – mletačko – dubrovačkih pregovora početkom dvadesetih godina XV stoljeća. U svojstvu kancelara je učestvovao u koncipiranju konačnog sporazuma kralja Tvrtka II sa Mlečanima, a svojom rukom je pisao slavensku verziju tog ugovora, sastavljenog 21. decembra 1422. godine. Narednih šest godina nemamo značajnijeg spomena njegovog lika i djela, ali se pretpostavlja da je radio na poboljšanju svog društvenog položaja ali i na vlastitoj naobrazbi kako bi napredovao na kraljevom dvoru. Zatim se spominje 1428. godine u Veneciji obavljajući misiju, čiji detalji ipak nisu poznati, ali koja je izazvala veliku pažnju Dubrovačke republike. Iste godine se nalazi i u Dubrovniku u svojstvu kraljeva komornika, glasnika i poslanika.
Sredinom 1435. godine je u kraljevo ime preko Dubrovnika isporučio u Veneciju 800 libara srebra. U pretećem pismu je naveden kao “gospodin Restoje, ambasador kralja Bosne”. Vjerno je pratio kralja na svakom putovanju, pa se tako spominje u januaru 1436. godine, sa knezovima Tvrtkom Borovinićem, Ladislavom Klešićem i Jurjem Dragičevićem kao “baroni, plemići i vitezovi bosanskog kraljevstva”, u Stolnom Biogradu. Tokom pobune koja je izbila protiv kralja Tvrtka II krajem 1434. i početkom 1435. godine ostao je vjeran kralju, koji se sagrio kod ugarskog vladara Sigismunda Luksemburškog. Za vjernost ugarski vladar mu je 19. januara 1436. godine darovao posjede Sobrystye (najvjerovatnije selo Zabrišće – jugozapadno od Livna), Buczmyryno, Saderdye i Sagoryczani (selo Zagoričani – jugoistočno od Livna) u oblasti Livna.
Poslije kratkog zatišja, ponovo se javlja u izvorima 1441. godine kada je za bosanskog kralja obavljao određene i lične poslove u Dubrovniku. Tada se prvi puta u izvorima javlja sa viteškom titulom. Decembra 1442. godine kralj Tvrtko IIslao je svoj depozit srebra u Dubrovnik “po sluzi i poklisaru svomu po poštenom vitezu po knezu Restoju”. Tom prilikom je u kraljevo ime podigao i tribute, a Dubrovčani su ga nagradili tkaninom u vrijednosti od stotinu perpera. U Dubrovniku je ponovo boravio sljedeće godine u proljeće, gdje je radio na tome da Dubrovčani posreduju u izmirenju bosanskog kralja Tvrtka II i Stjepana Vukčića. Dubrovčani ga u svom spisu tada spominju kao “dvorjanina kraljeva”.
Agilan politički i diplomatski život, kao i veliko bogatstvo i ugled koji je stekao svojim djelovanjem, uticale su na to da je u martu 1444. godine podnio zahtjev za splitskim građanstvom, prilikom čega je spomenut s viteškim naslovima “miles” i “chavagliero”. Apelirajući da to da od malena ima želju da časti i veliča grad Split zbog velike ljubavi koju osjeća prema tom mjestu, Restoje je glasovima 40 vijećnika jednoglasno primljen za splitskog građanina. Njegove veze u Splitu utjecale su i na to da se pojavi kao finansijer izrade kapele splitskog nadbiskupa Rajnerija, kamenovanog tri stoljeća ranije. Restoje je u ovaj poduhvat ušao preko bogatog splitskog trgovca Jurja Matejevog Bobanića, koji je bio vezan za Bosnu tako što je obavljao dužnost općeg sindika Bosanske franjevačke vikarije.
Njegovo djelovanje opazio je i papa Eugen IV, koji mu je zajedno sa bosanskim kraljem i Jurjem Tardislavićem dodijelio “potpuni oprost grijeha” 30. septembra 1446. godine. Eugenov nasljednik, papa Nikola V je 8. februara 1448. godine primio “plemenitog muža Restoja protovestijara Bosanskog kraljevstva”, sa svim njegovim zemljama, pod zaštitu pape, jer je “od rane mladosti ustrajavao kao katolik među hereticima”.
U junu 1444. godine je Restoje boravio u Dubrovniku obavljajući uobičajne i stare poslove, ali ovaj put za novog kralja – Stjepana Tomaša. Već u povelji od 3. septembra 1444. godine kojom kralj Tomaš potvrđuje privilegije Dubrovčanima navodi se kao “našeg Kraljevstva protovestijar knez Restoje s bratijom”. U povelji pisanoj 18. decembra 1451. godine, o savezu kralja i Dubrovčana protiv hercega, Restoje se navodi među svjedocima i na kraju teksta, kao pisar. Poslije toga se više ne susreće u vladarskoj administraciji pa se pretpostavlja da je nedugo nakon toga i preminuo.
