Danas u Velikom parku u Sarajevu, kraj mezara koji su stradali tokom akcije “Trebević II” i kriminalnih elemenata Mušana Topalovića Cace, nalazi se i mezar Senada Spahića Seje, borca 2. viteške brigade I korpusa Armije Republike Bosne i Hercegovine i dobitnika ratnog priznanja “Zlatni ljiljan”. Istina, Spahić nije, kao ostatak boraca, stradao u obračunu sa Cacom, 26. oktobra 1993. godine, ali je mjesec dana kasnije poginuo na gotovo isti način kao njegovi saborci u Cacinoj komandi. Zbog tih nesretnih okolnosti i odlučeno je da Sejin mezar bude upravo pored njegovih saboraca, od kojih se tokom perioda agresije nije odvajao. Sejo je rođen u Sarajevu 7. juna 1962. godine, a nesretnim slučajem je poginuo na Sokolju 27. novembra 1993. godine.
Još prije zvaničnog početkom rata u Bosni i Hercegovini priključuje se Patriotskoj ligi u Boljakovom Potoku kod Sarajeva. Zajedno sa braćom Salemom i Suljom stavlja se pod komandu tada malo poznatog Safeta Zajke, te postaje dio ilegalne jedinice u Boljakovom Potoku. Ta jedinica će kasnije postati kičma 2. viteške brigade, koja će pod komandom Safeta Zajke voditi grčevite bitke protiv agresora na Žuči. U svim tim bitkama učestvovao je, zajedno sa svojom braćom, i Sejo. Kada bi god njegovom ocu Ćamilu dolazili prijatelji u posjet savjetovali bi mu da barem jednog sina ostavi kod kuće, a na to bi im on odgovorio: “Neka se bore svi. Ako neki od njih i pogine, poginut će za Bosnu!” Sejo je bio ratnik poput Smaje Šikala, Čupe Bublina, Safeta Isovića, Uzeira Sarača, Fehima Agića, braće Panjeta sa kojima je bio nerazdvojan. Njegovi borci svjedoče da je pokazao veliku hrabrost i odlučnost tokom borbi na Stupu 1992. godine i na Sokolju 1993. godine. Komandujući svojim vodom dva puta je 1993. godine spriječio prodor srpske vojske preko Sokolja. Čuvena je njegova bitka za “crvenu kuću” u Sokolju 18. marta 1993. godine, kada su borbom prsa u prsa eliminisali srpske vojnike. Neposredno pred pogibiju dobio je dužnost komandira bataljona u 2. viteškoj brigadi. Pratila ga je ratna sreća sve do sudbonosnog dana kada se sa svojim borcima vraćao sa borbenih položaja na Žući kući.
Sama priča oko Sejine tragedije je prilično bizarna. Dežurni policajac 2. viteške brigade i Sejin saborac, Rafet Smajlović je na vojnom punktu u Sokolju zaustavio grupu boraca iz Sejine čete koji su se vraćali kući i naredio da im se pregledaju ruksaci iz razloga što je Komanda 2. viteške brigade izdala naredbu po kojoj njihovi borci ne smiju kući nositi ništa. Borci koji su zaustavljeni su zbog ovog pretresa negodovali te je došlo do sukoba između Sejinih boraca, Asima Hatibovića i Rafeta Smajlovića, poslije čega je Smajlović priveo Hatibovića u garažu gdje se nalazio punkt Vojne policije brigade. U tom trenutku je naišao Sejo sa još nekoliko svojih boraca. Sejo je pokušao nasamo da riješi nesporazum koji je nastao između Rafeta i Asima, ali je Rafet to odbio. Poslije toga dolazi do prepirke između njih dvojice, pa i niza uvreda. Na kraju je Rafet nasrnuo na Seju. Nažalost niti jedan od Sejinih boraca nije bio naoružan, a nije imao ni hrabrosti da pokuša zaštititi Seju. Prema onome što su izjavili Sejini saborci koji su gledali, na suđenju – Asim Hatibović, Džemal Fazlagić, Hasim Čoko, Dževad Zorlak i Ramiz Herak – bio je to užasan prizor. Naoružani Rafet je naredio drugom policajcu, koji je također bio naoružan, da ga pokriva, a Rafet je oborio Seju na pod i tukao ga, neprekidno držeći pušku uperenu u njega. Bespomoćni Sejo se nije branio. Tada ga je podigao lijevom rukom za prsa i gurnuo prema garaži. Pri tome je u densnoj ruci držao otkočenu pušku uperenu u Sejinu glavu i prijetio mu da će mu ugurati cijev u usta. Onda je odjeknuo pucanj, nakon čega je Sejo bio pogođen u glavu iz blizine. Na mjestu je pao mrtav.
Okružni vojni sud u Sarajevu je 18. novembra 1995. godine osudio Rafeta Smajlovića zbog ubistva Seje Spahića na zatvorsku kaznu u trajanju od 9 godina. Međutim, mjesec dana kasnije Rafet je pobjegao iz zatvora u Njemačku. BiH je 2000. godine raspisala Interpolovu potjernicu za Rafetom, nakon koje je on 6. oktobra 2006. godine uhapšen. Međutim, do realizacije ekstradicije nikada nije došlo iz razloga što u budžetu nisu planirana sredstva za izvršenja ekstradicije.
