Kroz čitavu historiju vojna organizacije je nezamisliva bez muzičke komponente. Državna mehterhana je i kod Osmanlija bila sastavni dio službe Dvora, a nastala je spajanjem dvije posebne organizacije – Cadir mehterleri (osobe zadužene za podizanje šatora) i Tabl ve alem mehtleri (osobe koje su hodale uz sultanovog konja). Ova organizacija je krajem XVI stoljeća u Osmanskom carstvu zapošljavala oko 1 800 osoba i bila je sastavni dio svih osmanskih pohoda i ratova, a bili su prisutni i u većim gradovima, tvrđavama, kao i uredima administrativno – upravnih službenika. U Državnu mehterhanu su uzimana djeca janjičara i čorbadžija koji su se od vremena sultana Selima I (1512 – 1520) ženili i zasnivali porodice. Plata učenika je bila pola do jedne akče dnevno, dok je svršeni mehterhan imao dnevnu plaću 4 do 6 akči. Na čelu ove organizacije se nalazio emir – i alem, te dva upravnika, mehterbaše – jedan za Cadir a drugi za Tabl ve alem mehtleri. Prvi muzički sastav datira još u vrijeme prvog osmanskog vladara Osmana Gazija 1288. godine i dovodi se u vezu sa osvajanjem Karadžahisara, da bi organizacija svoj konačni oblik dobila u vrijeme sultana Mehmeda II El Fatiha (1451 – 1481). Instrumenti koje su služili su bili: bubnjevi, trube, zurle, zvona, talambasči. Svaki instrument je imao svoju svrhu, pa je tako bubanj korišten prilikom objave vojnog pohoda i prilikom oglašavanja pobjede, nefir (vrsta trube) se oglašavala u trenutku upada lahke konjice na neprijateljski teritorij itd. Pored sultana mehtere su imali i ostali službenici Osmanskog carstva: veziri, beglerbegovi, sandžakbegovi. Oni su bili i neizostavni dio bajramskih svečanosti i proslava na osmanskom dvoru, kao i na dvorovima ostalih službenika carstva.
Mehterska muzika se razlijevala i bosanskim dolinama prilikom brojnih osmanskih upada u srednjovjekovnu Bosnu, tokom prve polovine XV stoljeća. To je nastavljeno i u vrijeme sultana Mehmeda II, koji je prilikom konačnog pohoda na Bosnu 1463. godine, u toku borbi i pljačke, između predaje Visokog i drugih tvrđava i postavljanja šatora u Travniku, zapovjedio “bubnjaru da oglasi pobjednički znak”. Nakon pada Bosne, prve podatke o prisustvu mehtera na bosanskim tvrđavama imamo u Zvorniku tokom 1464. godine. U ponovnom pokušaju osvajanja Jajca, od strane Osmanlija, ugarska vojska je nastojala ovladati Zvornikom, na što je reagovao veliki vezir Mahmud paša Anđelović, koji je zajedno sa Umur begom i Isa begom pokušao pružiti pomoć opkoljenoj posadi u tvrđavi. Kada su “opkoljeni muslimani u tvrđavi čuli za pomoć koja im dolazi (…) udarili su, u znak radosti, u bubanj i svirali trube i tako dali do znanja nevjernicima da dolazi u pomoć veliki vezir”. U Zbirnom katastarskom popisu Krajišta Isa bega Ishaković iz 1455. godine stoji precrtana bilješka: “U vilajetu Kalkandelen, selo Dobri dol, je 14. reibu'ul – ahira 873. godine, odnosno 2. novembra 1468. godine, kao timar dato Rustemu, sinu svirača Ilijasa”. Mehteri se spominju u okolini Konjica i Ustikoline, 1468. i 1475. godine. Također, i u popisi Hercegovačkog sandžaka iz 1477. godine spominju se mehteri u nahiji Popovo, okolini Foče, Marevu, Koševu, Čivanicu i Sokocu. Među zvaničnicima Firuz bega (1505 – 1512) bilo je i mehtera. Kada je u proljeće 1521. godine za bosanskog sandžak bega postavljen Bali beg, Dubrovčani su poslali Marina Zamanjevića da ga pozdravi a Bali beg mu je pripremio sjajan doček uz muziku i gozbu. Prilikom vojnog pohoda sultana Mehmeda III (1595 – 1603) na Vlašku, u pohodu je učestvovao i bosanski namjesnik Hafiz Ahmed paša sa svojim mehterskim sastavom. Mehteri su prisutni i tokom XVII stoljeća, kojima svjedoči Evlija Ćelebija u svom “Putopisu”, navodeći brojne kuće svirača u sarajevskoj tvrđavi, livanjskoj i prusačkoj. Francuski putopisac Quiclet, koji je putovao kroz Bosnu 1658. godine, bilježi da bosanski paša uživa u “zvuku bubnjeva”. Prema jednom jajačkom sidžilu sa kraja XVII stoljeća navodi se da Gradiška, Cernica, Požega, Pakrac, Jasenovac, Kostajnica i Novi imaju svoje svirače. U tvrđavi Jajce bilo je šest svirača, a i mali grad Vinac na Vrbasu imao je isti broj. Tada se pojavljuje i tzv. “ciganska muzika” kojom su Cigani zabavljali bosanskog beglerbega, a zauzvrat su bili oslobođeni plaćanja određenih poreza. U Visokom se krajem XVIII stljoljeća razvija proizvodnja kozije kože za bubnjeve vojnog orkestra bosanskog namjesnika. Stolački pjesnik Vehbija Bošnjak, s kraja XVIII stoljeća, navodi da se i na prostoru Hercegovine koriste mnogobrojni muzički instrumenti. Prema jednom popisu oružja, municije i hrane u 67 bosanskih gradova, koji je izvršen 1833. godine – Sarajevski sidžil, navodi se da se u četiri grada nalaze muzički instrumenti kojima se služe mehteri. U Livnu su nađena četiri ahenkahena i sedam truba, u Banja Luci jedno trempe, u Travniku 95 truba i mnoštvo drugih instrumenata uključujući i 9 bubnjeva, dok je u Gradačcu zabilježeno 14 čampara.
Sprovođenjem reformi sultana Mahmuda II (1808 – 1839) godine 1826. ukinut je mehteranski red. Ipak, reformama nije potpuno ukinuta muzika, već je samo prilagođena zapadnjačkoj praksi, tako da se osniva vojni orkestar koji je poprimio karakter “alla france” koji nije imao sličnosti sa izvornom osmanskom muzikom. Prema jednom predanju iz vremena posljednjeg značajnog bosanskog namjesnika, Topal Šerif Osman paše (1861 – 1869), kojeg bilježi njegov lični doktor Kačet, navodi se slijedeće: “Pripovijedaju, da se nije nikada u Sarajevu teferičavalo toliko koliko u Osman – pašino doba, jer je i on uvijek prisustvovao teferičima Sarajlija. Osman paša nikada nije propuštao da bude prisutan svečanostima sa svim časnicima i vojnom glazbom, obilježavajući čak i Jurjev i Aliđun”. Prilikom posjete Bosni 1877. godine Artur Evans navodi: “Čim sam naišao, vojnici su me pozdravili. Zatim je grupa dobošara i trubača, obrazovana ispred mene, duvala i udarala ono vražje bosansko trubetanje. Ovo sjajno i pompezno sviranje završeno je tek kada sam pred službenom rezidencijom sjahao sa svog, kao ugalj crnog, konja”.
