Husaga Čišić je rođen u Mostaru 15. decembra 1878. godine. Danas se smatra jednim od najznamenitijih Hercegovaca. U vrijeme borbe Bošnjaka za vjersko – prosvjetnu autonomiju prilazi Pokretu, kojeg je pokrenuo Ali ef. Džabić. Zajendo sa prijateljima pokreće list “Musavat” u kojem je oštro napadao austrougarsku vlast. Zbog svojih stavova često je hapšen. U toku Prvog svjetskog rata uglvnom je bio pripadnik 4. bosanskohercegovačke regimente, sa kojom je ratovao u Italiji gdje je i ranjen. Završetkom rata obavljao je dužnost predsjedavajućeg Gradskog vijeća Mostara, predsjednika Opštine Mostar, predsjednika Vakufsko – mearifskog sabora Muslimana u Sarajevu, senatora u Kraljevini Jugoslaviji, a u tok Drugog svjetskog rata i nakon njega bio je član zasjedanja AVNOJ-a i ZAVNOBiH-a, gdje se zalagao da Bošnjaci (tada Muslimani) postanu ravnopravna jugoslavenska nacija. Umro je u Mostaru 30. avgusta 1956. godine. Ostao je zapamćen po energičnim govorima o Bosni, bosanstvu i bošnjaštvu.
“Zato se i nama svima Bosancima bez razlike nameće sveta dužnost da u odbrani svojih vijekovnih prava zauzmemo odlučan stav prema svim odlukama onih koji na ovako bezočan način vrijeđaju naše najintimnije osjećaje i ignorišu naša prava i naše težnje, kao da su nas zarobili. Sjene naših otaca, naših djedova i pradjedova, kao i sjene pradjedova njihovih pradjedova, koji su u odbrani svojih domovinskih prava kroz vijekove znali prkositi i Istoku i Zapadu, imperativno od nas zahtijevaju, da dokažemo svim u svijetu da mi nismo bespravno roblje i da njihov neslomljiv duh nije u nama zamro”
“(…) Mi, Bosanci moramo da vučemo logičke konsekvencije i da zauzmemo odlučniji stav protiv ćoravim rabotama ovih frakcija, te s punim pravom možemo postaviti upit ovim novim državnim majstorima s kojim pravom zadiru u prava i granice jedne zemlje, koja je tokom vijekova stekla i svoju vlastitu dušu i koja, po duhu, po prostoru i po historiji svojoj pripada isključivo onima koji su i privatnim i javnim životom, i tradicijama, i historijom svojom srasli sa ovim zemljama. Ta, zar ima ijednog kamička na teritoriji Bosne i Hercegovine, koji tokom vremena stotinu puta nije obojen našom vlastitom krvlju i zar i pored toga ima nekoga da nam s tolikom dozom poriče još i pravo opredjeljenja u granicama tih pokrajina.”
“(…) Mi nismo neka repa bez korijena, kako bi to neki htjeli da kažu i da naša privrženost bosanštini ne datira od novijeg datuma, kako to neki već vele, nego da je ona produkt jedne zdrave narodne misli, koja je vijekovima davala impulsa javnom životu u našim pokrajinama.”