Prvi dani mjeseca aprila 1992. godine imaju gotovo identičan značaj za Sarajevo kao i 2. maj. 1992. godine. Da je zapravo tada započela borba za grad potvrđuje da su u periodu od 4. do 7. aprila 1992. godine ubijene 162 osobe, od čega su samo 5. aprila likvidirane 132. Ovakvi podaci, koje je iznio Nihad Halilbegović, komandant prvog štaba Patriotske lige Republike Bosne i Hercegovine, bacaju u drugi plan podatak o samo dvije stradale osobe aprilskih dana u Sarajevu – Suade Deliberović i Olge Sučić.
Nakon što su 5. aprila 1992. godine srpske paravojne formacije postavile barikade širom Sarajeva zvanično je otpočela opsada Sarajeva. Istovremeno su održane i demonstracije za mir, a dolazi i do prvih pucnjeva na demonstrante. Tom prilikom su ubijene 133 osobe, najviše u općini Centar, njih 112. Ukupno gledajući stradala su 122 civila te 11 policajaca i vojnika, a prva žrtva 5. aprila je bio policajac Hajraga Kulo, sat poslije pola noći. Gradom su se širile informacije da je došlo do velikih žrtava prilikom pucnjave na barikadama na Lapišnici i u Ozrenskoj ulici, dok su se u drugim dijelovima grada masovno otimala auta. U noći između 4. i 5. aprila 1992. godine snage lojalne bosankohercegovačkoj vladi su saznale da srpski policajci namjeravaju zauzeti sve policijske stanice. Tada se organizovala jaka odbrana, naročito u općinama Stari Grad i Centar, dok je policijska stanica u Novom Sarajevu uspješno vraćena, nakon što je bila zauzeta nekoliko dana ranije. Time se u noći sa 4. na 5. april odigrala prva velika bitka za opstanak glavnog grada BiH. Sutradan se ogromna masa građana sa Dobrinje uputila prema Skupštini BiH, bez ikakve ikonografije. Jedan dio naroda je pošao prema Vrbanja mostu i kada su se približili, s položaja koje su držale srpske snage, otvorena je vatra. Tom prilikom su poginule Suada Deliberović i Olga Sučić. Masa se zatim vratila prema Skupštini i tek tada su se u mnogim rukama pojavile Titove slike, zastave, uzvikivalo se “Živjeli partizani”, te očito ne znajući šta se dešava masa je zahtijevala rušenje legalne vlasti. Dan ranije SDP izdaje “Poziv u front otpora” u kojem je stajalo: “Građani BiH, ne preostaje nam ništa drugo nego da, udruženi oko demokratskih građanskih snaga, u svim mjestima gdje god to možemo, oborimo opštinske vlade i druge institucije i umjesto njih izaberemo privremene svenarodne organe vlast”.
Istovremeno, u Skupštini, u koju je narod ušao oko 14 sati, smjenjivali su se govornici, oko 200 njih, dok srpske snage napadaju policijsku školu na Vracama. Tada komandant specijalne policije Dragan Vikić, čuvši za napad na školski centar na Vracama, od ministra traži upotrebu jedinica na zaštiti tog objekta. Akcija nije odobrena zbog “usaglašavanja politike oko konflikta u kojeg je bila umiješana i JNA”. Ipak, kada su dobili novu informaciju, da se centar nalazi u izrazito teškoj situaciji, dobili su odobrenje za napad. Dolazak do Centra bio je onemogućen zbog djejstva sa Vrbanja mosta i Jevrejskog groblja. Ta dva uporišta su uništena, ali manevar na Centar je zaustavljen na liniji Spomen – park Vraca, jer su ih zaposjeli tenkovi JNA. Uvidjevši takvu situaciju, jedinica je vraćena u Dom milicije. Na Vrace je zatim napad poduzela i Patriotska liga, ali se nije mogla probiti, tako da su svi profesori i kursisti bošnjačke nacionalnosti iz policijske škole bili zarobljeni. Profesori su odvedeni na Pale, kursisti u OŠ “Radojka Lakić”.
U večenjim satima 5. aprila predsjednik Alija Izetbegović je pješice krenuo sa svojom pratnjom prema zgradi Skupštine, a kada je ušao u salu dočekala su ga skandiranja da je nacionalista i brojne psovke. Dva puta je pokušao održati govor ali je prekidan. Grupa koja je rukovodila skupom mu je dopustila da govori ali ne kao predsjednik, nego kao građanin. Izetbegović je pristao: “Nisam došao da govorim kao predsjednik, imam pravo govoriti kao građanin, jer ja volim Bosnu kao i vi što je volite i stalo mi je do nje kao i vama. Vjerujem da tu Bosnu može samo narod spasiti. Ja odavde, kao posljednji građanin, kao pripadnik tog naroda, poziv narod da stane u odbranu Bosne, to je sve što sam htio da vam kažem. Nije važno ni postojanje SDA ni drugih, treba da ostane Bosna, slobodna i demokratska, jedinstvena, nedjeljiva, građanska Bosna, u kojoj će biti slobode za svakoga. Ja sam za to, vjerovali ili ne. Ja sam iscrpio svoje dvije minute, hvala vam velika, živjeli”.
