Nakon što je osmanski vazal u Transilvaniji Džordž Rakoci, bez njihove dozove, 1658. godine izvršio invaziju na Poljsku, Osmanlije su intervenisale i svrgnule ga sa prijestolja. Novi princ Transilvanije, Janjoš Kermeni pobjegao je u Austriju, tražeći pomoć od njih kako bise otrgnuo od osmnaskog vazalnog statusa. Osmanski veliki vezir, ambiciozni, Fazli Ahmed paša Ćuprilić u ovakvom slijedu događaja vidio je odličnu priliku da Osmansko carstvo izvrši daljni prodor prema Beču i srednjoj Evropi, te je objavio rat Austriji 1663. godine, čime je počeo novi, četvrti po redu, rat između Osmanskog carstva i Austrije. Pored niza manjih borbi rat je posebno ostao upečatljiv po Bici kod Monoštera u kojoj će učestvovati i veliki broj Bošnjaka pod komandom bosnaskog beglerbega Smail paše Čengića.
Krajem jula 1663. godine brojna osmanska vojska jačine oko 100 000 vojnika, u kojoj se nalazilo i oko 10 000 Bošnjaka, opkolila je mjesto Ujvar, u današnjoj Slovačkoj. Opsadom je zapovijedao lično osmanski veliki vezir Fazli Ahmed paša Ćurpilić. Nakon nekoliko žestokih juriša posada Ujvara je 24. avgusta 1663. godine potpisala predaju uz uvjet da se za četiri dana slobodno izvuku iz grada, a da dotle u grad uđe jedan osmanski odred. Za evakuaciju branilaca i ranjenika Fazli Ahmed paša je ustupio hiljadu kola, a njihov odlazak je ispratila osmanska vojna muzika. Čin osvajanja Ujvara iznenadilo je cijelu Austriju, Njemačku i dobar dio Evrope. Nikada, za vrijeme brojnih austro – osmanskih ratova i bitki, njemačka javnost nije toliku pažnju posvetila padu ovog grada.
Nakon zauzimanja Ujvara Fazli Ahmed paša je, u ljeto 1664. godine, nastavio prodor protiv Austrijanaca, a u grupi najodabranijih su se nalazili i Bošnjaci predvođeni bosanskim beglerbegom Smail pašom Čengićem. Do odlučne bitke dolazi kod Monoštera, na rijeci Raab u zapadnoj Mađarskoj. Monošter je bila tvrđava koja je spriječavala daljnji prodor prema Gracu i Beču, mjestima koja i jesu bila krajnji cilj osmanske vojske. Do boja dolazi 1. avgusta 1664. godine, a na strani Austrijanaca učestvovala je i združena kršćanska vojska, kojom je komandovao austrijski feldmaršal Raimund Montekucoli. Nakon niza okršaja osmanska, koji nisu odlučili pobjednika, osmanska vojska se utaborila oko manastira u obližnjoj šumi kako bi se organizovala za krajnji tok borbi. Za to vrijeme bošnjački odredi su gradili most preko rijeke, radi lakšeg izvođenja napada. Iako je kršćansku koaliciju mučilo nejedinstvo Montekucoli je uspio da nagovori svoje komandire da sa glavninom snaga napadne osmanski tabor i iznenadi ih. Ovakav čin, pomalo kukavičkog napada, iznenadio je i samog velikog vezira Fazli Ahmed pašu, čija se vojska počela povlačiti preko rijeke. Tada su u boj stupili bošnjački odredi i janjičari, dok se Fazli Ahmed paša povlačio sa vojskom preko rijeke. Time su Bošnjaci zapravo štitili povlačenje osmanske vojske i velikog vezira. Faktički bitka je završila bez pobjednika, ali uz znatno veće osmanske gubitke u ljudstvu i oružju. Na bojnom polju je ostalo oko 16 000 osmanskih vojnika, od čega su skoro polovinu činili Bošnjaci i janjičari, a poginuo je i bosanski beglerbeg Smail paša Čengić. Time je Osmanlijama onemogućen prelazak preko rijeke Raab i daljnje napredovanje kroz Štajersku prema Donjoj Austriji. Evropa je bila u delirijumu jer je Osmanlijama nanesen prvi ozbiljniji poraz u njihovom naumu da se probiju prema srednjoj Evropi. Činjenica, osmanska vojska je ostala gotovo netaknuta i bila je spremna za buduće borbe, ali niko nije bio svjestan da je poraz prouzrokovao ujedno prvu ozbiljniju pukotinu osmanske vojske koja će dvadesetak godina kasnije doživjeti strašan poraz u Bici kod Beča, što će dovesti do velikog progona Bošnjaka i ostalih muslimana iz Mađarske.
Ipak, ni Austrijanci nisu bili spremni za nove poduhvate pa je feldmaršal Montekucoli potpisao sa Fazli Ahmed pašom mirovni sporazum u Vasvaru 20. avgusta 1664. godine. Ovim mirovnim sporazumom Austrija se obavezala da će napustiti svoje pozicije u Erdelju i priznati sultanovu vlast nad zavisnim vazalima. Obavezala se i na godišnji novčani poklon osmanskom sultanu Mehmedu IV, dok je jedina utješna nagrada Austriji bila ta da su se Osmanlije obavezale da neće vršiti upade na austrijski teritorij. Ovakav mir je izazvao ogromno razočarenje u Evropi.
