Formiranjem prve zajedničke države Južnih Slavena, Kraljevine SHS zaživio je i jedan novi trend – promjene naziva gradova. Prvi zabilježen slučaj se desio 1924. godine kada je tadašnji kralj Aleksandar Karađorđević u čast svoga oca Petra Karađorđevića, Varcar Vakufu promijenio ime u Mrkonjić Grad. Tada u tome nije bilo ništa loše ali pozadina imena Petar Mrkonjić sa današnje tačke gledišta je poražavajuća.
U toku aktiviranja političkog života u monarhističkoj Jugoslaviji, osniva se Udruženje srpskih četnika “Petar Mrkonjić” koje je bilo poznato narodu zbog učešća Petra Karađorđevića u ustanku protiv osmanske vlasti od 1875. do 1876. godine na našim prostorima. Pod imenom Petar Mrkonjić, unuk Karađorđev, a kasnije kralj ujedinitelj okupio je četu od 200 četnika, snabdio ih oružjem i municijom, dobro ih uvježbao i postavio im starješine, pa mu je porastao ugled među ustanicima. U četnicima je ostao do kraja 1876. godine, kada je za glavnog četničkog vojvodu bio izabran Miroslav Hubmajer. U proglasu Glavnog odbora srpskih četnika Petar Mrkonjić za BiH naređeno je svim četnicima da agituju za “nacionalni blok” i da nastoje “milom ili silom” da radikali dobiju na izborima u Kraljevini SHS. Ko nije glasao za radikale bio je proglašen neprijateljem države, a Bošnjacima je zaprijećeno od četnika da će ih prije u “krvi utopiti nego će im dozvoliti da ruše državu”.
Paradoksalno je da je upravo u Mrkonjić Gradu komunistički pokret sa Titom na čelu, a koji je u toku Drugog svjetskog rata postao mrski neprijatelj četničkog pokreta, obnovio bosanskohercegovačku državnost 25. novembra 1943. godine, koja je eliminisana baš tokom vladavine kralja Aleksandra Karađorđevića.
