Rođen kao pripadnih njemačke nacionalne manjine u naselju Vipiteno u Italiji 22. februara 1946. godine Aleksander Langer, još u mladalačkim danima odaje velike sklonosti lokalnoj politici i novinarstvu. Početkom sedamdesetih godina XX stoljeća bio je aktivan u “Lotti Continua”, političkoj organizaciji ljevičarske orijentacije, a kasnije se priključuje “Zelenoj partiji” i postaje član Regionalnog vijeća južnog Tirola. Tokom osamdesetih godina njegov položaj i utjecaj u “Zelenoj partiji” raste tako da postaje član Evropskog parlamenta i predsjednik EFA grupe u Evropskom parlamentu 1989. godine. Ubrzo nakon toga uključuje se u mirovne inicijative u Evropu te na Bliskom istoku, a naročito na prostoru bivše Jugoslavije.
Jedini je evropski parlamentarac koji je tri puta dolazio u ratno Sarajevo. Prvi puta u oktobru 1993. godine. Za njegovo ime su vezane brojne inicijative za prestanak stradanja naroda BiH, kao i nastojanje da se postigne pravedan mir. U više navrata je pokretao inicijativu za odlučniju akciju Evropske unije u cilju okončanja rata u Bosni i Hercegovini. Nepunih mjesec dana prije smrti, na zasjedanju Evropskog parlamenta, u drugoj sedmici juna 1995. godine, Langer je bio među onima koji su iz Strazbura glasno povikali da će “Evropa umrijeti u Sarajevu”. Poručio da članstvo u Evropskoj uniji treba biti svojevrstan motiv za sve zemlje bivše Jugoslavije, te da se i dalje “mora raditi s Hrvatima i Muslimanima i pokazati im da su vrata za složne uvijek otvorena”, ali i argument Srbima “da prestanu s ratnom politikom”. Uključio se i u akciju Transnacionalne radikalne stranke na prikupljanju potpisa za prijem BiH u Evropsku uniju već tada, učestvovao je i u demonstracijama zbog neefikasnosti Evropke unije u zaustavljanju bosankohercegovačke tragedije. U aprilu iste godine Langer i Hoze Maria Mendiluce predložili su da se Deklaracija o slobodnom i jedinstvenom Sarajevu proglasi zvaničnim dokumentom Evropskog parlamenta. Nešto prije, u novembru 1994. godine na konverenciji “Može li biti Evrope bez multikulture”, s koje je poručeno da “Bosna mnogima smeta”, Langer će poručit kako bi “kredibilitet evropskog duha i evropske demokracije danas u velikoj mjeri u rukama demokratskih ljudi u BiH”.
Nakon što je 3. jula 1995. godine misteriozno nestao iz vidokruga svoje supruge, radnih kolega u Evropskom parlamentu i brojnih prijatelja širom Evrope, dan kasnije Langer je pronađen u brdima nadomak Firence, gdje je živio. Prve vijesti su govorile o zločinačkom ubojstvu, druge o samoubojstvu iz vatrenog oružja, a nakon obrade prvih nalaza istrage, službeno je saopštena da se Langer ipak objesio. Ubrzo nakon saznanja o nesretnom događaju u Evropski parlament su stigle desetine telegrama iskaza saučešća iz cijele Evrope, među kojima i izrazi saučešća iz Sarajeva, Tuzle i Mostara. U posebnom saopštenju koje je u povodu smrti uputio predsjednik Evropskog parlamenta Klaus Henš, između ostalog je zapisano: “Kao predsjednik institucije u kojoj je politički i stručno djelovao od 1989. godine imao sam priliku i zadovoljstvo poznavati istinskog borca za ljudska prava, jednakost i demokratiju. U tu borbu, Langer je ulazio s nesvakidašnjom energijom i emocijama, koje su izazivale divljenje među njegovim kolegama. Ali, on je bio i otišao nezadovoljan postojećim stanjem i politikom koju je silno želio inovirati”.
“Oprostite mi, al ne mogu više!” Tako se Aleksander Langer 4. jula 1995. godine oprostio od života. Osim te ceduljice namijenjene svima koji su ga poznavali, Langer je ostavio još nekoliko pisanih poruka. Ali, niti u jednoj od njih, navodno, nema direktih optužbi prema drugima. Na sahrani u rodnom mjestu jedan od njegovih sugrađana i prijatelja iz djetinjstva izgovorio je i dio napisanog Langerovog testamenta: “U Aleksu je očigledno, nadvladala želja za odlaskom, onda kada je shvatio da je polarizacija između njegovog idealizma i okrutne stvarnosti, postala nesavladiva prepreka za njega kao nepopravljivog evropskog pravednika”.
